Προβληματισμοί περί ιερωσύνης

Τελικά γιατί χειροτονηθήκαμε;Ποιος ο λόγος να αφήσουμε μαλλιά και γένια(όσοι το κάνουν ακόμα,υπάρχουν και πιο μοντέρνα looks πια)να φορέσουμε ράσα και να ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο;Τι είναι αυτό που μας κίνησε σε αυτή τη κατεύθυνση;Και τι θέλουμε να πετύχουμε;Τι θεωρούμε σημαντικό;



Εννοώ φυσικά πέρα από τις αυτόματες "πνευματικές" απαντήσεις που βρίσκουμε στα βιβλία.Μιλάω για τη πεζή πραγματικότητα.Μιλάω για το πως φερόμαστε και κινούμαστε στην ενορία.Ποιος είναι τελικά ο σκοπός μας;Να έχουμε μια ήσυχη και άνετη ζωή με το μισθό του Δημοσίου(έστω κουτσουρεμένο λόγω κρίσης,άλλοι δεν έχουν ούτε αυτό)και τα όποια "τυχερά"(απαίσια λέξη,λες και είμαστε...άντε να μη πω).Να μας θαυμάζει ο κόσμος για το παρουσιαστικό ή τη φωνή μας ή την ευφράδεια του λόγου μας;Να τελούμε τα λατρευτικά μας καθήκοντα με στόμφο και μεγαλοπρέπεια ώστε να παρουσιάζουμε ένα όμορφο φολκλορικό θέαμα;Να τα έχουμε καλά με όλους;Να προσελκύουμε κόσμο ώστε να γεμίζει ο ναός και να αυξάνονται τα έσοδά του;Μήπως να μαζεύουμε δωρεές ώστε να φτιάχνουμε ακόμα μεγαλύτερους ναούς ή να στολίζουμε περισσότερο τους υπάρχοντες;

Και πώς αντιδρούμε σε μια κοινωνία που πνίγεται στην αδικία και τη ζήλεια;Μας απασχολεί το κακό στην ενορία μας;Το αντιμετωπίζουμε;Μιλάμε θαρραλέα εναντίον του ή σιωπούμε με τη λογική:"τι θες και μπλέκεσαι,κάνε τις λειτουργίες σου και πήγαινε σπιτάκι σου να ησυχάσεις".Και αγκαλιαζόμαστε με τους άδικους και τους άρπαγες χωρίς να τους κάνουμε έστω μια νύξη για την αμαρτωλότητα της συμπεριφοράς τους.Στεκόμαστε δίπλα στους αδικημένους;Στους περιθωριοποιημένους;Όχι με ένα απρόσωπο συσσίτιο αλλά με ένα χαμόγελο,με μια χειραψία,με έναν καφέ.Έτσι ώστε να δουν όλοι οι καθωσπρέπει και δήθεν νοικοκυραίοι ότι το χρήμα ή η δόξα δεν είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο να ξεχωρίζει;Στεκόμαστε δίπλα σε αυτόν που αγωνίζεται για την επιβίωσή του,για τα δικαιώματά του,για το ψωμί του;Ακολουθούμε τους Προφήτες,τους Αποστόλους,τους Πατέρες;

Αν δεν τα κάνουμε όλα αυτά,τότε γιατί στα κομμάτια γίναμε κληρικοί;