Το βλέπω όλο και πιο συχνά. Πολλοί άνθρωποι που βιώνουν μια τραγωδία, για παράδειγμα χάνουν κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, μέσα σε όλο αυτό που περνούν, βρίσκουν πάντα χρόνο για να κάνουν μια ανάρτηση στο facebook ή σε κάτι ανάλογο. Δεν μπορώ να το κατανοήσω, το ομολογώ. Όταν πέθανε ο παππούς μου ή η γιαγιά μου, έκανα μια βδομάδα να συνέλθω. Ούτε να φάω δεν ήθελα, όχι να κάνω αναρτήσεις στα social. Και δε μιλάμε και για καμιά τραγωδία. Οι παππούδες μου και οι τέσσερις ψιλοκορακοζώητοι ήταν. Παρ' όλα αυτά δεν την πάλευα ούτε τηλέφωνο να σηκώσω. Αυτή την ορμή που αισθάνονται κάποιοι να βγάζουν τα σώψυχά τους τέτοιες στιγμές στο διαδίκτυο είναι κάπως περίεργη για μένα.
Και εμένα με παραξενεύει. Πιστεύω πως είτε πρόκειται για άτομα που έχουν ανάγκη το "like" ανεξάρτητα από το αν είναι χαρούμενοι ή λυπημένοι και το διεκδικούν με κάθε τρόπο ή απλά η μοναξιά θερίζει ίσως δεν έχουν κάποιον να μοιραστούν τον καημό τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά είμαι αντίθετος στην έκθεση προσωπικών δεδομένων στα social, όσο λιγότερο τόσο το καλύτερο. Άλλο ο χαβαλές σε μια διαδικτυακή παρέα και άλλο να βγάζεις τα εσώψυχα σου εκεί. (Deso)
Εντάξει, έτσι είναι πια. Στο διαδίκτυο γράφουν ένα σωρό πράγματα. Αλλά ρε φίλε, δεν μπορεί τη μια μέρα να σκοτώνεται ή να πεθαίνει το παιδί του άλλου και πριν συμπληρωθούν δυο ώρες να ανεβάζει ανάρτηση λέγοντας πόσο συντετριμμένος είναι.
ΔιαγραφήΑκομα και αυτοι που πονουν διοτι χανουν δικο τους ανθρωπο το κανουν. Χαιρετα με μια αναρτηση τον αγαπημενο του\της πατερα, αδερφο πχ αλλα γραφει σαν να απευθυνεται στον ιδιο, σαν να ξερει οτι θα το δει μετα το μηνυμα... ισως στον θαλαμο αναμονης του Αγιου Πετρου. Εμενα αυτο μου φαινεται περιεργο. Μπορει να ξεχασε αλλα πραγματα λογω του πενθους, του πονου, αυτο ομως δεν το ξεχασε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠ
Έχει γίνει τόσο αναπόσπαστο κομμάτι μας πια η διαδικασία του να ανεβάσουμε κάτι στο fb; Τι να πω
Διαγραφή