Έφτασε και πάλι η μέρα που η Εκκλησία εορτάζει την ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Μια γιορτή τόσο σπουδαία που η Εκκλησία αποφάσισε να την τιμά με αυστηρή νηστεία. Μια γιορτή που μας προκαλεί να συλλογιστούμε πολλά και διάφορα πράγματα σε σχέση με τη πίστη μας. Και είναι ευκαιρία να δούμε σήμερα μερικά από αυτά.
Ο Σταυρός είναι σημείο σωτηρίας. Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ήλθε και θυσιάστηκε για να πάρει τις αμαρτίες του κόσμο. Για να ανοίξει και πάλι τις πύλες του παραδείσου. Για να δώσει μια οδό, τη μόνη οδό σωτηρίας. Αυτός, ο μόνος πραγματικά αθώος που περπάτησε πάνω στη γη, δικάστηκε, ταπεινώθηκε, βασανίστηκε και θανατώθηκε με τρόπο σκληρό. Και ενώ μπορούσε να τα αποφύγει όλα αυτά δεν το έκανε. Μια πράξη αυτοθυσίας, μια έκφραση θυσιαστικής αγάπης είναι η σταύρωση του Κυρίου και αυτή σώζει τον κόσμο. Γιατί εμπνέει τους ανθρώπους να θυσιάζονται για το καλό όλων, γιατί αποκαλύπτει ότι μόνο η αγάπη μπορεί να βάλει τάξη στη χαοτική φύση της καθημερινής ζωής.
Πάνω στον Σταυρό υπέφερε ο Κύριος. Πάνω στον Σταυρό υπέφερε ο ίδιος ο Θεός. Μια πράξη συμπαράστασης και μια υπόσχεση και υπενθύμιση ότι ο Θεός είναι πάντα μαζί μας στις δύσκολες, στις σκοτεινές στιγμές της ζωής μας. Δε μπορούμε να αποφύγουμε τον πόνο και τα βάσανα. Δε μπορούμε να τα γλιτώσουμε και όλοι τα κουβαλάμε ανεξαρτήτως της έντασης με την οποία χτυπούν τον καθένα μας. Ο Θεός δε μας υποσχέθηκε ότι θα μας απαλλάξει από τον πόνο. Διότι μέσα από τη διαδικασία του πόνου μας δίνεται η ευκαιρία, να λειάνουμε τη ψυχή μας. Μια διαδικασία οδυνηρή αλλά τελικά, αν καταφέρουμε να ανταπεξέλθουμε εξόχως λυτρωτική. Κι επειδή ο πόνος είναι τόσο βασανιστικός που συνήθως μας λυγίζει, ο Σταυρός του Χριστού είναι η υπόσχεση του Θεού ότι δε θα μας απαλλάξει από τον πόνο αλλά ότι όταν και όσο πονάμε και υποφέρουμε, Αυτός θα είναι μαζί μας. Είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι. Σε κάθε δευτερόλεπτο που υποφέρουμε, ο Θεός είναι δίπλα μας. Μας κρατά ανεπαίσθητα το χέρι και μας φιλά.
Ο Σταυρός είναι και όριο. Ο Χριστός είχε την εξουσία να διώχνει δαίμονες και να θεραπεύει ασθένειες εκ γενετής ακόμα. Είχε την εξουσία να ανασταίνει νεκρούς. Προφανώς είχε και τη δύναμη να εξαλείψει αυτούς που ήθελαν να Τον θανατώσουν. Δεν το έκανε. Αντιθέτως, θυσιάστηκε και γι' αυτούς ακόμα. Καταλαβαίνουμε λοιπόν, πως όταν στο όνομα του Χριστού και κραδαίνοντας τον Σταυρό επιτιθόμαστε σε αυτούς που θεωρούμε εχθρούς είτε σωματικά είτε φραστικά, είμαστε υπόλογοι για βλασφημία. Καταλαβαίνουμε ότι ο κάθε είδους σταυροφορικός πόλεμος είναι μια πράξη απόλυτης βλασφημίας. Κάθε προσπάθεια επιβολής της πίστης μας είμαι μια έκφανση πλήρους αποτυχίας της χριστιανικής μας ζωής. Είναι δείγμα ότι ξεπεράσαμε το όριο που μας έθεσε ο Σταυρός του Κυρίου.
Ο Σταυρός είναι και σημάδι αντίστασης. Ο Χριστός αντιστάθηκε στην αμαρτία, στην αδικία, στη καταπίεση του λαού του Ισραήλ από αυτούς που έπρεπε να τον καθοδηγούν. Είναι το σημάδι της συμπλήρωσης, της ολοκλήρωσης του Νόμου με την αγάπη αλλά και της αντίστασης στη χρήση του Νόμου ως όπλου καταπίεσης και πνευματικής σκλαβιάς. Ο Σταυρός τελικά είναι και σημείο ελευθερίας. Της ελευθερίας, της πνευματικής ελευθερίας, την οποία κανείς δε μπορεί να μας στερήσει σε αντίθετη με τη σωματική, που μας έδωσε ως δώρο ο Θεός και που για να μην την καταπατήσει, περιόρισε ακόμα και αυτή τη παντοδυναμία Του.
Η σημερινή γιορτή είναι μια γιορτή περισυλλογής, μια γιορτή του πνεύματος, μια γιορτή της σκέψης, της ορθής πίστης, της θυσιαστικής αγάπης και επομένως της ελευθερίας και της σωτηρίας μας. Γιατί όπως ακούσαμε και την Κυριακή πριν τη Σταύρωση, ο Χριστός ήρθε να μας σώσει και όχι να μας κρίνει. Τη κρίση θα την κάνουν οι ίδιες οι επιλογές και οι πράξεις μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου