Είπε ο Κύριος: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; Όποιος, ζώντας μέσα σ΄ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι΄ αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». Τους έλεγε ακόμη ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ΄ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού».
Σήμερα θα μπορούσαμε να μην κάνουμε κανέναν κήρυγμα. Μια απλή μετάφραση της ευαγγελικής περικοπής θα ήταν αρκετή. Πρόκειται για μια περικοπή που μιλά τόσο ξεκάθαρα. Επειδή όμως ο διάβολος πάντα, ακόμα και στα πιο ξεκάθαρα λόγια, καταφέρνει να σπείρει είτε αμφιβολίες είτε παρανοήσεις και πετυχαίνει να γεννιούνται αιρετικές απόψεις ή και αιρέσεις, ας δούμε μερικά σημεία των λόγων του Χριστού.
Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί, μας λέει ο Κύριος. Και μπροστά στα λόγια αυτά αποκαλύπτεται η ολιγοπιστία αυτών που διαφημίζουν συνήθως την πίστη τους. Όποιος θέλει λοιπόν, ακολουθεί το Χριστό. Χωρίς καμία πίεση, χωρίς καταναγκασμό. Εν πλήρη ελευθερία. Όποιος θέλει ακολουθεί και την Εκκλησία. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να γίνει κάποιος πιστός. Ελεύθερα. Κι όμως η Εκκλησία, συντασσόμενη με την Αυτοκρατορία κάποτε ή την πολιτεία αργότερα, στηρίχθηκε σε Αυτοκρατορικές αποφάσεις και νόμους του κράτους για να εδραιωθεί και για να επικρατήσει η διδασκαλία της. Ακόμα και σήμερα, δεν είναι λίγοι αυτοί που παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως υπερασπιστή της πίστης και ακλόνητο πιστό, που επιθυμούν με τους νόμους του κράτους να επιβάλλουν την εκκλησιαστική ζωή. Και αυτό φανερώνει το έλλειμμα πίστης που έχουν. Ή την αδυναμία τους να αντισταθούν στον πειρασμό της επιβολής και της εξουσίας.
Μια Εκκλησία που στηρίζεται στους νόμους του κράτους και καταδιώκει τους εχθρούς της ή τους αντιπάλους της, πώς μπορεί να λέει πως έχει σχέση με αυτό το Ευαγγέλιο του Κυρίου. Οι πιστοί που επιθυμούν το ίδιο, πώς μπορούν να υποστηρίζουν πως ακολουθούν το Ευαγγέλιο από το οποίο μόλις διαβάσαμε τα παραπάνω λόγιά; Η Εκκλησία αμύνεται και ας πούμε έστω και αδόκιμα, επιτίθεται μόνο μέσω της αγάπης. Αυτή είναι η διδασκαλία της, αυτή είναι η ασπίδα της, αυτή και το σπαθί της. Η αγάπη, η οποία δε μπορεί να ανθίσει χωρίς την ελευθερία.
Με τη δύναμη και την εξουσία μπορούμε πράγματι να κατακτήσουμε τον κόσμο όλο. Αλλά καμία αξία δε θα έχει αυτό μια και στη διαδικασία αυτή θα χάσουμε όχι μόνο τη ψυχή μας αφού θα έχουμε υποκύψει στον πειρασμό της βίας αλλά και τη ζωή μας. Γιατί τι είναι μια ζωή αφιερωμένη στις κατακτήσεις, στις βίαιες κατακτήσεις, στις συγκρούσεις και στις επιθέσεις, εκτός από χαμένη; Ας δούμε την ιστορία. Τι πέτυχαν όλοι οι κατακτητές που πέρασαν από τον κόσμο; Τι έμεινε από όλα αυτά; Τίποτα. Έμειναν τα ονόματά τους συνυφασμένα με τον πόλεμο και την αιματοχυσία, οι αυτοκρατορίες τους χάθηκαν κι αυτοί έγιναν μεν αγάλματα και μαθήματα στην ιστορία, μα οι άνθρωποι σήμερα τους προσπερνούν είτε στις πλατείες είτε στις σελίδες των βιβλίων μάλλον αδιάφορα. Εκτός του ότι πολλοί τους θεωρούν απλά αιμοσταγείς.
Και μετά το θάνατό τους, τι απέγινε η ψυχή τους; Μήπως πήγε σε κάποιον παράδεισο να βρει αιώνια γαλήνη ή μάλλον σε κάποια κόλαση όπου βιώνουν στην αιωνιότητα τα κακά που έφεραν στον κόσμο; Πώς μπόρεσαν να αντικρύσουν τον Θεό αυτοί, που εξόντωσαν χιλιάδες των παιδιών Του;
Αλλά κι εμείς, εμείς που προσπαθούμε να επιβάλουμε τις απόψεις μας, όχι μόνο στο κοινωνικό μας περίγυρο και το εργασιακό μας περιβάλλον αλλά και στην οικογένειά μας ακόμα, στα παιδιά μας, εμείς που σκοτώνουμε τους συνανθρώπους μας για ασήμαντη αφορμή είτε μεταφορικά μέσω της κακολογίας είτε κυριολεκτικά, κάτι που δυστυχώς το βλέπουμε όλο και συχνότερα, ποια πίστη λέμε πώς έχουμε; Για ποια Ορθοδοξία λέμε πως αγωνιζόμαστε, σε ποιον Θεό θα τολμήσουμε να εμφανιστούμε μπροστά εκθέτοντας τις πράξεις μας και τα λόγια μας;
Ο Χριστός είναι αγάπη και ελευθερία. Η βία και ο καταναγκασμός αποτελούν κομμάτια του παγανισμού. Και όταν ένας πιστός, μια ομάδα Χριστιανών, η Εκκλησία ακόμα χρησιμοποιούν βία στο όνομα του Χριστού, όταν ζητούν το κράτος να επιβάλλει την πίστη, τότε όχι μόνο πέφτουν σε παγανισμό αλλά στην πιο βλάσφημη και άσχημη μορφή του. Και μπορεί να επικρατούν στη ζωή τούτη μεν, χάνουν και χάνονται στην αιώνια ζωή δε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου