Είναι κι αυτό ένα δείγμα παρακμής. Διάφοροι άνθρωποι μαζεύονται γύρω από έναν γέροντα, προσκολλώνται σε αυτόν, ο λόγος του αποκτά μυθικές, μη πω θεϊκές, διαστάσεις, τον ανακηρύσσουν μεταξύ τους άγιο και γεμίζουν τον τόπο με τα θαύματα και τη σοφία του. Ότι και ο ίδιος ο γέροντας, αναζητά τέτοιες τιμές και δόξες ούτε που τους περνάει από το μυαλό ότι είναι σημάδι τουλάχιστον ανησυχητικό. Αυτοί έχουν βρει κάποιον για να αποθέσουν πάνω του όλες τις ευθύνες της ζωής τους και στο μεταφυσικό αποδίδουν όλα τους τα προβλήματα ώστε ποτέ να μη χρειαστεί να ζήσουν. Γιατί εδώ δε μιλάμε για μια απλή στρέβλωση του θρησκευτικού αισθήματος αλλά μια πλήρη αποποίηση τους δικαιώματος αλλά και της υποχρέωσης να ζήσουν, να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους, να λάβουν αποφάσεις. Και όσο πιο παλαβά πράγματα λέει ο γέροντας, όσο πιο πολύ μιλά για αόρατες δυνάμεις και ακόμα πιο αόρατες συνωμοσίες, τόσο πιο καλά γι' αυτού.
Είναι ένα είδος φυγής που οι φυσιολογικοί άνθρωποι θα επιζητήσουν σε κάποια μορφή τέχνης(μουσική, κινηματογράφο, λογοτεχνία) σαν μέσο ξεκούρασης, ενώ αυτοί την εισάγουν μέσα στη ζωή τους ώστε να αποφύγουν να κάνουν χρήση της ελευθερίας τους και να αναλάβουν τα ηνία της ζωής τους. Έτσι εκτός από τους γεροντάδες καταφεύγουν στην εύρεση σκοτεινών σχεδίων, αοράτων εχθρών, μυστικών οργανώσεων κλπ. Επίσης αναπτύσσουν μια προσωπολατρεία προς τον "άγιο γέροντα" και αλίμονο σε όποιον θα τολμήσει να αμφισβητήσει την αγιότητά του. Πολλοί θεωρούν πως αυτό είναι ένα αμιγώς εκκλησιαστικό θέμα, οι πιο αδιάφοροι με τα εκκλησιαστικά το προσπερνούν με ένα ισοπέδωμα του τύπου "όλοι όσοι πιστεύουν το ίδιο είναι" συνήθως κατάλοιπο συγκεκριμένης ιδεολογικής ερμηνείας του κόσμου, ενώ στη πραγματικότητα έχει να κάνει με πιο σύνθετα θέματα και ξεπερνά κατά πολύ μια απλή συμβατική αντιμετώπισή του. Δεν είναι τυχαίο πως όλοι αυτοί που προσκολλώνται σε ένα γέροντα, με μεγάλη ευκολία είναι έτοιμοι να "αναμετρηθούν" με τη διοικούσα Εκκλησία ή με το κράτος και διάφορες ιδεολογικές ομάδες για ψύλλου πήδημα ενώ είναι σχεδόν αδιάφοροι στα πιο πραγματικά προβλήματα της καθημερινότητας ,ε τα οποία όταν καταπιάνονται τα αποδίδουν κι αυτά σε υπερφυσικούς παράγοντες και σκοτεινές και ανίερες συμμαχίες, προσφέροντας στη κράτος, το οποίο υποτίθεται πως πολεμούν, ευχάριστες ανάσες ανάπαυλας.
ΠαπαΚώστα έχω μια απορία. Το φαινόμενο αυτό μόνο νέο δεν είναι. Υπάρχει εδώ και αρκετές δεκατίες, ωστόσο σίγουρα από το ΄90 και μετά φούσκωσε και από το '00 και μετά παραφούσκωσε με τα αποτελέσματα να φαίνονται ξεκάθαρα και στην πρόσφατη ιστορία με εμβόλια & covid αλλά και τώρα με τις ταυτότητες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ερώτημα λοιπόν είναι το εξής, η Εκκλησία που ήταν τόσα χρόνια; Αδιαφορούσε γι' αυτό που γινόταν; Το θεωρούσε "άκακο" και "που να ασχολούμαστε τώρα με 5-10 γραφικούς"; Το σιγοντάριζε μήπως (βλ. εθνοσυνελεύσεις για το θρήσκευμα στις ταυτότητες); Κάτι βιβλιαράκια που πωλούνται εδώ και δεκαετίες σε πάρα πολλά μοναστήρια και διασπείρουν κάθε λογής παραλογισμούς/συνωμοσίες/αγνή ψέκα, απασχόλησαν ποτέ κανένα;
Κάποιοι μητροπολίτες(και ο προηγούμενος αρχιεπίσκοπος)είτε σιγοντάριζαν αυτούς τους τύπους ή τους υποστήριζαν φανερά. Τους θεωρούσαν κάτι σαν ένα σίγουρο κοινό που θα ενεργοποιούταν όταν θα υπήρχε ανάγκη. Επιπλέον, μέχρι και την οικονομική κρίση, που απελευθέρωσε όλες τις παλαβές δυνάμεις, ακροδεξιούς, νεοναζί, συνομωσιολόγους, ανορθολογιστές(όχι ανορθολογιστές, παραλογιστές-ούτε παράλογους τους λες καθώς το έχουν κάνει ιδεολόγημα- είναι η σωστότερη έκφραση) όλοι αυτοί αποτελούσαν αμελητέα δύναμη στη καλύτερη περίπτωση ως μηδενική. Οπότε κανείς δεν ασχολούταν ιδιαίτερα.
Διαγραφή