Αυτό που έγινε στο Roland Garos με Τσιτσιπά και Σάκκαρη στον τελικό(μακάρι να το πάρει) και ημιτελικό αντίστοιχα, είναι κάτι αντίστοιχο με το 1987 και το 2004 σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Μιλάμε για μια απίστευτη επιτυχία που κανείς δεν πίστευε ότι θα βλέπαμε ποτέ.
Από την άλλη, διάφορα σχόλια που γράφτηκαν και ακούστηκαν δείχνουν για άλλη μια φορά γιατί είναι τόσο ασφυκτικά πνιγηρή η ελληνική πραγματικότητα. Μικροψυχία, συμπλέγματα και κακομοιριά κυριάρχησαν για άλλη μια φορά. Τέλος πάντων, εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε.
Για να κλείσω με αυτούς που το αξίζουν, μπράβο και στα δυο παιδιά γιατί η προπόνηση και η προσπάθεια που χρειάζονται για να φτάσεις εκεί σε αυτό το άθλημα, είναι πραγματικά τεράστιες. Εύγε και πάλι εύγε.
ΥΓ. Όχι, δεν είναι εθνικός θρίαμβος. Είναι προσωπικός θρίαμβος αυτών των δύο παιδιών απέναντι στα εθνικά κόμπλεξ.
Δυστυχώς πλέον το οτιδήποτε πρέπει να έχει και κάποιου είδους πολιτική χροιά. Κάποιοι πάντα είτε πρέπει να καρπώνονται τις επιτυχίες των αθλητών είτε να βρίσκουν πάντα τρόπο να λοιδωρήσουν, ανάλογα με το αφήγημα τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο στα παιδιά για τα τεράστια επιτεύγματα τους, αθλητές είναι, όχι role models ούτε εθνοσωτήρες. Μακάρι να το πάρει ο Στέφανος σήμερα και ας προτιμά τα Harrods από τα μεταλάδικα στα Λαδάδικα (ποσώς μας ενδιαφέρει, αυτός χάνει!). (Deso)
Και γιατί ένα role model δε μπορεί να γουστάρει Harrods; Τα role models πρέπει να είναι ντε και καλά άτομα, ας το πούμε, λαϊκά; Γιατί ξέρω πολλούς μεταλλάδες με συμπεριφορά δανδή
ΑπάντησηΔιαγραφή