Τα θαύματα

 

Κάποτε ένας νέος, αγαπούσε πολύ μια κοπέλα. Δεν περίμενε κάποιου είδους ανταπόδοση ή αντάλλαγμα, μα την αγαπούσε πολύ. Κάποτε, η κοπέλα αρρώστησε, έπαθε ένα είδος ίωσης, η οποία κολλούσε ανάμεσα στα άλλα και από το σάλιο ή από τη χρήση ίδιων αντικειμένων. Οδοντόβουρτσα, ποτήρι κλπ. Καθώς μιλούσαν, ο νεαρός δίψασε κι έπιασε να πιει νερό από το ποτήρι που έπινε η κοπελίτσα. Αμέσως αυτή του είπε να μην πιει γιατί θα κολλήσει. Ο νεαρός χαμογέλασε και ήπιε. Και δεύτερη και τρίτη φορά. Όλο το βράδυ μοιράστηκαν το ίδιο ποτήρι. Δεν κόλλησε.  Ο νεαρός θεωρούσε πως θα ήταν μεγάλη ευτυχία να μοιραστεί την ίδια ίωση με την κοπέλα που τόσο αγαπούσε αλλά ήταν και σίγουρος πως τίποτα κακό δε μπορούσε να πάθει που θα προερχόταν από αυτή. Αυτό θα μπορούσε να το πει κάποιος θαύμα αφού οι νόμοι της φύσης και της βιολογίας ανεστάλησαν. Η αγάπη, στην αγνή της μορφή, όσο αγνή μπορεί να είναι τέλος πάντων και όπως το εννοεί ο καθένας αυτό, είναι μια κινητήριος δύναμη που παράγει θαυμαστά σημεία, θαύματα. Μόνο υπό αυτό το πρίσμα μπορούν να ιδωθούν σωστά τα θαύματα και όχι σαν κάποια θεία παρέμβαση που θα διορθώσει τα κακά του κόσμου. Γιατί τότε θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι είδους σαδιστική διάνοια αφήνει τόσα κακά και διορθώνει κάποια λίγα ίσα για να μας δείξει ότι μπορεί αλλά δε θέλει. Η ιστορία του νέου είναι 100% αληθινή, εκεί ήμουν. Δεν είχε καμία μεγάλη σχέση με την Εκκλησία αλλά το σημείο έγινε, έστω κι αν το κατάλαβαν λίγοι και το θυμούνται ακόμα λιγότεροι σήμερα.