Δεν είναι σοκαριστική μόνο αυτή καθαυτή η πράξη της απώθησης ενός ανθρώπου, ο οποίος μέχρι και εισιτήριο είχε(όχι ότι κι αυτό έχει τόση σημασία), μέχρι που να πέσει στη θάλασσα. Μπορώ να δικαιολογήσω τον εκνευρισμό, τη λάθος αντίληψη περί ζήλου και καθήκοντος και πολλά άλλα. Είναι όμως η συνέχεια που προβληματίζει. Το παγωμένο βλέμμα πάνω σε έναν άνθρωπο που χτυπιέται στη θάλασσα από τα νερά του πλοίου, η αδιαφορία για έναν άνθρωπο του οποίου η ζωή κινδυνεύει άμεσα. Είναι η αναχώρηση -σαν να μη τρέχει τίποτα- του πλοίου για να μη χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος - και χρήμα- για την εταιρεία. Είναι η δικαιολογία περί απλού περιστατικού που καθυστέρησε την αναχώρηση. Είναι η πορεία του πλοίου για σχεδόν μία ώρα μέχρι να αναγκαστεί να γυρίσει πίσω. Είναι ότι κάποιοι συνάνθρωποί μας - σημειώστε το αυτό, είναι πολύ σημαντικό- δικαιολογούν το πλήρωμα και τον καπετάνιο για τις επιλογές τους. Είναι ότι η ζωή σαν αξία - και μάλιστα μετά από επιδημία που θέρισε χιλιάδες συμπολίτες μας- υποχωρεί κι άλλο, μπροστά σε τι; Σε κάποια νομιμότητα, σε κάποιο κέρδος, σε κάποια ομαλή λειτουργία; Και το πιο σοκαριστικό είναι ότι θα υπάρξουν πολλοί ανόητοι που θα βιαστούν να προσπεράσουν το γεγονός ως μια απλά λαθεμένη απόφαση εκείνης της στιγμής. Και αυτοί, αν είναι τόσοι πολλοί τελικά, θα βάλουν και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της -πάντα και εδώ και αιώνες -ετοιμοθάνατης κοινωνίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου