Τάλαντα και φόβος

 

Εἶπεν ὁ Κύριος αὐτή τήν παραβολή: «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μοιάζει μ΄ ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος φεύγοντας γιά ταξίδι, κάλεσε τούς δούλους του καί  τούς ἐμπιστεύτηκε  τά   ὑπάρχοντά  του. Σ΄ ἄλλον ἔδωσε πέντε τάλαντα, σ΄ ἄλλον δύο, σ΄ ἄλλον ἕνα, στόν καθένα ἀνάλογα μέ τήν ἱκανότητά του, κι ἔφυγε ἀμέσως γιά τό ταξίδι. Αὐτός πού ἔλαβε τά πέντε τάλαντα πῆγε καί τά ἐκμεταλλεύτηκε καί κέρδισε ἄλλα πέντε. Κι αὐτός πού ἔλαβε τά δύο τάλαντα, κέρδισε ἐπίσης ἄλλα δύο. Ἐκεῖνος ὅμως πού ἔλαβε τό ἕνα τάλαντο, πῆγε κι ἔσκαψε στή γῆ καί ἔκρυψε τά χρήματα τοῦ κυρίου του. Ὕστερα ἀπό ἕνα μεγάλο χρονικό διάστημα, γύρισε ὁ κύριος ἐκείνων τῶν δούλων καί ἔκανε λογαριασμό μαζί τους. Παρουσιάστηκε τότε ἐκεῖνος πού εἶχε λάβει τά πέντε τάλαντα καί τοῦ ἔφερε ἄλλα πέντε. «Κύριε», τοῦ λέει, «μοῦ ἐμπιστεύτηκες πέντε τάλαντα· κοίτα, κέρδισα μ΄ αὐτά ἄλλα πέντε». Ὁ κύριός του τοῦ εἶπε: «εὖγε, καλέ καί ἔμπιστε δοῦλε! Ἀποδείχτηκες ἀξιόπιστος στά λίγα, γι΄ αὐτό θά σοῦ ἐμπιστευτῶ πολλά. Ἔλα νά γιορτάσεις μαζί μου». Παρουσιάστηκε κι ὁ ἄλλος μέ τά δύο τάλαντα καί τοῦ εἶπε: «κύριε, μοῦ ἐμπιστεύτηκες δύο τάλαντα· κοίτα, κέρδισα ἄλλα δύο». Τοῦ εἶπε ὁ κύριός του: «εὖγε, καλέ καί ἔμπιστε δοῦλε! Ἀποδείχτηκες ἀξιόπιστος στά λίγα, γι΄ αὐτό θά σοῦ ἐμπιστευτῶ πολλά. Ἔλα νά γιορτάσεις μαζί μου». Παρουσιά-στηκε κι ἐκεῖνος πού εἶχε λάβει τό ἕνα τάλαντο καί τοῦ εἶπε: «κύριε, ἤξερα πώς εἶσαι σκληρός ἄνθρωπος. Θερίζεις ἐκεῖ ὅπου δέν ἔσπειρες καί συνάζεις καρπούς ἐκεῖ πού δέ φύτεψες. Γι΄ αὐτό φοβήθηκα καί πῆγα κι ἔκρυψα τό τάλαντό σου στή γῆ. Ὁρίστε τά λεφτά σου». Ὁ κύριός του τοῦ ἀποκρίθηκε: «δοῦλε κακέ καί ὀκνηρέ, ἤξερες πώς θερίζω ὅπου δέν ἔσπειρα, καί συνάζω καρπούς ἀπ΄ ὅπου δέν φύτεψα! Τότε ἔπρεπε νά βάλεις τά χρήματά μου στήν τράπεζα, κι ἐγώ ὅταν θά γυρνοῦσα πίσω θά τά ἔπαιρνα μέ τόκο. Πάρτε του, λοιπόν, τό τάλαντο καί δῶστε το σ΄ αὐτόν πού ἔχει τά δέκα τάλα-ντα. Γιατί σέ καθέναν πού ἔχει, θά τοῦ δοθεῖ μέ τό παραπάνω καί θά ΄χει περίσσευμα· ἐνῶ ἀπ΄ ὅποιον δέν ἔχει, θά τοῦ πάρουν καί τά λίγα πού ἔχει. Κι αὐτόν τόν ἄχρηστο δοῦλο πετάξτε τον ἔξω στό σκοτάδι. Ἐκεῖ θά κλαῖνε, καί θά τρίζουν τά δόντια». Ἀφοῦ τά εἶπε ὃλα αὐτά, πρόσθεσε μέ ἒμφαση: «Ὃποιος ἒχει αὐτιά για νά ἀκούει ἂς τά ἀκούει».

Διαβάζοντας την παραπάνω παραβολή, μπορεί κανείς να σκεφτεί πολλά πράγματα και να βγάλει διάφορα συμπεράσματα. Αυτό στο οποίο θα ήθελα να σταθώ είναι η σχέση των δούλων με τον Κύριο και τι αποτέλεσμα έχει αυτή σχέση.

Οι δύο πρώτοι, που έχουν μια σχέση αγάπης και συνεπώς ελευθερίας , διπλασιάζουν τ ατάλαντά τους. Ο άλλος, αυτός που φοβάται τον Κύριο, που τον έχει στο μυαλό του ως τιμωρό και εκδικητή, φοβάται και θάβει το τάλαντό του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά κατηγορεί και τον Κύριο, τον Θεό, ότι ζητά παράλογα πράγματα σε σχέση με αυτά που δίνει. Έτσι είναι αυτά. Όταν η σχέση μας με το Θεό βασίζεται σε φόβο, σε εκδίκηση, σε μια κακώς εννοούμενη δικαιοσύνη, το αποτέλεσμα είναι αυτό. Μια ζωή μιζέριας και κακομοιριάς, μια ζωή που αντί να αναπτύξουμε τα όποια ταλέντα μας δόθηκαν από το Θεό, τα εκμηδενίζουμε, βυθιζόμαστε στο φόβο και παρασύρουμε κι άλλους μαζί μας, αν βρεθούν στο δρόμο μας. Και θεωρούμε πως κάνουμε και το σωστό από πάνω. Και πόσες φορές το έχω δει ν επαναλαμβάνεται αυτό το πράγμα...