isagiastriados
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν’ αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κ' εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε..." Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μία σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μία σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε εγώ άρχιζα κατά τη συνήθεια μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες από τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ’ εμποδίσει.
- Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ.
Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω:
- Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήρθα εδώ ν’ αγιάσω.
- Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές.
- Μα δεν ξέρουμε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες η εσύ, μπορεί να έλεγα : "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουνκαι όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου"
Εκείνη την στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν:
- Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό.
Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ’ αυτές τις ψυχές.
Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα:
- Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μας αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσουμε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσομε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε.
Κοιτάζανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη.
- Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ’ αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά!
- Χρόνια πολλά, είπαν κ’ εκείνες κι έφυγα.
Πηγή: Γ. Πορφυρίου, "Βιος και Λόγοι" εκδ Ι. Μονή Χρυσοπηγής Χανίων, σελ 147
Σχόλιο:Η ιστορία αυτή,την οποία τη θεωρώ ομορφότερη από τις ιστορίες της ζωής του οσίου Πορφυρίου,έπαιξε πολύ στο διαδίκτυο τις τελευταίες μέρες.Και ξεσήκωσε πολλά "οργισμένα και σκανδαλισμένα" σχόλια κυρίως παλαιοημερολογιτών(αυτό δηλώνουν ότι είναι σε όλα τα σχόλιά τους τουλάχιστον)και ίσως και κάποιων άλλων.Έχουν περάσει πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια από τότε που ο Χριστός περπάτησε σε αυτή τη γη.Είναι κρίμα πραγματικά που μετά από τόσα χρόνια αυτοί που παρουσιάζονται ως "άκαμπτοι υπερασπιστές" της Ορθοδοξίας σκέφτονται ακριβώς όπως οι Φαρισαίοι(Λουκ.7:36-50).Είναι κρίμα που το επαναστατικό εκείνο Μήνυμα χάθηκε μέσα στον ηθικισμό,τη σκληροκαρδία και τον νομικισμό των,κατά δήλωσή τους,πιστών Του.Κρίμα που ακόμα και σήμερα μεγάλο μέρος της Εκκλησίας,δεν είναι μόνο οι παλαιοημερολογίτες,τον ίδιο και χειρότερο τρόπο σκέψης έχουν οι περισσότεροι εντός της Εκκλησίας.Δεν μπορώ παρά να μη θυμηθώ αυτό που έγραψε ο Χαλίλ Γκιμπράν.Συναντήθηκαν ο Ιησούς ο Ναζωραίος με τον Ιησού των χριστιανών.Αφού κουβέντιασαν ώρες χωρίστηκαν.Φεύγοντας ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είπε στον Ιησού των χριστιανών:"Φοβάμαι πως όσο κι αν συζητάμε,δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου