"Πολλοί θα βρεθούν από πρώτοι τελευταίοι, κι άλλοι από τελευταίοι πρώτοι" . Μας είναι γνωστή σε όλους αυτή η φράση του Χριστού από τη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Την χρησιμοποιούμε κιόλας αρκετές φορές όταν συζητάμε μεταξύ μας.
Βέβαια έχουμε την τάση να τη χρησιμοποιούμε όπως μας συμφέρει. Για παράδειγμα, εμείς πάντα είμαστε οι τελευταίοι που θα γίνουν πρώτοι και οι πρώτοι είναι οι "άλλοι" οι οποίοι φυσικά θα καταλήξουν κάποια στιγμή τελευταίοι, είτε σε αυτήν είστε στην άλλη ζωή. Και όταν το λέμε αυτό πάντα κρύβουμε μια μικρή χαρά για τα παθήματα που περιμένουν αυτούς τους άλλους.
Όμως αυτός είναι άραγε ο στόχος αυτής της φράσης; Η ικανοποίηση μια κρυφής επιθυμίας για προσωπική δικαίωση και εκδίκηση; Αυτός είναι ο στόχος του χριστιανού; Η πτώση των άλλων και η δική του ανύψωση και αναγνώριση;
Όχι φυσικά. Ο Χριστός μας είπε αυτά τα λόγια για να μας δώσει να καταλάβουμε πως η παραίτηση από κάθε τέτοιου είδους δικαίωση και από κάθε είδους μνησικακία είναι στόχος της χριστιανικής ζωής. Θα γίνουμε πραγματικά πρώτοι μόνο όταν δε θα μας νοιάζει να μείνουμε τελευταίοι ή όταν δε θα παλεύουμε για να αναγνωριστεί η πρωτιά μας. Και κυρίως όταν θα πάψουμε να ευχόμαστε να κατακρημνιστούν όλοι αυτοί που θεωρούμε "άλλους", "ξένους", "αντιπάλους" ή και εχθρούς" ακόμα.
Ας ξαναδούμε λοιπόν αυτή τη μικρή φράση του Κυρίου μας, "πολλοί θα βρεθούν από πρώτοι τελευταίοι, κι άλλοι από τελευταίοι πρώτοι" και ας αναλογιστούμε μήπως έστω και κρυφά θεωρούμε πως εμείς είμαστε πρώτοι και μήπως τελικά με τα λάθη μας βρεθούμε πραγματικά τελευταίοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου