Είπε ο Κύριος: «Κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό παρά μόνο ο Υιός του Ανθρώπου, που κατέβηκε από τον ουρανό, και που είναι στον ουρανό. Όπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σ’ αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια. Γιατί, ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού».
Σήμερα, Κυριακή προ του Σταυρού, βρισκόμαστε να λειτουργούμε ανάμεσα στις δύο πρώτες μεγάλες γιορτές της νέας εκκλησιαστικής χρονιάς. Προχθές γιορτάσαμε το γενέθλιο της Θεοτόκου και σε λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε την ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Δύο γιορτές που εκ πρώτης όψεως δεν έχουν και πολλές ομοιότητες μεταξύ τους, παρ' όλα αυτά υπάρχει ένα λεπτό νήμα που τις συνδέει.
Η γέννηση της Παναγίας, γλίτωσε των Ιωακείμ και την Άννα από τη ντροπή της ατεκνίας; Γιατί ήταν ντροπή η ατεκνία; Γιατί οι Εβραίοι που γνώριζαν πως ο Μεσσίας θα γεννηθεί από τη γενιά του Δαυίδ πίστευαν πως όποιο ζευγάρι δεν μπορεί να κάνει παιδιά, αυτομάτως αποκλείεται από τη πιθανότητα συμμετοχής στο σχέδιο του Θεού για τον ερχομό του Μεσσία. Και ο Ιωακείμ και η Άννα ήταν άτεκνοι μέχρι τα γεράματά τους οπότε και συνέλαβαν θαυματουργικά τη θυγατέρα τους Μαρία, της Παναγία.
Κι ενώ στη Παλαιά Διαθήκη η ατεκνία είναι ντροπή, από τον ερχομό του Χριστού κι έπειτα, αυτό παύει. Όπως η Παναγία λύτρωσε από τη ντροπή τους γονείς της, έτσι και ο Ιησούς, λύτρωσε από αυτό το βάρος όλα τα άτεκνα ζευγάρια. Πλέον η τεκνοποιϊα αποτελεί ευλογία μεν, όχι τον προορισμό του ανθρώπου δε. Πλέον προορισμός του ανθρώπου είναι η γνώση του Θεού, η θέωση.
Και πώς επιτυγχάνεται αυτή η θέωση, αυτή η γνώση και η ένωση με τον Θεό; Μόνο μέσω Αυτού που είναι ο μόνος που ανέβηκε στον ουρανό, Αυτού που κατέβηκε από τον ουρανό, του Ιησού Χριστού. Ακολουθώντας το παράδειγμα Του και υψώνοντας το σταυρό, όπως υψώθηκε κι Αυτός στο Τίμιο Σταυρό. Και όταν λέμε να υψώσουμε το σταυρό εδώ, δεν εννοούμε την υπομονή απέναντι στα βάσανα ως συνήθως. Μιλάμε για την ύψωση του σημείου της σωτηρίας στον κόσμο όπως ύψωσε στην έρημο το χάλκινο φίδι ο Μωυσής κι έσωσε τους Εβραίους από τα δηλητηριώδη φίδια.
Ύψωση του σταυρού σημαίνει να κάνουμε το θέλημα του Θεού. Να σταθούμε δίπλα στους αδύναμους, σε αυτούς που πνίγονται για να βρουν ένα καλύτερο μέρος να ζήσουν, ακόμα χειρότερα αυτούς που πνίγονται για να μη καθυστερήσει η αναχώρηση ενός καραβιού και χαθούν χρήματα, να συμπαρασταθούμε σε αυτούς που χθες δοκιμάστηκαν από τη φωτιά, σε αυτούς που σήμερα δοκιμάζονται από τις πλημμύρες, σε αυτούς που αύριο θα δοκιμαστούν από ένα σεισμό ή από κάποια άλλη φυσική καταστροφή. Σε αυτούς που πεινάνε και διψάνε αλλά κανείς δε τους δίνει να φάνε ή να πιουν. Σε αυτούς που κατηγορούνται άδικα και δεν έχουν δυνατότητα να βρουν το δίκιο τους. Σε όσους αντιμετωπίζονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας και σαν παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Να συμπαρασταθεί ο καθένας όπως μπορεί. Με υλική βοήθεια, με συμπαράσταση και συμπόρευση, με αλληλεγγύη αλλά κυρίως με το δυνατότερο όπλο που έχουμε εμείς οι χριστιανοί, την προσευχή.
Πολλοί που δεν ασχολούνται με την εκκλησία και δεν πιστεύουν πολλές φορές κοροϊδεύουν και αμφισβητούν τη δύναμη της προσευχής. Αλλά αυτό δε πρέπει να μας αποθαρρύνει. Οι ανόητοι όσοι πολλοί κι αν είναι και όσο δυνατά κι αν φωνάζουν παραμένουν αυτό ακριβώς. Ανόητοι. Περιγελούν πράγματα που δεν καταλαβαίνουν και δε μπορούν να συλλάβουν.
Έτσι λοιπόν, όποιος μπορεί συμπαραστέκεται υλικά, όποιος μπορεί προσφέρει καταφύγιο, όποιος μπορεί φωνάζει γι' αυτούς που δε μπορούν να φωνάξουν, όποιος μπορεί προσεύχεται για όλους αυτούς τους ανθρώπους και όλοι μαζί, σαν σύνολο που αποτελούμε την Εκκλησία, σηκώνουμε το σύμβολο του Σταυρού στον κόσμο. Δείχνουμε έναν άλλο τρόπο ζωής και κάνουμε πραγματικότητα τον στίχο της Κυριακής προσευχής. Στη χαοτική καθημερινότητα φέρνουμε το θέλημα του Θεού επί της γης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου