Το πρόβλημα των χριστιανών στην Ελλάδα δεν είναι ούτε η υπερβολική συντηρητικότητα, ούτε η αδιαφορία, ούτε η άγνοια της εκκλησιαστικής ζωής και των κανόνων, ούτε ο οικουμενισμός κλπ. Το πρόβλημα των σημερινών εν Ελλάδι χριστιανών είναι η παντελής και πρωτοφανής έλλειψη χιούμορ.
Όταν έχεις έλλειψη χιούμορ, όταν αδυνατείς να γελάσεις με τις κακοτυχίες, τις αποτυχίες και τις γκάφες σου(ο Έλληνας μπορεί να κάνει πλάκα με τους άλλους και να λέει αστεία αλλά στο χιούμορ υπολείπεται τραγικά) αρχίζεις και δίνεις μια σοβαρότητα και μια βαρύτητα πρωτόγνωρη στις θέσεις σου και τις απόψεις όσο γελοίες κι αν είναι. Όταν δε αυτό συνδυαστεί με μια θρησκευτικότητα- γενικά ο χώρος των θρησκειών έχει έλλειψη χιούμορ- μπορούν αν γεννηθούν τέρατα. Οι φανατικοί ισλαμιστές είναι ένα παράδειγμα, οι προτεστάντες φονταμελιστές των ΗΠΑ είναι ένα άλλο, κάτι περίεργες σέκτες βουδισμού και ινδουισμού επίσης.
Για να γυρίσουμε στα δικά μας, όλη η κατάσταση που αποκορυφώθηκε εξαιτίας της πανδημίας εντός της Εκκλησίας είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη. Εξαιτίας αυτής αντιμετωπίστηκε η κατάσταση αυτή με μια σειρά εντελώς παρανοϊκών θεωριών από τη μία αλλά και απίστευτου φόβου και υποχωρητικότητας από την άλλη.
Εξαιτίας αυτής της απουσίας χιούμορ από τη ζωή των χριστιανών έχουμε και ένα σωρό άλλες διαστρεβλώσεις της εκκλησιαστικής ζωής όπως ο ζηλωτισμός, ο γεροντισμός(ο γέροντας αντιμετωπίζετε παρόμοια με έναν γκουρού ή μάγο της φυλής), η ενασχόληση με τον Αντίχριστο σε βαθμό εμμονής αλλά και ο υπερβολικός μοντερνισμός, η σχετικοποίηση των κανόνων και της παράδοσης κλπ κλπ.
Ο σπουδαίος Άγγλος ρ/καθολικός φιλόσοφος Τόμας Μορ και ο Ολλανδός ρ/καθολικός επίσης φιλόσοφος Έρασμος είχαν εντοπίσει το πρόβλημα και προσπάθησαν να εισάγουν το χιούμορ στην εκκλησιαστική ζωή της Δύσης. Δεν τα κατάφεραν τότε άλλα άφησαν μια σπουδαία παρακαταθήκη.
Πολύ πιο πριν και στα δικά μας, μπορεί να βρει κανείς εκείνο το, αρχαιοελληνικού τύπου, χιούμορ στους Πατέρες της Ερήμου, όπως ο Μ.Αντώνιος(πιο γνωστή η ιστορία της μακριάς γαϊδούρας)αλλά και στους δια Χριστόν σαλούς και σε κάποιους σύγχρονους αγίους όπως οι Πορφύριος και Παΐσιος.
Πάσχοντας από έλλειψη χιούμορ δεν καταφέρνεις να αντιληφθείς όπως πρέπει τη μικρότητα και το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης και της προσπάθειας επαφής με τον Θεό και ως εκ τούτου προκαλείται μεγάλη ανισορροπία τόσο εντός όσο και εκτός του ανθρώπου. Αυτή η ανισορροπία μεταφέρεται στη θρησκευτική και εκκλησιαστική καθημερινότητα και έχουμε ένα σωρό παλαβά φαινόμενα.
Οπότε νομίζω πως ταιριάζει απόλυτα ένα απόσπασμα της προσευχής που έγραψε ο Τόμας Μορ:"Δος μου μια ψυχή αγία, Κύριε, που να βλέπει την ομορφιά και την αγνότητα, ώστε να μη τρομάζει βλέποντας το κακό, αλλά να αγωνίζεται να επανορθώνει την κατάσταση. Δώσε μια ψυχή που να μπορεί να αγνοεί την πλήξη, το παράπονο και τον στεναγμό. Μη επιτρέψεις να φροντίζω υπερβολικά το ενοχλητικό «εγώ» μου. Δος μου, Κύριε, την αίσθηση του χιούμορ, ώστε όχι μόνο να είμαι ευτυχισμένος απ᾿ την ζωή (ανεξαρτήτως από συνθήκες), αλλά και να βοηθώ και τους αδελφούς μου να ωφελούνται από την ευτυχία".
ΥΓ. Το πρόβλημα αυτό είναι πασιφανές και στην υπόλοιπη ελληνική κοινωνία, τα περισσότερα από τα προβλήματα της οποίας πηγάζουν από την έλλειψη, μάλλον από την άγνοια, της αίσθησης του χιούμορ. Στη δε πολιτική ζωή, ο χώρος της αριστεράς κυρίως είναι ένα εξαίρετο παράδειγμα το πως κάτι καλό καταστρέφεται από αυτή την αδυναμία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου