Νεροκουβαλητές:Ένα από τα σπουδαιότερα επαγγέλματα της Κορέας του 19ου αιώνα

koreatimes

Από τον Robert Neff

  
Ένα από τα πιο προσοδοφόρα επαγγέλματα στη Σεούλ στα τέλη του 19ου αιώνα ήταν η μεταφορά νερού. Η Σεούλ, όπως και οι περισσότερες πόλεις στην Joseon Κορέα(σημ.:έτσι λεγόταν τότε η χώρα), ήταν γεμάτη με πηγάδια. Αξιοσημείωτη  εξαίρεση ήταν η  Πιονγιάνγκ, όπου υποτίθεται ότι δεν υπήρχαν πηγάδια, λόγω της δεισιδαίμονας πεποίθησης ότι η πόλη,που  τότε βρισκόταν σε ένα νησί που περιβαλλόταν από ποταμούς θα βυθιστεί - σαν μια βάρκα - αν σκαφτούν πηγάδια. Αυτά τα φρεάτια κάλυπταν  όλες τις "μαγειρικές και οικιακές ανάγκες για  νερό" στην πόλη και ήταν πολυσύχναστα. Ενώ οι φτωχότεροι κάτοικοι της πόλης έβγαζαν το δικό τους νερό, πολλοί κάτοικοι απασχολούσαν μεταφορείς νερού για να έχουν το καθημερινό τους νερό. 

Στα τέλη της δεκαετίας του 1890, κάθε νοικοκυριό πλήρωνε το μηνιαίο ποσό των 500 σε μετρητά (περίπου 20 λεπτά) για την καθημερινή παράδοση δύο κουβάδων με νερό από τα γύρω πηγάδια. Πολλά νοικοκυριά απαιτούσαν έξι ή οκτώ κουβάδες με νερό ενώ οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις ενδέχεται να απαιτούσαν 38 έως 40. Κατά μέσο όρο, ένας μεταφορέας νερού προμήθευε  περίπου 30 σπίτια. 


Ένας Αμερικανός περιγράφει τη συνάντησή του με μεταφορείς νερού: 

. «Είναι ένα θαύμα για τον ξένο το πώςθα καταφέρουν να διασκελίζουν ή να ταλαντεύονται με κουβάδες γεμάτους μέχρι πάνω, μόλις και μετά βίας χύνοντας μια σταγόνα Δεν έχουν καν τη μέθοδο να  μεταφέρουν μια τάβλα που επιπλέει στους κάδους για να αποφύγουν  να τους χυθεί το νερό. Το νερό δεν έχει αντληθεί από τον εργάτη με κουβά, αλλά τραβήχτηκε με  ένα ξύλινο μπολ που συνδέεται συνήθως με τρία αχυρένια  καλώδια σε ένα αχυρένιο  σχοινί . Αυτό ρίχνεται στο πηγάδι, και από μια περίεργη περιστροφή , η οποία είναι δύσκολο να τη μάθεις, το πάνε κάτω από το νερό και το μαζεύουν γεμάτο, και το νερό χύνεται μέσα στο κουβαδάκι. " (Rev. George W. Gilmore, η Κορέα από την πρωτεύουσά της(Philadelphia, PA: Πρεσβυτεριανό Διοικητικό Συμβούλιο Εκδόσεων και Κατηχητικής  εργασίας, 1892)

. Όμως, το νερό από τα δημόσια πηγάδια δεν ήταν πάντα πόσιμο.Το 1892, ένας Αμερικανός που περιέγραφε τα φρεάτια ως  εξής:"βρίσκονται στην άκρη του δρόμου και σπάνια περισσότερο από έξι ή οκτώ πόδια βαθιά. Συχνά στα έξι πόδια, μερικές φορές στα τρία, ρέει η ανοιχτή υδροροή μεταφέροντας την βρωμιά της πόλης, και αναμφίβολα πολλά φίλτρα δυσώδους ύλης μέσα στα πηγάδια.» ( Rev. George W. Gilmore, την Κορέα από την πρωτεύουσα του (Philadelphia, PA: Πρεσβυτεριανή Διοικητικό συμβούλιο Εκδόσεων και Κατηχητικής  εργασίας, 1892) 

. Ακόμη και με το πέρασμα του χρόνου, τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν.Το 1909,η Σεούλ είχε 11.412 δημόσια πηγάδια από τα οποία μόνο 1.501 παρείχαν πόσιμο νερό. "(ο Suk Τζι-Χουν παρέσχε την πληροφορία αναφέροντας μια έρευνα από το Μάρτιο-Σεπτέμβριο του 1909) 

Δεν είναι περίεργο που οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονταν τις πηγές νερού . Όσοι μπορούσαν, πλήρωναν  περισσότερα  τους μεταφορείς νερού για να τους φέρουν νερό από τα πολλά ορεινά ρέματα έξω από τις πύλες της Σεούλ. Φυσικά, δεν ήταν όλοι οι μεταφορείς νερού αξιόπιστοι. 

Το 1885, ο Οράτιος Ν Allen, ένας ιεραπόστολος γιατρός, σημείωσε την απατεωνιά τους όταν δοκίμασε τα δείγματα νερού που του  έφεραν υποτίθεται  από τα ορεινά ρέματα. Ο ίδιος συνέκρινε τα δείγματα με αυτά που πήρε από το κοντινότερο πηγάδι. Περιέγραψε τα συμπεράσματά του ως εξής: «δεν είναι καθόλου απαραίτητο να πω ότι τα βρήκα ίδια." (Οράτιος Allen, «Έκθεση σχετικά με την υγεία της Σεούλ (Κορέα),"  Αυτοκρατορικά Τελωνεία της Κίνας II - Ειδική Σειρά: Όχι. 2.,οι  ιατρικές εκθέσεις για το εξάμηνο που έληξε στις 30 Σεπτέμβρη, 1885. 30η Έκδοση 1886) 

Οι μεταφορείς νερού απολάμβαναν προνόμια που άλλοι άνθρωποι δεν είχαν  - ήταν σε θέση να εισέλθουν τα σπίτια των πελατών χωρίς να προειδοποιήσουν τις γυναίκες μέλη του νοικοκυριού για την άφιξή  τους. Σύμφωνα με έναν πρώιμο Δυτικό παρατηρητή: "Ακόμα και οι ψηλότερης θέσης κυρίες της  Κορέας δεν αποσύρονται  στο εσωτερικό δωμάτιο, όταν μπαίνει  μεταφορέας  νερού Θεωρείται σαν ένας οικιακός  υπηρέτης.». ( "Οι Γέφυρες και τα Πηγάδια της Σεούλ", Επιθεώρηση της Κορέας , Vol. 3, 1903) 

Ήταν αυτή η δυνατότητα να εισέλθουν κατά βούληση που τους έδινε ητ γνώση των ιδιωτικών θεμάτων στα νοικοκυριά των πελατών τους, ακόμα και των ξένων, και έτσι ήταν μάλλον μεγάλοι κουτσομπόληδες - οι οποίοι, σε ορισμένες περιπτώσεις, προκάλεσαν σοβαρά προβλήματα. Μια τέτοια περίπτωση υπήρξε στη Σεούλ το καλοκαίρι του 1888, όταν διαδόθηκαν φήμες ότι οι αλλοδαποί είχαν πιάσει παιδιά της Κορέας και ταέφαγαν. 

Hugh Cynn, ένας  Κορεάτης  Χριστιανός, θυμάται ότι «στην ηλικία των έξι οι δικοί μου μετακόμισαν στη Σεούλ για να ζήσουν, και το σπίτι μας ήταν μόνο σε απόσταση αναπνοής από το συγκρότημα Pai Chai. Λίγο μετά την άφιξή μας, ακούσαμε ότι το νερό-μεταφορέας της γειτονιάς μετέφερε ένα πρωί νερόστο  σπίτι του άντρα του  ωκεανού(Δυτικός Ιεραπόστολος), μη βρίσκοντας κανένα στην κουζίνα, πήρε το θάρρος και πήγε μέσα και σήκωσε το καπάκι μιας από τις κατσαρόλες που έβραζαν και τι είδε!Υπήρχε το σώμα  ενός μικρού παιδιού του οποίου τα μάτια ήταν λευκά από το μαγείρεμα ! Αυτό φάνηκε να αποδεικνύει πλήρως  την ιστορία που είχα ακούσει στο μητρικό χωριό μου [των αλλοδαπών που τρώνε τα παιδιά της  Κορέας ]. " Hugh Heung-wu Cynn, "Λαϊκοί και Κληρικοί", Charles A. Sauer, ed. Μέσα από την Πύλη) 

Λόγω του μεγάλου αριθμού τους (το 1902, υπήρχαν 2.000), οι μεταφορείς νερού στη Σεούλ είχαν τη δική τους ισχυρή συντεχνία. Οι θέσεις στον κλάδο ήταν  πολυπόθητες και τα μέλη - από τη στιγμή που αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν το επάγγελμά τους -  μπορούσαν να πωλήσουν τη θέση τους (περίπου όπως οι οδηγοί ταξί της Νέας Υόρκης πωλούν το  σήμα τους) για 18 φορές το μηνιαίο εισόδημά τους. 

Οι μεταφορείς νερού συχνά θεωρούνταν  ως απλοί υπάλληλοι, αλλά ήταν κάτι παραπάνω  από ό, τι καταλάβαινε  ο μέσος άνθρωπος . Ένας μεγάλος αριθμός των φορέων του νερού ήταν νέοι άνδρες από τη Bukcheong,της  επαρχίας Hamgyeong, οι οποίοι ήρθε στην πρωτεύουσα για να υποβάλουν αίτηση για τις εθνικές εξετάσεις και εργάστηκαν για μερικούς μήνες για να πληρώσουν τα έξοδά τους πριν να δώσουν. Όσοι τα κατάφεραν εγκατέλειψαν τις θέσεις τους στον κλάδο. Είναι εκπληκτικό το  ότι ορισμένοι από αυτούς τους μεταφορείς νερού έγιναν πολύ ισχυροί και σημαντικοί άνθρωποι- έφτασαν στα  υψηλότερα επίπεδα της κυβέρνησης της Joseon. Ένα παράδειγμα ήταν ο Κιμ Χονγκ-νουικ που έμαθε ρωσικά και έγινε διερμηνέας στη ρωσική πρεσβεία και στη συνέχεια έγινε ένα αξιόπιστο μέλος του δικαστικού σώματος  της Κορέας . Οι ίντριγκές του - συμπεριλαμβανομένης μιας απόπειρας δολοφονίας του βασιλιά - οδήγησαν στην πτώση του και την εκτέλεσή του το 1898. Ένας άλλος διάσημος μεταφορέας νερού ήταν ο Yi Yong-ik. Απέκτησε μεγαλύτερη εξουσία κατά τη διάρκεια της Στρατιωτικής εξέγερσης του 1882, όταν βοήθησε την Κορεάτισσα  βασίλισσα να  επιστρέψει του στο παλάτι σώα και αβλαβής. Η στενή σχέση του μαζί της τον βοήθησε να ανέλθει στις τάξεις του δικαστικού σώματος της Κορέας μέχρι που έγινε ένας από τους πιο ισχυρούς άνδρες στη χώρα - ένα προνόμιο που απολάμβανε μέχρι που η Ιαπωνία έκανε την Κορέα ένα προτεκτοράτο το 1905. 

Όπως η ανεξαρτησία της Κορέας, τη πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα πέθανε και το επάγγελμα των μεταφορέων νερού. Το 1908, ένα σύγχρονο εργοστάσιο ύδρευσης χτίστηκε το οποίο προμήθευε τα νοικοκυριά με νερό πολύ φθηνότερα από ό, τι χρέωναν οι φορείς του νερού. Το νερό ήταν επίσης πιο ασφαλές. Η εποχή  του μεταφορέα του νερού είχε τελειώσει.