Διαβάζοντας τα "Ουαί" του Χριστού προς τους Φαρισαίους δεν μπορώ να μην σκεφτώ τη διαχρονικότητά τους.Και δεν μπορώ να μην δω εμάς τους κληρικούς στη θέση των Φαρισαίων.Άλλωστε οι περιγραφές του Ιησού είναι εξαιρετικά ακριβείς.Άλλωστε τα ίδια δεν κάνουμε και σήμερα;Το εξώρασο το φτιάχνουμε με πλατιά μανίκια για να είναι εντυπωσιακές οι κινήσεις μας,κρεμάμε κομποσκοίνια σε όλα τα μεγέθη και τα χρώματα σαν εργαλεία εντυπωσιασμού και όχι προσευχής.Καθόμαστε μπροστά μπροστά όπου μας καλούν ή στη κεντρική θέση του τραπεζιού.Ή μήπως δεν είμαστε άθλιοι όταν βάζουμε "ταρίφα" σε Μυστήρια και μνημόσυνα;Μήπως δεν υπάρχουν περιπτώσεις που παπάδες "αποφεύγουν" να πάνε σε σπίτι για να τελέσουν αγιασμό επειδή δεν δίνουν αρκετά χρήματα;Μη μου πείτε ότι δεν γίνονται αυτά,τα έχω ζήσει.
Αλλά και πνευματικά,είμαστε καλύτεροι;Δεν γινόμαστε αυστηροί στους πιστούς και στα πνευματικοπαίδια μας ώστε να δείξουμε τι ευσεβείς και άγιοι που είμαστε;Και σκασίλα μας για το βάρος που εναποθέτουμε στις πλάτες τους.Ένα βάρος που μπορεί να τους λυγίσει γιατί δεν είναι το βάρος που ο Θεός θέλει να κουβαλάνε αλλά αυτό που προσθέτουμε εμείς.
Μήπως πολλοί από εμάς δεν χειροτονηθήκαμε για να είμαστε το επίκεντρο,οι ηγέτες,οι εξουσιαστές;Αυτή την αυθεντία δεν κυνηγάμε;Γιατί ο Χριστός δεν φαίνεται να μας ενδιαφέρει.Άλλωστε ακόμα και τα λόγια του τα ερμηνεύουμε όπως θέλουμε πολλές φορές για να ικανοποιήσουμε το όποιο κοινό μας.
Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν πρέπει να προσεγγίζεται ούτε συναισθηματικά ούτε εθιμοτυπικά ούτε σαν μια ανάμνηση ιστορικού ενδιαφέροντος.Ή μάλλον δεν πρέπει να προσεγγίζεται μόνο έτσι.Είναι γεμάτη διαχρονικά μηνύματα.Νομίζω ότι η ευαγγελική περικοπή που διαβάστηκε σήμερα το βράδυ είναι ιδανική για να προβληματιστούμε.Διαβάζοντας τα "Ουαί"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου