Το αθώο αίμα και η ένοχη σιωπή

 

H εκκωφαντική σιγή κατά τη διάρκεια της δεύτερης σφαγής των Αρμενίων από τους Τουρκο-Αζέρους στην Αρτσάχ(Ναγκόρνο Καραμπάχ) δείχνει και την πλήρη υποκρισία και ανηθικότητα της πολιτικής και των διεθνών οργανισμών. Η δε στάση της Ρωσίας, πέρα για πέρα προδοτική, όπως το συνηθίζει με τους συμμάχους της, είναι μια επίδειξη σύγχρονου γεωπολιτικού κυνισμού. Από εκεί και πέρα πιο άφωνοι και από τα ψάρια ου ακτιβιστές και οι ΜΚΟ στην Ελλάδα, αφού ουσιαστικά πληρώνονται από τους εισβολείς Αζέρους και Τούρκους και τους φίλους τους οι περισσότεροι, οι αριστεροί αμήχανοι αφού τρέμουν μη τους ξεφύγει καμιά...εθνικιστική λέξη σε κανένα κείμενο, ενώ και η λαλίστατη στου θέμα της Ουκρανίας κυβέρνηση αρκέστηκε σε μια απλή καταδίκη. Για τον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο, τα αναμενόμενα, όταν σφάζονται χριστιανοί ή γιεζίντι, ο ανθρωπισμός μένει στο συρτάρι. Αυτά για να ξέρουμε τι παίζει διεθνώς αλλά και εντός των συνόρων μας. Από την άλλη, να το πούμε κι αυτό, οι Αρμένιοι έσκαψαν τον λάκκο τους όταν έβγαλαν, τον ανεκδιήγητο πρόεδρο Πασινιάν, το κόμμα του ήταν κάτι σαν το αλήστου μνήμης δικό μας Ποτάμι, ο οποίος τα έκανε μαντάρα με μια εντελώς αφελή στροφή προς τη Δύση, χωρίς καμία εξασφάλιση. Η ουσία είναι μία. Ο μαρτυρικός Αρμένικος λαός είδε για άλλη μια φορά το αίμα του να σχηματίζει ποτάμια, τους νεκρούς του να ξεθάβονται, τις ζωές να καταστρέφονται και τις εστίες τους να μαγαρίζονται. Αλλά ας συνεχίσουμε το φαγητό μας τώρα και θα θυμηθούμε τον ανθρωπισμό μας όταν πάρουμε γραμμή από το κόμμα ή όταν θα πρέπει να ακολουθήσουμε το διεθνές ρεύμα, έτσι;