Μου αρέσουν πολύ οι παραβολές του Ευαγγελίου. Πιστεύω ότι πιο πολύ θέτουν ενδιαφέροντα ερωτήματα και μας δίνουν την ευκαιρία να αναλογιστούμε κάποια πράγματα παρά δίνουν έτοιμες λύσεις.
Όπως η σημερινή παραβολή του Ασώτου. Ο άσωτος υιός αφού έχει σπαταλήσει την περιουσία του γυρνά σαν βρεγμένος γάτος στον πατέρα του, ο οποίος τον υποδέχεται σαν να μη τρέχει τίποτα. Ή μάλλον με μεγαλύτερο ενθουσιασμό απ' ό,τι θα περίμενε κανείς.
Η συγχώρεση είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Ειδικά σε συνθήκες καθημερινής ζωής. Ο άσωτος υιός πραγματικά μετάνιωσε και ο πατέρας του τον συγχώρεσε. Τι γίνεται όμως πραγματικά με τη συγχώρεση; Τι είναι , πότε και πώς δίνεται;
Κάποιοι υποστηρίζουν πως πρέπει να συγχωρούμε τους πάντες, ό,τι κι αν έχουν κάνει ακόμα κι αν δεν ζητήσουν συγνώμη. Αυτό βέβαια στηρίζεται σε κάποιο γεροντικό απ' όσο θυμάμαι.
Μπορείς όμως να συγχωρήσεις κάποιον που δε ζητά συγνώμη; Ακόμα περισσότερο, είναι σωστό; Γιατί οι πιθανότητες να λυγίσει κάποιος που έχει κάνει κάτι κακό από τη δύναμη της αγάπης και να αλλάξει τη συμπεριφορά του στους άλλους συμβαίνει συχνά στα βιβλία και στον κινηματογράφο ή την τηλεόραση αλλά σπάνια στην καθημερινότητα. Πιο πιθανό είναι να γίνει χειρότερος εκμεταλλευόμενος ακριβώς αυτή τη συγχωρητικότητα. Οπότε μήπως φτιάχνουμε έτσι ένα χωράφι με θύματα για να τα κατασπαράζει ο κάθε επιτήδειος;
Ακόμα και να ζητήσει όμως συγνώμη κάποιος, δεν πρέπει να ελεγχθεί και να δοκιμαστεί η ειλικρίνεια της συγνώμης του; Δεν μπορεί να δοθεί έτσι άκριτα η συγνώμη.
Και τέλος τέλος, η συγνώμη είναι δυνατόν να θεραπεύσει τις πληγές που άνοιξαν; Όταν κάνουμε ή λέμε κάτι αυτό έχει κάποιο αντίκτυπο. Ακόμα κι αν έχουμε τη διάθεση να συγχωρέσουμε, γίνεται να επανέλθουμε σε πρότερη κατάσταση; Οι πληγές κλείνουν αλλά σημάδι αφήνουν;
Αν μείνει αυτό το σημάδι τότε τι γίνεται; Πιέζεται περισσότερο ακόμα αυτός που αδικήθηκε. Γιατί θεωρεί πως αποτυχαίνει και ως χριστιανός, ξέχωρα από όσα έχει τραβήξει. Και όλα αυτά που θα ακούσει περί πνευματικής κατάστασης, αγιότητας, διανθισμένα με περιστατικά από βίους αγίων κλπ θα τον κάνουν να αισθανθεί αφόρητο βάρος.
Τι είναι τελικά η συγχώρεση; Πότε δίνεται, πώς και γιατί; Είδατε; Πάλι στην αρχή γυρίσαμε...
Ο Χριστός πάντως συγχώρεσε τους δολοφόνους και βασανιστές του. Επίσης, στην παραβολή του άσπλαχνου οφειλέτη που ρωτά ο Πέτρος αν επτά φορές να συγχωρεί είναι αρκετές του λέει όχι επτά αλλά εβδομηκοντάκις επτά. Αυτή η παραβολή μιλάει από μόνη της για το θέμα νομίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τα λόγια του Χριστού την επισφραγίζουν έτσι,
Ούτω και ο πατήρ μου ο επουράνιος ποιήσει υμίν, εάν μη αφήτε έκαστος τω αδελφώ αυτού από των καρδιών υμών τα παραπτώματα αυτών.
Νομίζω είναι ξεκάθαρα τα πράγματα, όχι;
Π
Ναι. Από την άλλη και τα "ουαί" απηύθυνε στους Φαρισαίους και τους εμπόρους έδιωξε κακήν κακώς από το Ναό και είπε στους μαθητές Του να τινάζουν τη σκόνη από τα παπούτσια τους από τις πόλεις που δεν τους δέχονται, να κόψουν δηλαδή κάθε σχέση μαζί τους.
ΔιαγραφήΜου αρέσει να το πηγαίνω και σε διαφορετικές κατευθύνσεις το πράγμα...
Βέβαια, διότι υπάρχουν όρια που και τα είπε αλλά και τα έδειξε. Ο άμεσος διαχωρισμός του αγνού από το ακάθαρτο. Εκεί δεν υπάρχει διαπραγμάτευση είναι απόλυτα τα πράγματα, ή μαζί μου ή εναντίον μου, ή με το φως ή με το σκοτάδι.
ΔιαγραφήΠ
Στην καθημερινή μας ζωή, πώς ξεχωρίζουμε το αγνό από το ακάθαρτο, χωρίς να κρίνουμε παράλληλα;
Διαγραφή