Η πιο άθλια άσκηση στα σχολικά χρόνια ήταν με διαφορά η άσκηση "τι θέλει να πει ο ποιητής/συγγραφέας"
Ήταν ο καλύτερος τρόπος ώστε τα παιδιά να μισήσουν από μικρά τη λογοτεχνία και την ποίηση και να έχουν τα βιβλία μόνο για να σκοτώνουν κατσαρίδες.
Είχες μπροστά σου ένα κείμενο ή ένα ποίημα, συνήθως αποσπάσματα κάποιου μεγαλύτερου συνόλου, το οποίο ήταν συνήθως εντελώς ακαταλαβίστικο και έπρεπε εσύ να βγάλεις συμπέρασμα για τι πράγμα μίλαγε ο ποιητής ή συγγραφέας, τι κρυμμένα νοήματα περνούσε, τι εφιάλτες είχε δει την προηγούμενη νύχτα προτού γράψει το ποίημα, τι φαγητό είχε φάει εκείνο το μεσημέρι και τι θα ήθελε να έχει φάει και άλλα τέτοια.
Εν τω μεταξύ αυτά τα κείμενα-ποιήματα ανάθεμα κι αν έβγαζαν κανένα νόημα. Αν έβγαζαν κάποιο νόημα, θα μπορούσες να επεκταθείς και σε όλα τ αάλλα.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αφού καθόσουν και έκανες μια απέλπιδα προσπάθεια και έβγαζες κάτι σαν νόημα, πήγαινες στο σχολείο, διάβαζες αυτό που είχες γράψει και σου απάνταγε ο καθηγητής - η καθηγήτρια πως δεν ήταν αυτό που ήθελε να πει ο ποιητής/συγγραφέας.
Και από πού προέκυπτε ότι εσύ είχες καταλάβει λάθος και ο/η καθηγητής-τρια σωστά; Από το πουθενά. Έτσι έλεγε το βιβλίο ύλης που είχε γράψει κάποιος για λογαριασμό του Υπουργείου. Λες κι εκείνος ήταν στο μυαλό του κάθε συγγραφέα και του κάθε ποιητή. Ή λες και ένα ποίημα ή κείμενο δεν μπορούσα να το εκλάβω εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος διαφορετικά.
Σαν την έκθεση για τις πανελλήνιες τότε, που το πρώτο μάθημα που σου έκαναν είναι ποια επιχειρήματα θα χρησιμοποιήσεις. Προσέξτε, όχι πώς να βρεις τα δικά σου επιχειρήματα και πώς θα τα εκφράσεις. Ποια θα χρησιμοποιήσεις. Δεν θα έγραφες τα δικά σου!
Αν λοιπόν αναρωτιέστε γιατί οι σαρανταροπενηντάρηδες είμαστε τόσο βόδια, ε, μόλις σας το απάντησα...
Όπως έλεγε ο Μπερντιάεφ : "η ανάλυση των φιλοσοφημάτων είναι για τους άλλους και όχι για το φιλόσοφο". Φαντάζομαι, το ίδιο ισχύει και για τους ποιητές και τους συγγραφείς ! Συνεπώς, πολύ που νοιάστηκε ο ποιητής για το αν εσύ κατάλαβες ή όχι !!! Εξάλλου, υπήρχαν και τα βοηθήματα σε διάφορες εκδόσεις : άνοιγες και αντέγραφες την λύση .
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε και μένα με ένοιαζε αν ένοιαζε τον ποιητή αν κατάλαβα. Ένοιαζε όμως τους καθηγητές. Α, τα βοηθήματα! Μια κατηγορία μόνα τους. Και ο τρόπος χρήσης τους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε ο ποιητής έφταιγε ούτε τα έργα του. Ο τρόπος είναι το θέμα, ο τρόπος που ο δάσκαλος, ο όποιος δάσκαλος σε μαθαίνει ότι είναι αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός έχει την ευθύνη, όταν σου φεύγουν μαθητές όσο και ανένταχτοι άτακτοι ή ιδιαίτεροι να είναι, πάλι αυτός ο δάσκαλος έχει το λόγο. Αλλά όταν σκάει αυτή η λέξη, "ευθύνη", όλοι αρχίζουν να σφυρίζουν κλέφτικα δείχνοντας τους άλλους.
Δεν πάω παρακάτω γιατί ένα τέτοιο θέμα θέλει χιλιόμετρα γραψίματος και ακόμα δε θα φτάνουν.
Π
Έφταιγαν και οι οδηγίες του υπουργείου. Και άλλα πολλά
ΑπάντησηΔιαγραφή