Σκέφτομαι ανθρώπους που γνωρίζω που σκοτώνονται μεταξύ τους, πολλές φορές κυριολεκτικά, ενώ μπορεί να τους συνδέουν και οικογενειακές σχέσεις, για δέκα μέτρα γης, για ένα σπίτι, για το μοίρασμα της περιουσίας. Σκέφτομαι και ανθρώπους που αφιέρωσαν όλη τη ζωή τους να μαζεύουν, να αυξάνουν, να χτίζουν. Τόσο πολύ αφιερώθηκαν σε αυτό το σκοπό που άφησαν στο περιθώριο ακόμα και την οικογένειά τους, τα παιδιά τους. Και μετά βλέπω τόσες περιουσίες που εξαφανίστηκαν κυριολεκτικά από τη μία στιγμή στην άλλη. Και αναρωτιέμαι αν έχει νόημα όλη αυτή μανία μας με την περιουσία. Τώρα αυτά για τους ανθρώπους στη Θράκη, τη Θεσσαλία και τη Ρόδο ακούγονται ίσως εξοργιστικά. Και δικαίως. Εμείς όμως που είμαστε πιο μακριά από αυτές τις καταστάσεις ίσως θα μπορούσαμε να δούμε αλλιώς τα πράγματα και να ιεραρχήσουμε διαφορετικά τις προτεραιότητές μας. Και όχι μόνο σε αυτό το θέμα. Μπορούμε να σκεφτούμε πόσο γρήγορα γίνεσαι από νοικοκύρης άστεγος πλέον. Ανεξαρτήτως αν φταίει η κλιματική αλλαγή, η πανδημία ή το ελλιπές κράτος. Το θέμα είναι ότι δίνουμε τελικά πολλή σημασία σε πράγματα που εξαφανίζονται πιο γρήγορα από τον καπνό στον αέρα.
Καλημέρα :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν δε γίνει βίωμα μια για πάντα ότι όλα είναι ατμός, (που έλεγε και ο μεγάλος Βέγγος), ότι ένα χαμόγελο τις περισσότερες φορές αν όχι όλες μετράει περισσότερο από όποιο χρήμα και κέρδος, τότε οι παραμορφώσεις στην ύπαρξη παίρνουν διαστάσεις γκοτζίλα, το μικρό πανεύκολα γίνεται τεράστιο, ακριβώς όπως με μια λέξη το τεράστιο μηδενίζεται.
Όμως ακούμε το ένα μετά ακούμε το αντίθετο μετά κάτι άλλο και τελικά ο κόσμος χάνεται, μάλιστα με αυτό το έργο και επιπλέον με πλύση εγκεφάλου καθημερινά από παντού με ότι ανάποδο από το λογικό, τι περιμένεις να παράξει το δέντρο, ροδαλά φρέσκα μυρωδάτα φρούτα; Σφαγή γίνεται, δε θέλει σπουδές μεγάλες για να το δεις. Πόσες γενιές μεγάλωσαν στα ψέματα, μέσα στο άρπα να έχεις και χ… τους άλλους..τους "άλλους". Τώρα τα πράγματα σκληραίνουν ως αναμενόταν.
Εμείς οι πάνσωστοι (ή και όχι αλλά δεν έχει σημασία διότι το σωστό είναι αυτό που μου κάνει )και "οι άλλοι". Να ψοφήσουν όλοι αρνούνται το εμβόλιο φώναζε μανιασμένος ένας …συγγενής μου. Παραδίπλα πρώτη μούρη στην είσοδο ένα παλιό έπιπλο και πάνω μερικές εικόνες παλιές κάποιων Αγίων σαν από μουσείο. Ήμαρτον δηλαδή.
Π
Εγώ αυτό που θέλω και οι άλλοι ας ψοφήσουν. Αυτό μας παρέδωσαν και με αυτό τώρα πορευόμαστε, πράγματι...
Διαγραφή