Καταλαβαίνω τη προσκόλληση κάποιων στο παρελθόν. Πραγματικά τη καταλαβαίνω και τους λυπάμαι. Μένουν εκεί κολλημένοι είτε επειδή στο παρελθόν ζήσαν τη νεότητά τους ενώ στο παρόν είναι πια γέροι και σιγά σιγά όλο και πιο φοβισμένοι ή επειδή δεν έχουν ζήσει το παρελθόν στο οποίο αναφέρονται και μένουν σε εξωραϊσμένες διηγήσεις και σε περιγραφές καταστάσεων που δεν υπήρξαν. Μπορούν επιπλέον αν στηρίξουν την πολεμική του εκεί, για ένα παρόν και πολύ περισσότερο για το διαφαινόμενο μέλλον, που τους αφήνουν πίσω τους αφού δε μπορούν ή δε θέλουν να ακολουθήσουν τις εξελίξεις. Κάθε φορά που κάποιος από αυτούς λέει ότι στην κατοχή υπήρχε πείνα και σκλαβιά αλλά οι άνθρωποι ενδιαφέρονταν ο ένας για τον άλλον, σκόπιμα ή από άγνοια διαγράφει τα ανταλλάγματα που ζητούσε ένας σε καλύτερη θέση θείος, για να δώσει ένα πιάτο φακή ε κάποιο ανίψι του. Κάθε φορά που κάποιος θυμάται τις ανοικτές πόρτες στα σπίτια στην αγνή επαρχία, ξεχνά τα νεογέννητα εξώγαμα π[ου γκρεμίστηκαν από γκρεμούς και βράχους. Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι το παρελθόν ήταν το ίδιο αποκρουστικό με το παρόν. Και πως και τα δύο θα έχουν τον συναγωνισμό του μέλλοντος σε ασχήμια. Γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Θεϊκή και τερατώδης ταυτόχρονα. Απλά το παρελθόν έχει ένα προτέρημα σε σχέση με το παρόν και το μέλλον. Ούτε το ζήσαμε ούτε θα το ζήσουμε. Και στο παρελθόν κάποιοι είχαν δυνάμεις που στο παρόν δεν έχουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου