«Ελέησέ με, Κύριε, Υιέ του Δαβίδ.»

 

Στο σύνολο των ευαγγελικών περικοπών, είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό πως, παρουσιάζονται οι γυναίκες με θετικό τρόπο ή ρόλο, σε αντίθεση με τον, κυρίως ανδροκρατούμενο, όχλο. Όπως αι στη σημερινή περικοπή.

H Χαναναία, μια ειδωλολάτρισσα, παρουσιάζεται ως υπόδειγμα ταπεινώσεως και πίστης σε αντίθεση με αυτούς τους μαθητές του Ιησού οι οποίοι δε συγκινούνται με το πρόβλημά της, δεν τους αγγίζουν οι σπαρακτικές εκκλήσεις της για βοήθεια, θέλουν απλά να τη διώξουν επειδή ενοχλούνται από τις φωνές της και να συνεχίσουν ήσυχοι το δρόμο τους. Να πάνε παρακάτω.

Έτσι είναι. Όταν κάποιος φωνάζει για το δίκιο του ενοχλεί. Ενοχλεί, παραδόξως, όχι μόνο αυτούς που τον αδικούν αλλά και πολλούς από αυτούς που τον ακούνε. Δεν αντέχουν να ακούν κάποιον που ζητά δικαιοσύνη. Γιατί; Γιατί η φωνή του τους ελέγχει. Τους ελέγχει για τις φορές που αδίκησαν αυτοί κάποιον, τους ελέγχει για τις φορές που σιώπησαν μπροστά σε μια αδικία, τους ελέγχει γιατί αυτοί δε ζήτησαν ποτέ δικαιοσύνη ή θεραπεία προκειμένου να μη χαλάσουν τη βολή τους. 

Η βολή, η συνήθεια είναι ένας βάλτος. Στον οποίο βουλιάζουμε μέχρι να πνιγούμε. Χαιρετάμε κόσμο από συνήθεια και βολή, προσευχόμαστε στο Θεό από συνήθεια και βολή. κάνουμε δουλειές από συνήθεια και βολή, ζούμε μέσα σε συνήθεια και βολή μέχρι που στη συνήθεια και τη βολή χάνεται το νόημα και η ουσία της ζωής μας. Χάνονται οι ουσιαστικές σχέσεις με τους ανθρώπους, χάνεται η θέρμη της προσευχής, χάνεται η χαρά της εργασίας.

Σε ένα κόσμο που βουλιάζει, καλούμαστε να γίνουμε, να πιστέψουμε ότι γίναμε σκυλιά που τρώνε ό,τι πέσει από το τραπέζι. Καλούμαστε να γίνουμε σαν τη Χαναναία της περικοπής. Και να φωνάξουμε με όλη μας τη δύναμη «Ελέησέ με, Κύριε, Υιέ του Δαβίδ.»