Δουλοπρέπεια

Όποιος έχει ζήσει σε μικρές κοινωνίες, ακόμα κι αν ονομάζονται κατ' ευφημισμόν πόλεις, και δεν έγινε αφομοιώθηκε σε αυτές, δεν εκπλήσσεται από το περιστατικό όπου δήμαρχος επαρχιακής πόλης έριξε σφαλιάρα σε πολίτη και μετά ζήτησε συγγνώμη...ο πολίτης. Στις κοινωνίες αυτές συνδυάζονται δύο στοιχεία τα οποία μπορούν να βοηθήσουν όποιον ενδιαφέρεται να εξηγήσει πολλά από τα παράδοξα που συμβαίνουν εκεί. Συνδυάζονται λοιπόν η ελευθεριότητα των ηθών του δυτικού κόσμου(στη πραγματικότητα πάντα υπήρχε αλλά καλυπτόμενη από τόνους πουριτανισμού ανατολικής εκδοχής) και η δουλοπρέπεια της τουρκοκρατίας. Όσο πιο μικρή η κοινωνία τόσο πιο έντονα τα φαινόμενα αυτά. Ο δήμαρχος λοιπόν, χαίρει αυτής της δουλοπρεπούς αποδοχής ακόμα και από ανθρώπους που θεωρητικά μπορεί να δηλώνουν ιδεολογικοί και πολιτικοί του αντίπαλοι. Αυτά μπορεί να συμβαίνουν και με άλλους κλάδους, εκπρόσωποι των οποίων κάνουν χυδαία χρήση της "κοινωνικής θέσης" τους. Γιατί αυτό ακριβώς θεωρείται προσόν σε τούτες τις κοινωνίες. Η χυδαιότητα και η επίδειξη ισχύος είναι αυτά τα στοιχεία που αναδεικνύουν τους ηγέτες σε τέτοια σύνολα. Αν δε συνδυάζονται από την ύπαρξη μεγάλου χρηματικού κεφαλαίου τότε ο ηγέτης αυτός, θεωρείται αδιαφιλονίκητος. Αυτός είναι ο κανόνας στον οποίο φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις ευτυχώς. Αλλά κι όταν οι εξαιρέσεις επικρατούν, ακόμα και αν παράγουν έργο, σπάνια μπορούν αν διατηρήσουν τη θέση τους, την οποία χάνουν από άτομα που ανήκουν στον προαναφερθέντα κανόνα. Τέτοιου είδους φαινόμενα συναντώνται και σε μικροκοινωνίες στην μεγαλούπολη των Αθηνών, σε εργοστάσια, εταιρείες κλπ. Δε ξέρω αν μπορούν αυτά τα φαινόμενα να αποδοθούν στην Τουρκοκρατία ή στην Κατοχή, αλλά αν ναι, θεωρώ πως υποκρύπτουν ένα μεγαλύτερο πρόβλημα. Αυτό ενός ανώριμου πληθυσμού που δε μπορεί να ξεπεράσει το παρελθόν του και να λειτουργήσει χωρίς να τον επηρεάζει αυτό.