Το φίδι του εγωισμού

 

Ο εγωισμός είναι ένα πολύ ύπουλο φίδι που συνήθως, όμως, εμφανίζεται στη γλώσσα που χρησιμοποιούμε. Και μπορούμε να καταλάβουμε πόσο μας έχει δηλητηριάσει. Ας πάρουμε δυο πολύ συνηθισμένες εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να εκφράσουν το ενδιαφέρον τους. "Δε θέλω να στεναχωριέσαι" λένε ή "θέλω οι δικοί μου άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι". Οι δυο φαινομενικά αθώες αυτές εκφράσεις έχουν το δηλητήριο του εγωισμού να τις διαποτίζει. Εγώ είμαι αυτός που θέλει ή δε θέλει από τον άλλον να βρίσκεται σε μια κατάσταση. Το πρόβλημα μετατίθεται από τον άλλον, που το έχει πραγματικά, σε μένα που γίνομαι αυτόματα το επίκεντρο της κουβέντας και της ζωής του. Απαιτώ ουσιαστικά από τον άλλον να είναι χαρούμενος ή ευτυχισμένος ώστε να μην ενοχλούμαι εγώ. Πολλοί, ίσως και όλοι, που χρησιμοποιούν αυτές τις εκφράσεις δεν το συνειδητοποιούν αυτό και δε θεωρούν πως έχουν τέτοια πρόθεση κι όμως έχουν ήδη γίνει ο καθοριστικός παράγοντας το κέντρο γύρω από το οποίο θα πρέπει να κινείται η ζωή του κάθε άλλου.     

Canzoniere Grecanico Salentino · Ballake Sissoko - E chorà tu anemu

 

Για τα κόμματα

Όταν υπάρχουν κόμματα σε μια χώρα, προκύπτει αργά ή γρήγορα μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων, ώστε είναι αδύνατο να παρέμβουμε αποτελεσματικά στα δημόσια δρώμενα χωρίς να ενταχθούμε σε κόμμα και να παίξουμε το παιχνίδι. Οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται για τα κοινά, επιθυμεί να ενδιαφερθεί αποτελεσματικά. Έτσι, αυτοί που έχουν ιδιαίτερη μέριμνα για το δημόσιο αγαθό, είτε παύουν να το σκέφτονται και στρέφονται σε κάτι άλλο, είτε περνούν από τη δοκιμασία των κομμάτων. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση οι έγνοιες που παρουσιάζονται αποκλείουν τη μέριμνα για το δημόσιο αγαθό. 

Τα κόμματα είναι ένας θεσπέσιος μηχανισμός, χάρη στον οποίο, σε ολόκληρη την επικράτεια μιας χώρας, δεν βρίσκεις ούτε έναν που να συγκεντρώνει την προσοχή του για να διακρίνει εν μέσω των δημόσιων πραγμάτων το αγαθό, τη δικαιοσύνη, την αλήθεια.

Έπεται ότι -παρεκτός από έναν πολύ μικρό αριθμό τυχαίων συμπτώσεων- τα μέτρα που αποφασίζονται και εκτελούνται είναι αντίθετα στο δημόσιο αγαθό, στη δικαιοσύνη και την αλήθεια. 

Εάν εμπιστευόμασταν στο διάβολο την οργάνωση της δημόσιας ζωής, δεν θα μπορούσε να φανταστεί τίποτα πιο ευρηματικό.

Συνύπαρξη αντί ανεκτικότητας

 

Η ανεκτικότητα δεν είναι το ζητούμενο. Δεν είναι αρετή η ανεκτικότητα. Ανεκτικότητα δείχνει αυτός που ανέχεται κάτι που δεν του αρέσει αλλά ανά πάσα στιγμή μπορεί να το διώξει, να το εξαφανίσει. Αυτός που είναι ανεκτικός, το κάνει από θέση ισχύος. Αυτό που είναι αρετή όμως δεν είναι αυτό. Είναι η εξάλειψη της ισχύος του ενός απέναντι στον άλλο. Η ανεκτικότητα κρύβει μια διαρκή ανισότητα και μια απειλή δίωξης. Το ζητούμενο είναι η συνύπαρξη. Εκεί κρύβεται η αγάπη, η ισότητα, η ζύμωση, η δημιουργία. Η συνύπαρξη παραμένει, η ανεκτικότητα αίρεται. 

Ανισότητα μέσω μεταφορών

 

Οι άνθρωποι κινούνται μια χαρά με τα πόδια τους. Το πρωτόγονο αυτό μέσο μετακίνησης θα φανεί σε μια πιο επιμελή ανάλυση ακόμη αποτελεσματικότερο, αν το συγκρίνουμε με τα χάλια των ανθρώπων στις σύγχρονες πόλεις ή σε εκβιομηχανισμένα αγροκτήματα. Θα φανεί ιδιαίτερα ελκυστικό, από τη στιγμή που θα καταλάβουμε ότι οι αμερικάνοι σήμερα βαδίζουν κατά μέσο όρο τόσα χιλιόμετρα όσα και οι πρόγονοί τους -τα περισσότερα απ' αυτά μέσα σε σήραγγες, χώρους πάρκινγκ και καταστήματα.

Οι άνθρωποι που πηγαίνουν με τα πόδια είναι λίγο-πολύ ίσοι. Οι άνθρωποι που εξαρτώνται αποκλειστικά από τα πόδια τους κινούνται όπως θέλουν, με ταχύτητα 4-6 χιλιόμετρα την ώρα, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και προς οποιονδήποτε τόπο στον οποίο δεν τους απαγορεύουν την πρόσβαση οι νόμοι ή η φύση. Μία βελτίωση αυτής της εκ γενετής κινητικότητας με μια νέα τεχνολογία των μεταφορών θα πρέπει να περιμένουμε πως θα κατοχυρώσει τις αξίες αυτές και θα προσθέσει και ορισμένες καινούργιες, όπως μεγαλύτερη εμβέλεια, εξοικονόμηση χρόνου, άνεση ή περισσότερες δυνατότητες για τους ανάπηρους. Δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα. Απεναντίας, η ανάπτυξη της βιομηχανίας των μεταφορών έφερε παντού τα αντίθετα αποτελέσματα. Από τη στιγμή που οι μηχανές της μπόρεσαν να κινητοποιήσουν μεγαλύτερη από μία συγκεκριμένη ενέργεια ανά επιβάτη, η βιομηχανία αυτή έκανε πιο άνισους τους ανθρώπους μεταξύ τους, περιόρισε την κινητικότητα τους σε ένα σύστημα βιομηχανικά προσδιορισμένων δρόμων και δημιούργησε πρωτοφανή στενότητα χρόνου. Όταν η ταχύτητα των οχημάτων τους ξεπερνά ένα κατώφλι, οι πολίτες γίνονται καταναλωτές μεταφοράς στον καθημερινό κύκλο από το σπίτι στη δουλειά και τανάπαλιν. Τον κύκλο αυτόν το υπουργείο εμπορίου των ΗΠΑ τον ονομάζει "εκδρομή" σε αντιδιαστολή προς το "ταξίδι" για το οποίο οι αμερικάνοι φεύγουν από το σπίτι με την οδοντόβουρτσά τους. 

Περισσότερη ενέργεια στο σύστημα μεταφορών σημαίνει ότι περισσότεροι άνθρωποι κινούνται ταχύτερα σε μια μεγαλύτερη έκταση κατά τη διάρκεια της κάθε μέρας.  Η ημερήσια ακτίνα του κύκλου που διανύει ο καθένας αυξάνεται σε βάρος της δυνατότητας να συναντήσει τυχαία ένα γνωστό ή να διασχίσει το πάρκο πηγαίνοντας στη δουλειά. Οι λίγοι απολαμβάνουν εξαιρετικά προνόμια, που τα πληρώνουν με την υποδούλωσή τους οι πολλοί. Μία ελίτ διανύει απεριόριστες αποστάσεις κατά τη διάρκεια μιας ζωής πανάνετων ταξιδιών, ενώ η πλειονότητα ξοδεύει ένα ολοένα πιο μεγάλο κομμάτι της ζωής της σε εκδρομές που κάνει άθελά της. Οι λίγοι καβαλάνε τα μαγικά χαλιά τους, για να ταξιδέψουν από το ένα μακρινό σημείο στο άλλο(η εφήμερη ύπαρξή τους τα καθιστά σπάνια και ελκυστικά), ενώ οι πολλοί αναγκάζονται να κάνουν εκδρομές ολοένα πιο μακρινές και ολοένα πιο γρήγορα και να σπαταλούν ολοένα περισσότερο χρόνο για να προετοιμαστούν για τις εκδρομές τους και να συνέλθουν μετά από αυτές.

Ιβάν Ίλιτς, Ενέργεια και ισοτιμία(Στον σοσιαλισμό φτάνεις μόνο με ποδήλατο), εκδ. Νησίδες.

Συμπεθέρα (Ικαριώτικος) - ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ ΠΙΣΤΙΟΛΗΣ

 

Ασ' τον να κάνει ό,τι θέλει, άντρας είναι

Κάθε φορά που ακούω -και είναι πολλές οι φορές αυτές- μια μάνα να λέει: "άσ'το το παιδί να κάνει ότι θέλει, άντρας είναι" για το αγοράκι της, δε ξέρω αν θα πρέπει να θυμώσω ή να λυπηθώ, Να θυμώσω για τη διαιώνιση της ανοησία και του κακού τρόπου ανατροφής των παιδιών μας ή να λυπηθώ για ένα ακόμα αγόρι που δε θα ενηλικιωθεί και δε θα ολοκληρωθεί σαν προσωπικότητα ποτέ και ακόμα περισσότερο για τις κοπέλες/τη κοπέλα που θα βρεθούν/εί στο δρόμο του. Αυτή η νοοτροπία ότι ο άντρας πρέπει από μικρός να μάθει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, είναι ένα μικρό μόνο δείγμα του πόσο κακοί γονείς είμαστε διαχρονικά και πόσο στραβά χτίζουμε τη κοινωνία μας. Ίσως να είμαι λίγο υπερβολικός, ίσως και λίγα να λέω. Ποιος ξέρει;

Ούγκο Τσάβεζ: Είμαι Χριστιανός

Αγαπώ τον Ιησού Χριστό. Είμαι Χριστιανός. Κλαίω όταν βλέπω αδικία, παιδιά να πεθαίνουν από τη πείνα.

Είμαι Χριστιανός. Θέλω ένα κόσμο δικαιοσύνης και ισότητας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να πετύχουμε ειρήνη.

-Ούγκο Τσάβεζ

Alkyone - Nanourisma

 

Συζυγίας διαστρεβλώσεις

Το είχα διαβάσει σε κάποια, ας τη πούμε ορθόδοξη, ιστοσελίδα. Να μην πολυλογώ, η ουσία ήταν ότι μια γυναίκα που ο άντρας της αγαπούσε άλλη και την απατούσε με εκείνη, της το ανακοίνωσε μάλιστα, έμεινε μαζί του, έκανε υπομονή και τελικά τον κέρδισε με τα χρόνια. Και αυτό πάνω κάτω παρουσιαζόταν σαν μια γενική διδασκαλία. Εκτός του ότι είναι απαράδεκτο να πας να εφαρμόσεις την ίδια συνταγή σε διαφορετικούς ανθρώπους και συνθήκες, τελικά τι κέρδισε; Άλλαξε ο άνθρωπος αυτός ή απλά τα χάλασε με την άλλην(αν δεν τον παράτησε κιόλας); Και από πού κι ως πού μια γυναίκα να σηκώσει τον σταυρό ενός τέτοιου άθλιου συζύγου μέχρι να πάψει να περνάει η μπογιά του και να τον έχει για να τον γηροκομήσει; Σώθηκε ο γάμος; Ποιος γάμος; Αυτός ο γάμος που εξευτέλιζε διαρκώς ο σύζυγος; Που καταπατούσε καθημερινά την εντολή που δίνεται κατά το μυστήριο του γάμου να αγαπά τη γυναίκα του  όπως ο Χριστός την Εκκλησία; Και αυτό επεκτείνεται και σε άλλες περιπτώσεις; Αν ο άντρας είναι βίαιος(αλήθεια πόσο εύκολο είναι να προτείνεις σε κάποιον αν μαρτυρήσει, ε;) αν είναι τζογαδόρος ή μέθυσος; Αν κάνει κακό στα παιδιά; Αλήθεια είναι αυτοί σταυροί που ο Χριστός θέλει να σηκώνουν οι γυναίκες; Αλήθεια έχει αυτό κάποια σχέση με το Ευαγγέλιο που διαβάζουμε τις Κυριακές; Κάποιοι μου λένε συχνά "να βάλει ο Θεός το χέρι Του" και τους απαντώ "με αυτά που λέμε και κάνουμε το ζήτημα δεν είναι να βάλει το χέρι Του αλλά να μη βάλει το πόδι Του καμιά ώρα".

Πίνακας: Unequal marriage by Vasily Pukirev

Για μια γνήσια επανάσταση

 

Δεν μπορώ να καταδικάσω τους καταπιεσμένους που εξεγείρονται, παίρνουν τα όπλα και επιδίδονται στη βία, αλλά θεωρώ την εξέγερσή τους αναποτελεσματική για να φέρει μια πραγματική επανάσταση: είτε οι καταπιεσμένου θα συντριβούν από τους ανθρώπους της εξουσίας είτε, όταν ανατραπεί η υπάρχουσα εξουσία, θα τους αρέσει η εξουσία με τα όπλα, οπότε θα γίνουν καινούριοι καταπιεστές, και όλα θα χρειαστεί να ξαναγίνουν απ' την αρχή. 

Για μια γνήσια επανάσταση, πρέπει νa βρούμε την ηθική δύναμη να προσπαθήσουμε να εξαφανίσουμε αυτό από το οποίο προέρχεται όλη η βία:  το ιεραρχικό πνεύμα και τον φόβο· τον φόβο που αισθάνονται οι διοικούντες ότι πια δεν θα μπορούν να ζήσουν αν δεν κυβερνούν, που τους σπρώχνει στη βία για να διατηρήσουν την κυριαρχία τους· τον φόβο που αισθάνονται οι κυριαρχούμενοι ότι πια δε θα μπορούν να ζήσουν αν ανατρέψουν τους κυρίους τους, και τους ωθεί ν' αποδεχθούν τη βία που υφίστανται. Βρίσκουν ένα αντιστάθμισμα επιδιώκοντας να κυριαρχήσουν πάνω σ' άλλους, πάντα με τίμημα τη βία στον φαύλο κύκλο εξέγερση- καταστολή.

Στο πνεύμα του Ιησού, καταπολεμούμε τη βία κάνοντας επίθεση στο φόβο. Ο Ιησούς λέει στους καταπιεσμένους: "Αν σε χτυπήσουν στο δεξί μάγουλο, στρέψε το αριστερό", και έτσι επιδιώκει να τους απελευθερώσει απ' τον φόβο για τη βία των καταπιεστών τους. Ο ίδιος, απ' τη στιγμή που απελευθερώνεται απ' τον φόβο, όταν δέχεται ένα χαστούκι, δεν τείνει το άλλο μάγουλο αλλά ζητά εξηγήσεις: "Αν έχω μιλήσει άσχημα, δείξε τι κακό έχω πει, αν έχω μιλήσει καλά, γιατί με χτυπάς;" Δεν φοβάται τον θάνατο που θα τον υποχρεώσουν να υποστεί. 

Λέει ακόμα ο Ιησούς: "Αν σου πάρουν το πανωφόρι, δώσε και το πουκάμισό σου· αν σε επιστρατεύσουν για ένα μίλι, κάνε δύο". Θέλει οι καταπιεσμένοι ν' απελευθερωθούν από τον φόβο πως είναι ανίκανοι να ζουν χωρίς κύριο/αφέντη. Θα είναι τότε ικανοί, όπως έκανε εκείνος, ν' αντιμετωπίζουν τους κυρίους/αφέντες σαν υποκριτές, αρπακτικά(παλιανθρώπους), ώσπου οι άνθρωποι αυτοί να μην μπορούν πια να διατηρούν το πνεύμα του καταπιεστή(βλ. κεφ. κγ του Κατά Ματθαίον). Ένας κύριος/αφέντης είναι πάντα περήφανος για τον εαυτό του όταν κυριαρχεί, ας τον υποχρεώσουμε να συνειδητοποιήσει την ποταπότητά του και θα υποχρεωθεί να εγκαταλείψει τη θέση του, γιατί κανένας δεν μπορεί να ζει περιφρονώντας τον εαυτό του. 

Adrien Duchosal, Μαρτυρία: Να είσαι Καθολικός ιερέας και αναρχικός(παράρτημα στο βιβλίο του Ζακ Ελύλ "Αναρχία και Χριστιανισμό, εκδ. Νησίδες)

PAGAN - Γιάννη (Gianni) Live at Kyttaro Club Athens

 

Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας(μια αντιεξουσιαστιική περικοπή)

 

Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς πήρε τους δώδεκα μαθητές του χωριστά κι άρχισε να τους λέει τα όσα ήταν να του συμβούν. «Ακούστε», τους έλεγε· «τώρα που ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα, ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και στους γραμματείς, που θα τον καταδικάσουν σε θάνατο και θα τον παραδώσουν στους εθνικούς. Θα τον περιγελάσουν, θα τον μαστιγώσουν, θα τον φτύσουν και θα τον θανατώσουν· και την τρίτη ημέρα θ’ αναστηθεί». Πλησιάζουν τότε τον Ιησού ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, οι γιοι του Ζεβεδαίου, και του λένε: «Διδάσκαλε, θέλουμε να μας κάνεις τη χάρη που θα σου ζητήσουμε». «Τι θέλετε να κάνω για σας;» τους ρώτησε εκείνος. «Όταν θα εγκαταστήσεις την ένδοξη βασιλεία σου», του αποκρίθηκαν, «βάλε μας να καθίσουμε ο ένας στα δεξιά σου κι ο άλλος στα αριστερά σου». Ο Ιησούς τότε τους είπε: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε. Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι του πάθους που θα πιω εγώ ή να βαφτιστείτε με το βάπτισμα με το οποίο θα βαφτιστώ εγώ;» «Μπορούμε», του λένε. Κι ο Ιησούς τους απάντησε: «Το ποτήρι που θα πιω εγώ θα το πιείτε, και με το βάπτισμα των παθημάτων μου θα βαφτιστείτε· το να καθίσετε όμως στα δεξιά μου και στα αριστερά μου δεν μπορώ να σας το δώσω εγώ, αλλά θα δοθεί σ’ αυτούς για τους οποίους έχει ετοιμαστεί». Όταν τ’ άκουσαν αυτά οι υπόλοιποι δέκα μαθητές, άρχισαν ν’ αγανακτούν με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Τους κάλεσε τότε ο Ιησούς και τους λέει: «Ξέρετε ότι αυτοί που θεωρούνται ηγέτες των εθνών ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους, και οι άρχοντές τους τα καταδυναστεύουν. Σ’ εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας· και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους». 

Ε, δε θα μπορούσα να αντισταθώ σε τούτη εδώ την ευκαιρία και να μη γράψω για τις τελευταίες γραμμές της σημερινής περικοπής που είναι τα λόγια του Χριστού προς τους μαθητές Του όταν δύο εξ αυτών του ζητούν ιδιαίτερες θέσεις στη Βασιλεία Του. Λέει ο Χριστός: «Ξέρετε ότι αυτοί που θεωρούνται ηγέτες των εθνών ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους, και οι άρχοντές τους τα καταδυναστεύουν. Σ’ εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας· και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους». 

Οι ηγέτες των εθνών ασκούν απόλυτη εξουσία και οι άρχοντες καταδυναστεύουν τους λαούς. Κι εμείς, οι χριστιανοί, θα πρέπει να είμαστε εντελώς διαφορετικοί από αυτούς. Θα πρέπει να υπηρετούμε και όχι να μας υπηρετούν. Η Εκκλησία όχι μόνο δε θα πρέπει να έχει σχέσεις με την εξουσία αλλά θα πρέπει να είναι πραγματικά αντιεξουσιαστική. Όχι, μη πηγαίνει το μυαλό μας σε βόμβες μολότοφ και επεισόδια με τις αστυνομικές δυνάμεις. Κάτι τέτοιο θα ήταν επίσης αντίθετο με τη διδασκαλία του Ιησού. Η Εκκλησία θα πρέπει να είναι αντιεξουσιαστική με το παράδειγμά της, με τον τρόπο λειτουργία της και οι χριστιανοί θα πρέπει ομοίως να είναι τέτοια παραδείγματα με τη ζωή τους. Η Εκκλησία, κλήρος και λαός, θα πρέπει να δείχνει έναν διαφορετικό τρόπο διακυβέρνησης, έναν τρόπο στον οποίο ο ανώτερος θα είναι αυτός που υπηρετεί τους κατώτερους. Ο επίσκοπος θα φροντίζει τους κληρικούς. Ο εφημέριος τους ενορίτες, ο ένας πιστός τον άλλον. Έναν τέτοιον τύπο οργάνωσης ζητά ο Χριστός από την Εκκλησία και όχι μια αντιγραφή των κοσμικών κρατικών δομών.

Σε αυτό τον τομέα και ως διοικούσα Εκκλησία αλλά και ως πιστός λαός, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως εκτός από λίγες εξαιρέσεις έχουμε αποτύχει. όχι μόνο συμπλεύσαμε με τους ηγέτες των εθνών και τους άρχοντες αλλά έχουμε υιοθετήσει, ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό, τις πρακτικές τους σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Στην οργάνωση των Μητροπόλεων, των ενοριών, ακόμα και των οικογενειών μας. Ο Μητροπολίτης, ο προϊστάμενος του ναού, οι εφημέριοι, αλλά και οι γονείς στα σπίτια, όχι μόνο δεν είναι υπηρέτες όλων, αλλά μάλλον θα έκαναν πολλές φορές και τους πιο σκληρούς δικτάτορες να κοκκινίζουν με τις συμπεριφορές τους. 

Αλλά, πάντα υπάρχει ένα αλλά και αυτή τη φορά είναι ένα καλό αλλά. όπως αναφέρθηκε ήδη έχουν υπάρξει παραδείγματα πολλά στην ιστορία της Εκκλησίας, μια τέτοιας αντιεξουσιαστικότητας σαν αυτή που προτείνει ο Χριστός. Άγιοι Αρχιερείς, ιερείς και πιστοί που έδωσαν τέτοια παραδείγματα με τις πράξεις τους. Και δεν είναι ποτέ αργά για να παραδειγματιστούμε κι εμείς, να αλλάξουμε κι εμείς τον τρόπο μας στο μέτρο που μπορούμε. Άλλωστε τούτη η Κυριακή, που γιορτάζουμε την Αγία Μαρία την Αιγυπτία και την τόσο εντυπωσιακή μεταστροφή της, που από η πιο ξακουστή εταίρα έγινε η πιο ακραία ασκήτρια, είναι η καταλληλότερη Κυριακή για τέτοιου είδους μεγάλες αλλαγές.

Το τώρα

 

Παραφράζοντας τον Παύλο, θα μπορούσαμε να πούμε πως οι "προοδευτικοί" χριστιανοί οραματίζονται ένα αποκαθαρμένο και διάφανο μέλλον, ενώ οι "παραδοσιακοί" είναι στραμμένοι περισσότερο προς ένα παρελθόν ασυμβίβαστης πιστότητας. Το Ευαγγέλιο ωστόσο, παραμένει το Ευαγγέλιο του Εσταυρωμένου , μας ζητά να στρέψουμε την προσοχή μας στην πραγματικότητα που κείται ενώπιόν μας και εντός μας, εδώ και τώρα, μια πραγματικότητα που θα είναι σκανδαλώδης και επώδυνη. Η ασυμβίβαστη διαβεβαίωση του Πασκάλ ότι "ο Ιησούς θα βρίσκεται σε αγωνία μέχρι το τέλος του κόσμου "είναι πολύ κοντά στο πνεύμα του Μάρκου.  Δεν πρόκειται για κάποια παρατήρηση που γίνεται λόγω της αξιοθρήνητης κατάστασης των απίστων, αλλά είναι μια παραίνεση προς τους πιστούς να παραμείνουν -παρά την ανημπόρια τους- στη σχεδόν ανυπόφορη παρούσα στιγμή όπου βρίσκεται ο Χριστός κι όχι να αναζητούν καταφύγιο σε κάποιο ανύπαρκτο μέλλον ή παρελθόν.  

Ίσως το πιο δύσκολο πράγμα για έναν χριστιανό είναι ακριβώς αυτή η παραμονή στην παρούσα στιγμή, χωρίς την προσποίηση πως τάχα αυτή η στιγμή είναι κατ' ανάγκη καλή ή χαρούμενη. Εδώ, "σε τούτη τη γη τη ταπεινή",  καταπώς λέει ο Τζον Ντον, πρόκειται να συναντήσουμε τον Θεό, είτε πρόκειται για συνάντηση χαράς είτε τρόμου. Κάτι από αυτό προκύπτει στη γλώσσα της Ορθόδοξης Εκκλησίας όσον αφορά την Ευχαριστία. Το τώρα του ευχαριστιακού εορτασμού σημαίνει να βρίσκεται στον ίδιο χρόνο με τον Χριστό, παρών στο παρελθόν Του και στο μέλλον Του - ο σταυρός, ο τάφος και η Δευτέρα Παρουσία Του, όλα βρίσκονται στο εδώ και τώρα, καθώς προσφέρουμε τη κοινή μας ευχαριστία. Το μυστήριο βρίσκεται εν τω μέσω ημών, όπου κι αν βρισκόμαστε, όπως κι αν βρισκόμαστε.

Rowan Williams - Στο Πλάι Ενός Αθώου, εκδ. Εν Πλω

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Έφηβα Γεράκια / Χαιρετίσματα / Το παιχνίδι Παίζεται (Live)