Η Agnes Gonxha Bojaxhiu, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στα Σκόπια το 1910 και σε ηλικία δώδεκα μόλις ετών ήταν σίγουρη ότι ο σκοπός για τον οποίο ήρθε στον κόσμο ήταν να διαδώσει την αγάπη για τον Ιησού και να βοηθήσει τους συνανθρώπους της. Στα δεκαοχτώ της έφυγε από την οικογένειά της και έγινε μέλος στις «Αδελφές του Λορέτο», μιας ιρλανδικής σχολής καλογριών που πραγματοποιούσε ιεραποστολή στηνΙνδία. Έπειτα από μερικούς μήνες βασικής εκπαίδευσης στο Δουβλίνο ταξίδεψε για την Ινδία όπου και άρχισε επισήμως το ιεραποστολικό της έργο.
Από το 1931 έως το 1948 η Μητέρα Τερέζα δίδαξε στην Καλκούτα. Όμως, η φτώχεια και η δυστυχία που μάστιζε την Ινδία δεν μπορούσε να την αφήσει ασυγκίνητη. Έτσι, το 1948 πήρε άδεια από τους ανωτέρους της προκειμένου να προσφέρει τις υπηρεσίες της εκτός μονής, στις φτωχογειτονιές της Ινδίας. Με ελάχιστους πόρους εγκαινίασε ένα ανοιχτό σχολείο για τα άπορα παιδιά της Καλκούτα ενώ σύντομα βρήκε συμπαράσταση από εθελοντές και χορηγούς που της έδωσαν την δυνατότητα να επεκτείνει το πεδίο δράσης της.
Το 1950 δημιούργησε το δικό της «τάγμα», τις «Ιεραποστολές Φιλανθρωπίας» έργο του οποίου ήταν να αγαπάει και να φροντίζει όσους ήταν στο περιθώριο της ζωής.
Το φιλανθρωπικό της έργο έχαιρε παγκόσμιας αναγνώρισης και βραβεύτηκε με Νόμπελ Ειρήνης(1971) από τον Πάπα Ιωάννη XXIII. Το 1972 τιμήθηκε με το Βραβείο Νεχρού για την προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης. Απεβίωσε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997.
Η μητέρα Τερέζα μέσα από τα λόγια της:
«Βλέπω τον Θεό σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Όταν πλένω τις πληγές των λεπρών νιώθω ότι περιποιούμαι τον Κύριο. Δεν είναι αυτό μια υπέροχη εμπειρία;»
«Η μεγαλύτερη ασθένεια στις μέρες μας δεν είναι η λέπρα ή η φυματίωση αλλά η αίσθηση ότι είσαι ανεπιθύμητος, ότι δεν σε θέλει κανείς. Υπάρχει πολλή περισσότερη ανάγκη για αγάπη και εκτίμηση παρά για ψωμί»
«Δεν έχω υπάρξει σε πόλεμο ποτέ αλλά έχω ζήσει τον λιμό και τον θάνατο. Αναρωτιόμουν ‘Τι αισθάνονται, άραγε, αυτοί που σκοτώνουν; Δεν είμαστε όλοι παιδιά του Θεού;»
«Σας παρακαλώ να διαλέξτε τον δρόμο της ειρήνης. Ίσως υπάρξουν νικητές και ηττημένοι από αυτόν τον πόλεμο (πόλεμος στο Ιράκ-1991)
αλλά αυτό δεν θα μετριάσει τον πόνο, τις ανθρώπινες απώλειες και την δυστυχία που θα προκαλέσουν τα όπλα σας»
«Η άμβλωση είναι ένας φόνος μέσα στην μήτρα. Ένα παιδί είναι δώρο από τον Θεό. Αν δεν το θέλετε, δώστε το σε μένα»
«Ο μεγαλύτερος εχθρός της ειρήνης είναι οι αμβλώσεις. Αν μια μητέρα μπορεί να σκοτώσει το ίδιο της το παιδί, τι θα εμποδίσει εμένα να σκοτώσω εσένα ή το αντίστροφο;»
«Είναι θλιβερό να αποφασίζεις ότι ένα παιδί πρέπει να πεθάνει προκειμένου να ζήσεις εσύ όπως θέλεις»
«Αν κρίνεις τους ανθρώπους δεν προλαβαίνεις να τους αγαπήσεις».
«Έχω καταλήξει στο εξής παράδοξο. Αν αγαπάς μέχρι να υποφέρεις, δεν υπάρχει πια πόνος αλλά μόνο αγάπη».
«Δεν είμαι σίγουρη για το πώς είναι ο παράδεισος αλλά ξέρω πως όταν πεθάνουμε κι έρθει η στιγμή να κριθούμε από τον Θεό, δεν θα ρωτήσει “πόσες καλές πράξεις έκανες στην ζωή σου”αλλά με “πόση αγάπη έκανες ό,τι έκανες”».
«Μην νομίζετε ότι η αγάπη πρέπει να είναι ακραία, προκειμένου να είναι αυθεντική. Αυτό που χρειάζεται είναι να αγαπάμε ακούραστα».
«Ξέρω ότι ο Θεός δεν θα μου δώσει περισσότερο από αυτό που μπορώ να αντέξω. Ελπίζω μόνο να μην με είχε εμπιστευτεί τόσο πολύ».
«Σε αυτήν τη ζωή δεν μπορούμε να κάνουμε σπουδαία και μεγάλα πράγματα. Μπορούμε να κάνουμε μικρά πράγματα με μεγάλη και πολλή αγάπη».
Της Βαρβάρας Ντάβαρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου