Το ατυχές δυστύχημα που σκότωσε τον ποπ μουσικό,που έγινε ιεροκήρυκας, Junaid Jamshed μεταξύ πολλών άλλων, φαίνεται να έχουν δημιουργήσει μια φρενίτιδα στα μέσα ενημέρωσης. Ενώ το πακιστανικό τοπίο των μέσων ενημέρωσης είναι απορροφημένο με την ποπ μουσική κληρονομιά του και την τύχη της αυτοκρατορίας μόδας του, η κηρυγματική περιοδεία του στο Τσιτράλ έναντι του αγώνα για επιβίωση από την τελευταία «παγανιστική» φυλή στο Πακιστάν θα έπρεπε να απασχολήσει κάποιους.Ασφαλώς οδυνηρό, αλλά θεωρητικά όχι και τόσο πρωτοφανές είναι το γεγονός ότι δεν το έκανε. Οι κίνδυνοι ενός ετοιμοθάνατου πολιτισμού δεν είναι κίνδυνοι, αλλά ευχές για τους οπαδούς των ιεροκηρύκων ποπ σταρ και των σχεδίων τους για θρησκευτική «φώτιση».
Οι Καλάς , οι «μαυροφορεμένοι» ασκούν ένα μίγμα ανιμισμού και πολυθεϊσμού και είναι αναμφισβήτητα μια μοναδικότητα για εκατοντάδες χιλιόμετρα προς κάθε κατεύθυνση. Η παρουσία τους και διαρκής ύπαρξη στην υποήπειρο έχει συναρπάσει τους ανθρωπολόγους σε όλο τον κόσμο. Υποστηρίζοντας ότι έλκουν καταγωγή από τα στρατεύματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι Καλάς κάποτε κυβερνούσαν τη «γη των απίστων»,το Kafiristan, μια περιοχή που απλώνεται στα βόρεια του Αφγανιστάν και του Πακιστάν. Οι κατακτήσεις και λεηλασίες από μουσουλμάνους κατακτητές στο πέρασμα των αιώνων είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια του μεγαλύτερου μέρους του εδάφους τους - το Nooristan,επαρχία του Αφγανιστάν,ίσως χαρακτηρίζει την ειρωνεία του πώς η «γη των απίστων» μετατράπηκε σε «γη των φωτισμένων».
Σήμερα, οι Καλάς παραμένουν μικρή μικρή φυλή των λόφων με λιγότερους από τρεις χιλιάδες ανθρώπους- καταλαμβάνοντας τις τρεις κοιλάδες Rukmu, Mumret και Biriu κοντά στο Τσιτράλ στη Βορειοδυτική επαρχία του Πακιστάν - και άνθρωποι σαν τον Junaid Jamshed έχουν αναλάβει οι ίδιοι να φέρουν "φώτιση" στους τελευταίους από τους «καταραμένους» άπιστους σε ένα κατά τα άλλα«φωτισμένο»έθνος-κράτος. Δυστυχώς, ο θάνατος αυτού του ενός σαμποτέρ δεν θα φέρει καμία ανακούφιση στους Καλάς, ούτε στις πολλές από τις άλλες μη μουσουλμανικές μειονότητες που περνούν από αναγκαστικό προσηλυτισμό στην Ισλαμική Δημοκρατία του Πακιστάν. Ο Titus Maccius Plautus, θεατρικός συγγραφέας της παλιάς Λατινικής περιόδου κάποτε έγραψε "ο άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος, αλλά ένας λύκος, για έναν άγνωστο" και πολλούς αιώνες αργότερα ο φιλόσοφος Τόμας Χομπς ασχολήθηκε με παρόμοιες ιδέες στο Λεβιάθαν. Στο λιγότερο γνωστό έργο του - Για τον πολίτη - ο Hobbes εξέφρασε την τάση των ανθρώπων να ενεργούν με γενναιόδωρο και φιλάνθρωπο τρόπο προς τους εντός της ομάδας και την τάση των ανθρώπων να ενεργούν βίαια προς τους εκτός της ομάδας· τον "άλλο".Αν αυτό είναι αλήθεια, ο ξένος «άλλος» στην περίπτωση των ανθρώπων, στη συνέχεια, δεν έχει διαφορετική αντιμετώπιση από τον τρόπο με τον οποίο οι χιμπατζήδες αντιλαμβάνονται και χειρίζονται την ετερότητα. Εγώ δεν συμφωνώ με αυτήν την ιδέα των ανεξέλεγκτων πρωτευόντων ορμών, ούτε είμαι ένθερμος υποστηρικτής της «κατάστασης της φύσης» του Χομπς ».Ο χαρακτηρισμός του ανθρώπου ως λύκο προς την «άλλο» είναι ουσιαστικά μια αποτυχία του κράτους και της δικαστικής εξουσίας στον εικοστό πρώτο αιώνα· ειδικά όταν είναι τόσο βαθιά μπλεγμένα με τη θρησκεία.
Το γεγονός ότι οι Καλάς ήταν σε θέση να διατηρήσουν τους αιώνων τρόπους ζωής τους,τις τελετουργίες, τα έθιμα και τον πολιτισμό είναι ενδιαφέρον, το λιγότερο.Η γεωγραφική θέση τους· βρίσκονται στο ενδιάμεσο των διογκούμενων κορυφών της οροσειράς Χίντου Κους έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στο θέμα αυτό. Έπρεπε να υποχωρήσουν σε αυτή την ελάχιστα προσβάσιμη περιοχή, ώστε να αποφύγουν τις επιδρομές και τις μουσουλμανικές κατακτήσεις και έτσι κατάφεραν να τηρήσουν τις πανάρχαιες παραδόσεις και τις αξίες τους. Αυτό, ωστόσο, δεν ισχύει σήμερα.Ο αναγκαστικός προσηλυτισμός τους - ο οποίος είναι στην καλύτερη περίπτωση αναγκαστικός- συνεχίζεται χωρίς να τραβά την προσοχή. Ούτε το κράτος, ούτε η πολιτική αριστερά φαίνεται να νοιάζονται για τον αργό θάνατο των Καλάς - καθώς και - των Ινδουιστών,των Χριστιανών και των Σιχ του Πακιστάν. Η απώλεια της πολιτισμικής και θρησκευτικής πολυμορφίας στο όνομα της φανατικής «φώτισης» φαίνεται να υπερισχύει στα μάτια του μέσου Πακιστανού. Ίσως να είναι αφελές να περιμένουμε κάτι άλλο, όταν ο λόγος ύπαρξης του αγαπημένου μας κράτος είναι το Ισλάμ και όχι η ανθρωπότητα. Πράγματι, είναι εκπληκτικό το πώς οι Καλάς ήταν σε θέση να επιβιώσουν ως ξεχωριστή εθνοτική και θρησκευτική ομάδα σε ένα εξαιρετικά συντηρητικό πολιτικό και πολιτιστικό τοπίο.
Το πραγματικό ερώτημα τώρα είναι αν οι «μουσουλμάνοι» του Πακιστάν θα ξεκινήσουν να αποτιμούν την πολιτιστική και θρησκευτική ποικιλομορφία που παραμένει στη χώρα μας - αντί να βάφουν τα πάντα με μια στρώση «καθολικού» πράσινου - κάποια στιγμή σύντομα. Όπως ο Arjun Appadurai το έθεσε, αυτός ο «φόβος των μικρών αριθμών» - ο φόβος αυτών που απειλούν την προοπτική ομοιογενούς ταυτότητας μια φανταστικής ομάδας - δεν είναι μόνο λανθασμένος, αλλά και επιζήμιος για την ανθρώπινη ελευθερία και τα δικαιώματα. Εκτός από την αισθητική αξία των εθίμων, τις πρακτικών, της μυθολογίας και λαογραφίας των Καλάς, κωδικοποιημένα σε αυτή τη πλούσια πολιτιστική παράδοση είναι και πολύτιμες γνώσεις. Για αρχή θα μπορούσαμε να μάθουμε κάποια πράγματα για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία από τους Καλάς,αν οι αρσενικές θρησκευτικές αρχές - οι όμοιοι του Junaid Jamshed και του Tariq Jameel - μας επιτρέψουν να το πράξουμε. Εκ των ων ουκ άνευ για την όλη συζήτηση είναι επίσης το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου