Ένα λάθος που κάνουμε συχνά όταν προσπαθούμε να βοηθήσουμε κάποιον που είναι στις μαύρες του, είναι ότι συνήθως περισσότερο μιλάμε παρά ακούμε. Αρχίζουμε και λέμε διάφορες ανοησίες του τύπου "δεν είναι τίποτα", "μια χαρά θα είσαι" ή δίνουμε συμβουλές που έχουν πιάσει είτε σε μας είτε σε ανθρώπους άλλους που γνωρίζουμε. Και στις δύο περιπτώσεις το πιο πιθανό είναι πως είτε θα κάνουμε τον άλλον να νιώσει χειρότερα ή και θα τον εκνευρίσουμε. Λοιπόν, όσο κι αν το πιστεύουμε μερικοί για τον εαυτό μας, δεν είμαστε ψυχολόγοι. Δεν υπάρχει κάποιο εκ γενετής χάρισμα που μας κάνει ψυχολόγους εφόσον δεν το έχουμε σπουδάσει. Αλλά ακόμα κι αν ήμασταν, το πιο πιθανό θα ήταν πως ή θα ξέραμε ότι προτιμότερο είναι να ακούσουμε παρά να μιλήσουμε ή δε θα ήμασταν και πολύ καλοί ψυχολόγοι. Όταν κάποιος είναι στεναχωρημένος με κάτι, ας μην έχουμε τη ψευδαίσθηση ότι τον καταλαβαίνουμε, εκτός της σπάνιας περίπτωσης να περνάμε ακριβώς τα ίδια που και πάλι σε αυτή τη περίπτωση αυτό που βοήθησε εμάς δε σημαίνει απαραίτητα πως θα βοηθήσει και τον άλλον διότι είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι.
Γι' αυτό την επόμενη φορά που κάποιος περνά μια φάση μελαγχολίας, στεναχώριας ή και κατάθλιψης(αυτή είναι σοβαρή περίπτωση που χρήζει ιατρικής βοήθειας) δεν είναι ώρα να κάνουμε ούτε ασκήσεις ψυχολογίας ούτε να απολυτοποιήσουμε τον προσωπικό μας μικρόκοσμο και να τον προβάλλουμε ως ένα τυφλοσούρτη επιλογών για όλο τον κόσμο. Μπορούμε είτε να ακούσουμε είτε να αφήσουμε διακριτικά τον άλλον στην ησυχία του θυμίζοντάς του ότι όποτε θέλει να μιλήσει θα είμαστε διαθέσιμοι. Και ειδικά για τους θρησκευόμενους αυτό, δεν είναι η ώρα για θεολογικά τσιτάτα και αποσπάσματα και να θυμάστε πως η προσευχή δε λύνει πάντα τα προβλήματα, ειδικά αν ο άλλος δεν την έχει εξασκήσει. Αυτά είναι κουβέντες για άλλη ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου