Διαβάζοντας για τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο

 

Διαβάζοντας τον βίο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, με πιάνει μια κάποια απογοήτευση...Να αναφέρω επιγραμματικά μερικά πράγματα από εκεί. 

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, όταν ανέλαβε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ανάμεσα σε άλλα έκανε και τα εξής: Εκποίησε πολύτιμα εκκλησιαστικά σκεύη και άλλα περιουσιακά στοιχεία για να χρηματοδοτήσει την ανέγερση ιδρυμάτων για τους φτωχούς, τους ξένους και τους ασθενείς καθώς και το καθημερινό συσσίτιο για τους άπορους της Πόλης. Καυτηρίαζε με τους λόγους του την αυθαιρεσία των πλουσίων και των πολιτικών, την επίδειξη πλούτου και την καταδυνάστευση των φτωχών και ασθενέστερων. Ξεχωρίζει η σύγκρουση με την Αυτοκράτειρα για το κτήμα της χήρας που ήθελε η πρώτη να αρπάξει. 

Τα έβαλε με τους ανάξιους κληρικούς κάθε βαθμίδας. Με όσους πλούτιζαν με διάφορους τρόπους, με όσους απολάμβαναν κοσμική ζωή, με όσους ζούσαν μέσα στις απολαύσεις και τις ηδονές, με όσους μοναχούς ή και επισκόπους  συζούσαν με δήθεν μοναχές. Δε δίστασε να διώξει πλειάδα κληρικών που δεν διορθώνονταν, ανάμεσά τους και 13 επισκόπους. 

Σημειώνω μια φράση του: «εάν ο κλήρος που είναι το άλας της γης, παρουσιάζει έκλυτο βίο, πώς θα ζητήσουμε από το ποίμνιο να ζει άγιο και κατά Χριστόν βίο;»

Η αλήθεια είναι ότι έχω βαρεθεί. Δεν έχω βαρεθεί επειδή είμαι καλός κληρικός και οι άλλοι είναι κακοί, δεν είμαι, αλλά έχω βαρεθεί τις δικαιολογίες. Έχω βαρεθεί τις δικαιολογίες που χρησιμοποιούμε για να καλοπιάνουμε τους πλούσιους, αφού από αυτούς περιμένουμε είτε δωρεές είτε διευκολύνσεις. Έχω βαρεθεί να δικαιολογούμε την σιωπή μας απέναντι στους πολιτικούς που πλουτίζουν συνεχώς και φτιάχνουν νόμους για να πλουτίσου κι άλλο οι ήδη πλούσιοι φίλοι τους εις βάρος των πολιτών αυτής της χώρας. Έχω βαρεθεί τις διάφορες θεολογικές αρλούμπες για να δικαιολογήσουμε διάφορους μεγαλοκληρικούς που ζουν ζωή παρόμοια με αυτή μεγαλοστελεχών εταιρειών. Γενικά έχω βαρεθεί να τα βλέπω  και να τα ακούω όλα αυτά.

Δεν είναι το κακό ότι γίνονται αυτά. Είμαστε άνθρωποι και πέφτουμε. Να πέσουμε είναι ανθρώπινο, να βρίσκουμε δικαιολογίες όμως είναι δαιμονικό. 

Κάποιοι λένε ότι είμαι αριστερός. Δεν είμαι. Κάποιοι λένε ότι είμαι αυστηρός. Δεν είμαι. Τέλος πάντων μου λένε διάφορα. Δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά. Απλά έχω βαρεθεί την δικαιολόγηση της παρακμής και την κανονικοποίησή της. Έχω βαρεθεί τις ψευτοθεολογίες, τις δήθεν ψυχολογίες και τις πολιτικολογίες προκειμένου να δικαιολογηθούν όλα αυτά. 

Δεν είμαι θεολόγος, ούτε και θέλω να γίνω. Δεν είμαι φιλόσοφος και δεν μου αρέσει η φιλοσοφία. Ούτε πολιτικός είμαι ούτε ψυχολόγος ούτε τίποτα από όλα αυτά. Είναι εύκολο κάποιος με γνώσεις να μου απαντήσει σε αυτά που λέω και να μείνω να κοιτάζω σαν χαζός χωρίς να έχω τι να πω. Δε θέλω όμως να απαντήσει κάποιος σε εμένα.

Όποιος θέλει, να απαντήσει στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Να διαβάσει τον βίο και τους λόγους του και να μου πει τι στην ευχή γίνεται τελικά. Ποιος έχει δίκιο; Αυτός ή όλες αυτές οι δικαιολογίες που εφευρίσκουμε;  Και μετά ας ξανακάνουμε κουβέντα γιατί αδειάζουν οι εκκλησίες. 

Δεν είμαστε άγιοι, ναι. Αλλά στόχος μας είναι να γίνουμε. Και αν οι κληρικοί δε δίνουμε το παράδειγμα, τότε γιατί να χαλάσει κάποιος το κυριακάτικο πρωινό του και να έρθει να μας δει με τα παράξενα ρούχα μας και να μας ακούσει να ξελαρυγγιαζόμαστε μαζί με τους ψάλτες μας;

Vladimir Miller - The Twelve Brigands

 

Όλεθρος

Μη βάλεις τάξη! Μην τολμήσεις! Εκεί που η λογική επιβάλλει τάξη, φράσσει την πηγή και οδηγεί στην καταστροφή. Άφησέ με να καθοδηγήσω το χέρι σου καθώς διαβάζεις, ώστε να μη φέρεις τον όλεθρο.

Gustav Meyrink, Ο Άγγελος του Δυτικού Παραθύρου, εκδ. Πηγή

Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας

 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας, όπως λέει και το προσωνύμιο που του δόθηκε από τον λαό, μερίμνησε ιδιαίτερα για τους φτωχούς της πόλης. Αρχικά χρησιμοποιώντας τη δική του περιουσία και στη συνέχεια με δωρεές από τους πλούσιους κατοίκους της πόλης, κατόρθωσε και έφτιαξε ένα πρόγραμμα σίτισης και στέγασης για τους 75000 φτωχούς της Αλεξάνδρειας, έχτισε ορφανοτροφεία, γηροκομεία, νοσοκομεία, πτωχοκομεία αλλά και ανήγειρε εβδομήντα ναούς, ενώ οργάνωσε και το κήρυγμα στους ναούς.  

Αξιοσημείωτη ήταν η αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης που τότε δημιουργήθηκε από την εισβολή των Περσών στην Ιερουσαλήμ. 

Σε όλα όσα αναφέρονται παραπάνω, πρέπει να προστεθεί πως ο άγιος Ιωάννης ήταν ο πρώτος που με προσωπική εργασία ξεκινούσε τα έργα. Ακόμα και όταν κάποιος πέθαινε από μια μεταδοτική ασθένεια και οι συγγενείς του ακόμα φοβόνταν να τον θάψουν, ήταν ο άγιος Ιωάννης που ο ίδιος έθαβε το πτώμα. 

Πολλές φορές, σκέφτομαι τον Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα. Σκέφτομαι πως ποτέ δε θεώρησε τους πλούσιους εχθρούς του. Κι ας ήταν αυτοί οι υπεύθυνοι για την άσχημη κατάσταση των φτωχών της Αλεξάνδρειας. Αντί να αντιπαρατεθεί μαζί τους, τους ενσωμάτωσε τελικά στο πρόγραμμά του για την ανακούφιση των φτωχών. Και δεν ήταν οι δωρεές τους σαν αυτές που βλέπουμε σήμερα, που είναι σκέτη κοροϊδία. Ο Άγιος, πρώτος έδωσε την περιουσία του για το πρόγραμμά του, ενέπνευσε τους πλούσιους να δίνουν συνεχώς και πολλά. Σκέφτομαι πως εγώ πολλές φορές μένω σε μια απλή αντιπάθεια για τους πλούσιους και χάνω το νόημα. Ίδια αντιμετώπιση των πλουσίων με τον Άγιο Ιωάννη πρότεινε και ο Γκάντι...

Επιπλέον, σκέφτομαι πως ο Άγιος Ιωάννης, δε δίσταζε να αναλάβει εργασίες και μάλιστα τις χειρότερες, τις πιο επικίνδυνες, τις πιο βαριές, τις πιο κουραστικές. Και κοιτάζω και τους σημερινούς κληρικούς -κι εμένα πρώτο- που δεν κουνάμε το χέρι μας ούτε για να πλύνουμε τη κούπα που ήπιαμε τον καφέ μας. Μας κουβαλάνε τις τσάντες, μας φέρνουν τα πάντα στο χέρι και αλίμονο αν δεν τα κάνουν αυτά ακριβώς όπως τα θέλουμε. Ποιος μας ακούει...

Ο Ιωάννης ο Ελεήμων είναι -όπως όλοι οι άγιοι- παράδειγμα και κριτήριο. Παράδειγμα για το που έχουμε να φτάσουμε και κριτήριο για το πόσο λάθος δρόμο έχουμε πάρει...

Ελεύθεροι

 Πρόσθεσα ἀκόμη ὅτι σύμφωνα μέ ὅσα οἱ ἅγιοι Πατέρες λένε, ὅποιος πράττει καλές πράξεις ἁπλῶς καί μόνον ἀπό φόβο νά μή κολασθῇ, ἀκολουθεῖ τόν δρόμον τῆς δουλείας· αὐτός δέ πού ἀγαθοεργεῖ γιά νά λάβῃ τήν ἀνταπόδοσι τοῦ Παραδείσου ἀκολουθεῖ τόν δρόμον κάποιου παζαρέματος μέ τόν Θεό. Ὁ πρῶτος ὀνομάζεται δοῦλος, ὁ δεύτερος μισθωτός. Ἀλλά ὁ Θεός θέλει ὅλους μας νά ἔλθουμε πρός Αὐτόν σάν τά παιδιά εἰς τόν πατέρα τους. Θέλει ὅλους μας νά συμπεριφερώ­μεθα πρός Αὐτόν μέ τιμή, καί ἀπό ἀγάπη πρός Ἐκεῖ­νον, νά ἐργαζώμεθα δέ μέ ζῆλο τό θέλημά Του. Θέλει ὅλους μας νά εὑρίσκουμε τήν εὐτυχία μας εἰς τήν ἕνωσι τοῦ ἐαυτοῦ μας μέ Αὐτόν, εἰς τήν ἕνωσι τοῦ νοῦ καί τῆς καρδίας μας μέ τόν Σωτῆρά μας.

Οι Περιπέτειες ενός Προσκυνητή, εκδ. Παπαδημητρίου

Pasyukov - (Rare) Do Not Reject Me In My Old Age - Chesnokov

 

Κάποτε...

Κάποτε, δούλευα στον Ευαγγελισμό ως φύλακας. Ήταν ημέρες γιορτινές, παραμονή Πρωτοχρονιάς. Θυμάμαι τρία περιστατικά. Με την αλλαγή του χρόνου, ήρθε το πρώτο περιστατικό. Εγώ ήμουν στη ράμπα και έπρεπε να κρατώ το χώρο για να έρθει το ασθενοφόρο. Και ήρθε. Ένας κληρικός, δε θυμάμαι από που, πήρε μια καραμπίνα, την έστρεψε στο πρόσωπό του και τράβηξε τη σκανδάλη. Ξεψύχησε με το που τον κατέβασαν από το φορείο. 

Το δεύτερο, ήταν μία μάνα τριών παιδιών. Την ώρα που έτρωγαν μετά την αλλαγή του χρόνου άρχισε να μιλάει χωρίς να βγαίνει νόημα. Στην αρχή γέλασαν όλοι αφού θεώρησαν πως ήταν κάποιο αστείο. Αυτό άλλαξε σύντομα καθώς δεν τους αναγνώριζε και συνέχισε να λέει ασύνδετα πράγματα. 

Τρίτο περιστατικό, μια νεαρή κοπέλα, πολύ γλυκιά, έχασε κάποιον πολύ δικό της άνθρωπο. Αδερφό ή φίλο δε θυμάμαι. Την έφεραν αστυνομικοί σε κατάσταση σοκ, επαναλάμβανε πως  "ο Τάδε ζει, θα έρθει, είναι καλά" και την έκαναν βόλτα οι αστυνομικοί πάνω κάτω στους διαδρόμους του νοσοκομείου μέχρι να την εξετάσει ο γιατρός. 

Εκτός από τη δεύτερη περίπτωση δε ξέρω τι ήταν αυτό που ώθησε τους άλλους δύο ανθρώπους στο να ξεπεράσουν τα όριά τους. 

Αυτό που ξέρω είναι ότι τα διάφορα θεολογικά τσιτάτα που χρησιμοποιούνται κατά κόρον και με μια ευκολία στη γενίκευσή τους καταρρέουν μπροστά σε μια τέτοια πραγματικότητα. Η ευκολία με την οποία κάποιος -εκπροσωπώντας την Εκκλησία εκείνη την ώρα είτε ως κληρικός είτε ως πιστός- λέει πως ο Θεός δε μας δίνει σταυρό μεγαλύτερο από αυτόν που αντέχουμε, θα ήταν γελοία αν δεν ήταν τόσο εξοργιστική. 

Μία βόλτα σε ένα νοσοκομείο ή σε ένα ψυχιατρείο, θα κάνει πολλούς από αυτούς τους "σοφούς του γλυκού νερού" να προσέχουν τα λόγια τους την επόμενη φορά. Αν έχουν και λίγο παραπάνω μυαλό από αυτό που φαίνεται να κουβαλάνε, θα εξασκήσουν -σε τέτοιες καταστάσεις- την μεγάλη και σπουδαία αρετή της σιωπής. Αν δεν μπορούν να συμπονέσουν τουλάχιστον ας μη δουν μια τραγωδία, μια απελπισία, ως ευκαιρία για να επιδείξουν τη "βαθιά τους πίστη". 

Η σωστή έκφραση, μάλλον μια πιο σωστή, θα ήταν ότι με τη βοήθεια του Θεού, ακόμα και τον πιο βαρύ σταυρό μπορούμε να σηκώσουμε. Αλλά και αυτή η έκφραση έχει την κατάλληλη ώρα που θα ειπωθεί. Ο πόνος -ειδικά του άλλου- είναι ένα μυστήριο το οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε με δέος και όχι με εύκολα γνωμικά που διαβάσαμε σε κάποιο βιβλίο.

Miserere Mei Deus, Have Mercy on Me O God (Psalm 50(51)) - Gregorio Allegri Polyphonic Hymn

 

Απάτη

 «Αηδόνι μου, εσύ που θέλεις να μείνεις πίσω θαμπωμένο από την εξωτερική όψη των πραγμάτων, πάψε να βρίσκεις χαρά σε μια προσκόλληση τόσο απατηλή. Η αγάπη του τριαντάφυλλου έχει πολλά αγκάθια· σε έχει ταράξει και κυριαρχεί πάνω σου. Αν και το τριαντάφυλλο είναι ωραίο, η ομορφιά του σύντομα χάνεται. Εκείνος που αναζητεί την τελειοποίηση του εαυτού του δεν θα πρέπει να γίνεται σκλάβος μιας αγάπης τόσο περαστικής. Το χαμόγελο του τριαντάφυλλου ξυπνά τώρα τον πόθο σου, αλλά θα γεμίσει τις μέρες και τις νύχτες σου με θρήνους. Άφησε το τριαντάφυλλο και κοκκίνισε από ντροπή, γιατί εκείνο γελάει μαζί σου κάθε καινούρια άνοιξη και μετά μαραίνεται σε μια μέρα.»

Φαρίντ Αττάρ - Το Συνέδριο των Πουλιών - εκδ. Αρχέτυπο

Χαμένοι στη μετάφραση

 

Συχνά έρχεται στην επιφάνεια, στον όποιο διάλογο εντός της Εκκλησίας(εννοώ κληρικούς και λαϊκούς) της μετάφρασης των λειτουργικών κειμένων. Έχουν πέσει στα χέρια μου το ιερατικό και το μικρό ευχολόγιο που έχει εκδώσει η Ι.Μ. Πρεβέζης, κομμάτι του τιτάνιου έργου που είχε κάνει ο μακαριστός Μελέτιος για να ξεπεράσει την κατάσταση που παρέλαβε.

Ομολογουμένως πρόκειται για μια καλή δουλειά. Δεν είναι όλα τα λεγόμενα μεταφρασμένα, κάποια έχουν μείνει όπως είναι, αφού δε χρειάζονται όλα μετάφραση. Μερικά είναι κατανοητά έτσι κι αλλιώς. Βέβαια, είναι εύκολο να μεταφράσεις κάποιες ευχές και εκφωνήσεις αλλά είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνεις αυτή τη μετάφραση σε αυτά που ψέλνονται, αφού θα πρέπει εκτός από το νόημα να αποδοθεί και η μουσικότητα και η ποιητική γλώσσα. Θα πει κάποιος ότι αφού μπόρεσε να το κάνει η ρωσική, η γεωργιανή, η σερβική και άλλες τοπικές εκκλησίες, γιατί να μη το κάνουμε κι εμείς. 

Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η Εκκλησία πρέπει να παίξει τον ρόλο της κιβωτού της γλώσσας -έτσι κι αλλιώς η λειτουργική γλώσσα είναι η ελληνιστική αν δε κάνω λάθος- ούτε πως υπάρχει κάποια ιερή γλώσσα. Η Εκκλησία έχει ένα μήνυμα να περάσει στον κόσμο και αν η γλώσσα είναι πρόβλημα, μπορεί να αλλάξει.

Το πρόβλημά μου με το θέμα των μεταφράσεων είναι άλλο. Δεν έχει τεθεί τέτοιο ζήτημα από τον λαό. Τα πράγματα στην Εκκλησία αλλάζουν όταν ο λαός το ζητά, στο σύνολό του. Δηλαδή τα πράγματα αλλάζουν ή μελετάται η ανάγκη για αλλαγή όταν υπάρχει κάποιο αίτημα από τον λαό. Όμως εδώ δεν υπάρχει κάποιο τέτοιο ζήτημα. 

Το θέμα ανακινείται από ανθρώπους που βλέπουν τους εαυτούς τους ως αναμορφωτές ή εξαιρετικά προοδευτικούς. Ούτε το ένα είναι ούτε το άλλο. Συνήθως είτε θέλουν να παρουσιάζονται έτσι, για ευνόητους λόγους, είτε θεωρούν πως το μεγαλείο της ιδιοφυίας τους είναι τέτοιο που πρέπει να αφήσουν μια σφραγίδα που θα τους ξεχωρίζει από τον απλό παπά ενός χωριού σε κάποιον νησί ή σε κάποιο ορεινό χωριό. Και φυσικά έχουν και κάποιους ανθρώπους που τους ακολουθούν. 

Γενικό τέτοιο αίτημα δεν υπάρχει. Καλώς ή κακώς η πλειοψηφία αυτών που εκκλησιάζονται προτιμούν να ακούν τη λειτουργία στη γλώσσα που είναι γραμμένη και ας χάνουν και μερικά νοήματα. Αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί με πολλούς τρόπους, είτε με βιβλιαράκια που περιέχουν τη μετάφραση της λειτουργίας είτε με επεξηγηματικά κηρύγματα. Αντί κάθε Κυριακή να λέμε ηθικιστικές ή φιλοσοφικές ανοησίες, μπορούμε να εξηγούμε και ένα κομμάτι της λειτουργίας. Υποθέτω πως υπάρχουν και καλύτεροι τρόποι ακόμα. 

Επιπλέον, αυτό που υποστηρίζουν οι υποστηρικτές της εδώ και τώρα μετάφρασης, πως ο κόσμος δεν έρχεται στην εκκλησία επειδή δεν καταλαβαίνει τι λέμε και πως αν γίνουν οι μεταφράσεις θα συρρέουν τα πλήθη, είναι μια ανοησία. Τίποτα δε θα αλλάξει. Πέρα από την δική τους ικανοποίηση πως "άφησαν τη σφραγίδα τους" σε μια "κοσμογονική" αλλαγή, δηλαδή πέρα από τις ψευδαισθήσεις τους, τίποτα δε θα αλλάξει. Άλλο είναι το παράπονο του κόσμου από τους κληρικούς και τους θεολόγους. Η συμμετοχή τους σε αγώνες, η κατανόηση των ανησυχιών τους, η άρθρωση ενός λόγου για τα προβλήματα που τους απασχολούν και όχι να "κατανοούν τι λέει ο ψάλτης τη Κυριακή". Που έτσι όπως τα λένε οι περισσότεροι, σε όποια γλώσσα κι αν είναι γραμμένα, δεν τα καταλαβαίνει κανείς. 

Αν όμως, πράγματι υπάρξει ένα τέτοιο αίτημα από τη μεγάλη πλειοψηφία των εκκλησιαζόμενων, οφείλει να μελετηθεί προσεκτικά, χωρίς προκαταλήψεις και φανατισμούς, χωρίς ανόητες δικαιολογίες(πχ δεν μπορούν να αποδοθούν τα νοήματα - μπορούν και αν χρειαστεί, να κάτσουν , να δουλέψουν και να το πετύχουν) και οφείλει να γίνε μια συνολική, προσεκτική και σε βάθος εργασία. Γιατί είναι εύκολο -ειδικά στην Ελλάδα- τέτοιες προσπάθειες να καταντήσουν γελοίες. 

Αυτά τα ολίγα για σήμερα...

John Tavener - Funeral Canticle

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΒ΄ (Ζ΄ ΛΟΥΚΑ) - Η ευλογημένη κλοπή

 

Το αγαπημένο μου επεισόδιο της σημερινής περικοπής, της ανάστασης της κόρης του Ιάειρου από τον Ιησού, είναι το δευτερεύον περιστατικό. Η θεραπεία της αιμορροούσας γυναίκας. 

Ο Χριστός πηγαίνει προς το σπίτι του Ιάειρου, άρχοντα της συναγωγής για να θεραπεύσει την κόρη του που ασθενεί, μετά από παράκληση του ίδιου. Ο κόσμος που είχε μαζευτεί ήταν τόσος πολύς που σχεδόν έπνιγαν τον Ιησού. Και τότε, μια γυναίκα η οποία για δώδεκα χρόνια υπέφερε από αιμορραγία και η οποία είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία σε γιατρούς, χωρίς να βρει θεραπεία, έκανε το αδιανόητο. 

Πλησίασε κρυφά τον Χριστό, εκμεταλλευόμενη το πλήθος, ακούμπησε το ρούχο Του και αμέσως θεραπεύτηκε! Έκλεψε το θαύμα θα τολμούσαμε να πούμε!

Αυτή η κλοπή όμως είναι μια ευλογημένη κλοπή. Γιατί δε στερεί κάτι από κάποιον άλλον άνθρωπο αφενός και αφετέρου καθοδηγείται από την ακλόνητη πίστη. 

Τέτοιοι κλέφτες πρέπει να γίνουμε κι εμείς! Όχι γλυκανάλατοι πιστοί της μιας λειτουργίας, όχι υποκριτές και ηθικιστές, όχι κυνηγοί του αντιχρίστου και άλλων τέτοιων. Αλλά με τη πίστη μας στέρεη και ακλόνητοι να "κλέψουμε" το θαύμα. Την θεραπεία μας από την αμαρτία, από την ασθένεια της λατρείας του κόσμου τούτου και των ειδώλων του. 

Η ζωή του πιστού χριστιανού δεν είναι μια ζωή ησυχίας κα γαλήνης. Είναι μια ζωή που πυρπολείται διαρκώς από την πίστη και την αγάπη για τον Χριστό. Δεν ικανοποιείται με φιλοσοφίες και εξηγήσεις μόνο. Θέλει το κάτι παραπάνω. Το πνευματικό, το θεϊκό. Και αυτό το κυνηγά με πάθος. Με τέτοιο πάθος που να φτάνει και σε αυτή την ιδιότυπη...κλοπή! 

Ας ξυπνήσουμε λοιπόν. Αντί να χαθούμε στον όχλο της κοσμικότητας και του ψέματος, ας χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όχλο για να μπορέσουμε να φτάσουμε στον Κύριο και να Τον αγγίξουμε. Να κλέψουμε τη χάρη Του και έπειτα να σταθούμε με ταπείνωση μπροστά Του. 

Και ποιο γλυκύτερο βραβείο θα μπορούσαμε να πάρουμε από τον Κύριο, παρά αυτό που πήρε και η αιμορραγούσα γυναίκα; Τι πιο όμορφο από το να ακούσουμε: "η πίστη σου σε έσωσε. Πήγαινε ειρηνικά".

To ψωμί

 

Τέλος ας θυμόμαστε, ότι το ψωμί μας είναι και ψωμί των αδελφών μας και ότι όποιος «έχει», είναι διαχειριστής των αναγκών εκείνων που δεν έχουν. Η «κλάσις του άρτου», στον Χριστιανισμό, δεν έχει μόνον τη μυστηριακή έννοια· σημαίνει επίσης και τη μοιρασιά των υλικών αγαθών. Η χριστιανική στάση απέναντι στα υλικά αγαθά συνίσταται στο να τα θεωρούμε «δώρο».

Εξ άλλου από την έννοια της ελεημοσύνης δεν θα μπορούσαν να λείπουν δύο καθήκοντα αυστηρής δικαιοσύνης: το ένα είναι να μην κερδίζουμε, αλλά και να μην επενδύουμε τα χρήματά μας σε επιχειρήσεις που δεν είναι έντιμες, που λειτουργούν π.χ. στη βάση της ανηθικότητας και της οικονομικής εκμετάλλευσης. Το άλλο, να εργαζόμαστε για την επικράτηση τέτοιων κοινωνικών δομών, ώστε να εξασφαλίζεται για κάθε άνθρωπο ένα μίνιμουμ αγαθών και να μην αναγκάζεται κανείς να εξαρτάται από τη γενναιοδωρία των άλλων.

Λεβ Ζιλέ, Πάτερ Ημών...Κύριε Ιησού Χριστέ, εκδ. Ακρίτας

Teodosii Spasov - Cherna Dupka

 

Σύναξη των Αρχαγγέλων

Οι Άγγελοι είναι πνευματικά όντα (υπάρξεις), δηλαδή δεν έχουν υλικό σώμα, όπως οι άνθρωποι. Είναι όμως και αυτοί πλάσματα του Θεού, που δημιουργήθηκαν πριν από τον κόσμο.

Είναι αναρίθμητοι και περιβάλλουν τον θρόνο του Θεού, υμνώντας και δοξάζοντας ακατάπαυστα το μεγαλείο Του. Είναι σε όλα υπάκουοι στο Θεό και στέλνονται απ’ Αυτόν για να αποκαλύψουν στους ανθρώπους κάποιο θέλημά Του ή για να φέρουν σε πέρας ορισμένη αποστολή 

Άγγελοι έρχονται να παραλάβουν τη ψυχή μας την ώρα του θανάτου, ένας άγγελος μας προστατεύει από την ώρα του βαπτίσματος και τελικά ένας άγγελος θα είναι που θα ανακοινώσει τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.

Χωρίζονται σε εννέα τάγματα: Χερουβίμ και Σεραφείμ, Θρόνοι, Κυριότητες, Δυνάμεις, Εξουσίες, Αρχές, Αρχάγγελοι και Άγγελοι. Υπήρχε και δέκατο τάγμα· επειδή όμως ακολούθησε τον αρχηγό του, τον Εωσφόρο, ο οποίος περηφανεύτηκε υπερβολικά μπροστά στο Θεό, ξέπεσε από τη δόξα που είχε και από φωτεινός (Εωσφόρος = αυτός που φέρνει την αυγή, το φως) έγινε σκοτεινός διάβολος και οι άγγελοι αυτοί σκοτεινοί και κακοί δαίμονες, αφού απομακρύνθηκαν από το φως και την αγάπη του Θεού.

Αυτό που γιορτάζουμε σήμερα, είναι η απόφαση των αγγέλων, μετά από την παρέμβαση του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, να μην ακολουθήσουν τον Εωσφόρο στη πτώση του, πτώση που προήλθε από την αλαζονεία του. 

Αν αυτά τα όντα, τα λαμπερά, τα θαυμαστά, τα πνευματικά χτυπήθηκαν τόσο πολύ από την περηφάνια και μετατράπηκαν σε απολύτως σκοτεινά και άσχημα, φανταστείτε τι κάνει αυτή σε μας τους ανθρώπους. Πόσο επηρεάζει τη ψυχή μας, τη συμπεριφορά μας, τελικά ακόμα και την όψη μας ορισμένες φορές. 

Η σημερινή γιορτή, κατά την οποία αποδίδουμε τιμή στις ασώματες και αόρατες αυτές υπάρξεις, στους αγγέλους δεν είναι μια αφορμή για να οργιάσει η φαντασία μας για τούτα τα πλάσματα και να ξεπέσουμε σε κάποιου είδους αγγελολατρεία -κάτι πολύ διαδεδομένο στη Δύση, μια επανάληψη των κακοδοξιών των Γνωστικών με πιο new age περιτύλιγμα- αλλά είναι μια αφορμή να αντιληφθούμε τη σημασία της ταπείνωσης. 

Αν λοιπόν, ο αρχάγγελος Μιχαήλ παρέμεινε ταπεινός, κατάλαβε την αξία της ταπεινώσεως και της προσκόλλησης στο καλό, αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό να το κάνουμε εμείς. Γιατί ενώ οι πράξεις και αποφάσεις των αγγέλων επηρέασαν μόνο τον πνευματικό κόσμο, οι πράξεις και αποφάσεις  των ανθρώπων, οι οποίοι είμαστε και σωματικά και πνευματικά όντα, επηρεάζουν και τον υλικό και τον πνευματικό κόσμο. 

Ας κλείσουμε σήμερα, το σύντομο αυτό κήρυγμα ενθυμούμενοι αυτό που ο αρχάγγελος Μιχαήλ βροντοφώναξε στους άλλους αγγέλους, σταματώντας την πτώση τους: Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου!