Η τέχνη της γελοιότητας

  

To σημερινό κείμενο είναι ένας ειλικρινής φόρος τιμής στην υψηλότερη των τεχνών. Στην πιο παρεξηγημένη τέχνη στην ιστορία. Στην τέχνη της γελοιότητας. Μην τη συγχέεται με την τέχνη της κωμωδίας, έστω και της χοντροκομμένης. Μιλάμε καθαρά για την τέχνη του να είσαι γελοίος και με όπλο αυτήν ακριβώς την αδυναμία να ανεβαίνεις στα σκαλιά της όποιας ιεραρχίας.

Η αλήθεια είναι ότι για κάποιον που θέλει να γράψει κείμενα καυστικού χιούμορ και ειρωνείας, αυτές τις μέρες, τα πράγματα είναι δύσκολα. Είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση, που έτσι κι αλλιώς προσφέρεται για σάτιρα (και πως να γίνει αλλιώς με υπουργούς και βουλευτές που το ζητάει ο οργανισμός τους), έχει τόσο οξύ ανταγωνισμό από την αντιπολίτευση. Μιλάμε πως υπάρχουν βουλευτές και υπουργοί, που βγήκαν επειδή ακριβώς γελοιοποιήθηκαν τόσο πολύ προκειμένου να στηρίξουν τα κόμματά τους, που εντέλει ηρωοποιήθηκαν από τους κομματικούς οπαδούς. Θα μου πείτε, λιγότερο γελοίοι είναι αυτοί; Δεν θα απαντήσω γιατί μου βάζετε δύσκολα.

Γενικά, όσο πιο γελοίος είναι κάποιος, αν ας πούμε στριγγλίζει στην τηλεόραση ή κλαίει δημόσια επειδή θα αρχίσουν διωγμοί εναντίον του από τους κομμουνιστές ή υποστηρίζει πως η οικονομική πολιτική της χώρας πρέπει να στηριχθεί στα γεμιστά και τη σπανακόπιτα, ή βλέπει μετανάστες να λιάζονται όταν δεν επενδύουν κλπ. Όσο λοιπόν πιο πολύ γελοιοποιείται κάποιος για χάρη του κόμματος τόσο πιο πολλούς ψήφους θα πάρει.

Όταν δε τα αναφέρεις αυτά και εξαγριώνονται οι οπαδοί, δεν σου λένε πως ο δικός τους δεν είναι γελοίος. Όχι. Σου λένε είναι γελοίος αλλά η γελοιότητά του δε συγκρίνεται με αυτή του  αντιπάλου η οποία είναι πιο γελοία. Παρά την παραδοχή αυτή διατηρούν ακέραιη την υποστήριξή τους στον δικό τους γελοίο, γεγονός που τους καθιστά ακόμα πιο γελοίους. 

Και τα μικρότερα κόμματα φυσικά καρπώνονται από την τέχνη της γελοιότητας. Επιστολές του Ιησού δώρο με κηραλοιφές για τον κορωνοϊό, καταστάσεις "ξέρεις ποιος είμαι εγώ που θα μου κάνεις έλεγχο;" και παρδαλές πουκαμίσες εξασφαλίζουν ένα ποσοστό κοντά στην είσοδο στη Βουλή.

Ακόμα και στα σκάνδαλα. Όταν κάποιος χρησιμοποιήσει την γελοιότητα ως υπερασπιστική γραμμή έχει πιο πολλές πιθανότητες να γλυτώσει ή να τον δει με καλύτερο μάτι η κοινή γνώμη από κάποιον άλλο που θα χρησιμοποιήσει πιο συμβατικές μεθόδους. Όταν λες αυνανίστηκα διότι είμαι παλαιάς κοπής, σε βλέπουν με μεγαλύτερη συμπάθεια απ' όταν απειλείς πως θα κινηθείς νομικά.

Ακόμα και στα μικροπεριβάλλοντα(χωριά, γειτονιές, εργασιακούς χώρους) οι γελοίοι, όσο καθάρματα και να είναι(συνδυάζονται συνήθως αυτά) κατέχουν εξέχουσα θέση. Σπάνια θα ακούσεις κακιά κουβέντα γι' αυτούς ό,τι κι αν κάνουν. -Ο κυρ-Τάδε είναι εξαιρετικός σου λένε. -Μα είναι καθίκι, τους απαντάς. -Ω έλα τώρα, είσαι υπερβολικός, σου ξαναλένε.-Μα είναι ρουφιάνος, γλείφτης και ψεύτης, αντιτείνεις.- Έχει κάποιες μικρές αδυναμίες, σου ξαναπαντάνε. - Μα είναι γελοίος, τους λες στο τέλος κι εκεί χάνεις το παιχνίδι. Διότι έρχεται καταπέλτης η απάντηση: Βλέπεις τη ζωή μέσα από στερεότυπα. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό στην παρούσα περίπτωση.

Γι' αυτό σας λέω. Ασκηθείτε στην τέχνη της γελοιότητας. Αυτή βγάζει κυβερνήσεις, σε κάνει βουλευτή και υπουργό, διασημότητα, αρχηγό, πρόεδρο και δάσκαλο...σε κάτι. Μη φοβάστε να γελοιοποιηθείτε. Το αντίθετο. Όσο πιο γελοίοι εμφανιστείτε τόσο πιο πολλές και μεγάλες πόρτες θα διαβείτε. Θα σας το πει και ο καφές.