Ραχήλ...

 

Βλέπω μια χώρα να αισθάνεται περήφανη που ποτέ δε πεθαίνει. Μα θρηνεί κάθε τρεις και λίγο τα παιδιά της μα και τις τελευταίες σταγόνες πολιτισμού και δημιουργικής σκέψεις που τις απόμειναν από εποχές πολύ παλαιές πια. Βλέπω μια χώρα που δε γυρεύει την Ανάσταση να βρει και τρέχει να αποφύγει το Σταυρό με κάθε κόστος. Μια χώρα που ονειρεύεται πως τα αγαθά του Αβραάμ και του Ισαάκ τα καλά θα αποκτήσει μα δε βλέπει πως σαν τη Ραχήλ κλαίει και οδύρεται κάθε μέρα για τα παιδιά της