Μεγάλη διάσταση μεταξύ πλειοψηφικής απόρριψης και μειοψηφικών κινητοποιήσεων για το εργασιακό

 

https://ardin-rixi.gr/archives/235435

Αναντίστοιχη υπήρξε η συμμετοχή στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για την κατάθεση του ν/σ Χατζηδάκη περί των εργασιακών μεταρρυθμίσεων, με την στάση της κοινής γνώμης, που είναι πλειοψηφικά αρνητική. Μπορεί οι διαδηλώσεις να πέτυχαν υψηλό βαθμό συσπείρωσης των μυημένων, αλλά σε τίποτε δεν αντανακλούν τις διαθέσεις του 54% που απορρίπτει τις μεταρρυθμίσεις (σύμφωνα με δημοσκόπηση που διενεργήθηκε στα τέλη Μαΐου 2021 από την Alco για το Open).

Η διάσταση μεταξύ πλειοψηφικής απόρριψης και μειοψηφικών κινητοποιήσεων δείχνει την έκταση της καθίζησης που χαρακτηρίζει την αριστερά, αλλά και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αντικατοπτρίζει μια πεποίθηση που έχει γίνει εδραία πλέον στην ελληνική κοινωνία, ότι όλοι αυτοί δεν έχουν πλέον τίποτα να προσφέρουν για την υπεράσπιση των εργαζόμενων τάξεων.

Με τις καταιγιστικές επιδράσεις της ψηφιοποίησης στην οικονομία, κυρίως την υποκατάσταση της ανθρώπινης εργασίας στις τυποποιημένες λειτουργίες/λειτουργίες ρουτίνας που υπόσχεται η τεχνητή νοημοσύνη, θα τεθούν πολλαπλά ζητήματα για τον κόσμο της εργασίας: Η εξατομίκευση της εργασίας, η ελαστικοποίηση των ωραρίων, το γεγονός ότι η παλαιά εργατική τάξη των ανειδίκευτων/ημι-ειδικευόμενων κινδυνεύει να καταστεί οικονομικά περιττή, είναι ορισμένα από αυτά. Δημιουργούν δε ιδιαίτερα επισφαλές περιβάλλον, καθώς η ελληνική αγορά εργασίας χαρακτηρίζεται από χαμηλούς μισθούς, επίπεδο δεξιοτήτων & ετεροαπασχόληση, γεγονός που την καθιστά περισσότερο εκτεθειμένη στις τεχνολογικές αλλαγές.

Για όλα αυτά, μεταπολιτευτική αριστερά & συνδικαλισμός δεν έχουν απολύτως τίποτε να πουν, κυρίως γιατί οι τοποθετήσεις τους αντανακλούν τις μειοψηφίες της εξασφάλισης που επιβιώνουν ακόμα σε κάποιες νησίδες, κυρίως του Δημοσίου Τομέα. Εξ ου και ο λόγος τους διολισθαίνει περισσότερο προς τον δικαιωματισμό, παρά εκφράζει συγκεκριμένες κοινωνικές πραγματικότητες και κατ’ επέκτασιν, αιτήματα για την αναβάθμισή τους.

Τα εργασιακά, λοιπόν, εντάσσονται και εκείνα στα ζητήματα όπου διαπιστώνεται κενό εκπροσώπησης ανάμεσα στην πλειοψηφία της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος. Ο χώρος του δημοκρατικού πατριωτισμού οφείλει να παρέμβει στο ζήτημα, όχι ωστόσο υπό οπτικές και ρητορική που θα τον μεταβάλει σε «ουρά» της αριστεράς επί των εργασιακών, όπως συμβαίνει σήμερα με το ΚΙΝΑΛ της Φώφης Γεννηματά.

Γ.Ρ.