(..μετά τα γεγονότα του 1905)Έτσι όλοι υποστήριξαν την επανάσταση:πολλές υπεύθυνες δηλώσεις έγιναν πάνω σ'αυτό το θέμα.Ωστόσο,με άφηναν ανικανοποίητη περισσότερο απ'όποιαδήποτε άλλη φορά στο παρελθόν.Κι αυτό γιατί κανείς,σίγουρα κανείς,δεν ήταν διατεθειμένος να πεθάνει για το σκοπό αυτό.Κι ακόμη ,αν μάθαιναν ότι πράγματι οι άνθρωποι πεθαίνουν για την επανάσταση,θα έκαναν και γι'αυτό μια αξιολογική κρίση,θα το επιδοκίμαζαν ή θα το αποδοκίμαζαν,θα το ανέλυαν και θα το έκαναν αντικείμενο εντονότατης συζήτησης-ως την ώρα του πρωινού που θα σερβίρονταν τα τηγανητά αυγά.
Και δε θα μπορούσαν καθόλου να καταλάβουν πως το να πεθάνεις για την επανάσταση σημαίνει πως έχεις το σκοινί περασμένο στο λαιμό σου,να αφήσεις για πάντα τη ζωή πίσω σου ένα τέτοιο γκρίζο και νυσταγμένο πρωινό,είναι να δεχτείς πραγματικά και ολοκληρωτικά τον θάνατο.Και λυπόμουν τους επαναστάτες γιατί πέθαιναν,ενώ εμείς μπορούσαμε μόνο να συζητάμε το θάνατό τους με ευρυμάθεια και αφ'υψηλού".
Αγ.Μαρία Σκομπτσόβα,από το βιβλίο του Σ.Χάκελ,εκδ.Ακρίτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου