Οι Επίσκοποι οφείλουν να είναι “φτωχοί από υλικά αγαθά και πλούσιοι σε επικοινωνία με τους άλλους”.

 

https://anastasiosk.blogspot.com/2023/09/blog-post_907.html#more

Πάπας Φραγκίσκος

​Ο Πάπας απηύθυνε μία ομιλία σε 75 Επισκόπους των χωρών της Ιεραποστολής, οι οποίοι έλαβαν μέρος σε ένα σεμινάριο για τον Ευαγγελισμό των Λαών.

Πρόθυμοι πατέρες, όχι αφεντικά που διοικούν τους άλλους κρατώντας αποστάσεις. Αυτό είπε στους Επισκόπους, οι οποίοι, όπως και ως καλοί ποιμένες, πρέπει να φέρουν τον Ιησού ανάμεσα στους λαούς και να διακηρύξουν το ευαγγέλιο, έτοιμοι και πρόθυμοι για κάθε θυσία.

Ιδιαίτερη φροντίδα για τους περιθωριακούς

Πριν απ’ όλα ο Πάπας Φραγκίσκος υπενθύμισε ότι ο Επίσκοπος οφείλει να έχει συγκεκριμένο πρόγραμμα ενός Καλού Ποιμένα, δηλαδή ενός Ποιμένα που «δεν ζει για τον εαυτό του» αλλά συμπάσχει ιδιαίτερα με εκείνους που η κοινωνία έχει βάλει στο περιθώριο, για να αισθανθούν «την προτίμηση του Κυρίου».

Άνθρωπος της προσευχής που επιμένει με τον Κύριο

Ο Επίσκοπος πρέπει πράγματι να είναι ένας άνθρωπος προσευχής που δεν πρέπει να είναι μια υποχρέωση μεταξύ των τόσων άλλων αλλά «μία ανάγκη». «Θα ήθελα να κάνω την ερώτηση σε κάθε επίσκοπο: «Πόσες ώρες την ημέρα προσεύχεσαι». Κάθε μέρα στην πραγματικότητα, ο Επίσκοπος θα πρέπει να φέρει ενώπιον του Κυρίου, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις και «να επιμένει με τον Κύριο», έχοντας το θάρρος να "αγωνιστεί με τον Θεό για το ποίμνιό του". "Μια προσευχή χωρίς παρρησία δεν είναι προσευχή", υπογραμμίζει ο Πάπας Φραγκίσκος.

Όχι διαχειριστής μιας επιχείρησης αλλά άνθρωπος αγγελίας.

Ο Επίσκοπος στη συνέχεια καλείται να είναι ένας «άνθρωπος της αγγελίας». Και δεν αναγγέλλει καθισμένος - προειδοποιεί ο Πάπας - αλλά "στο δρόμο". Επομένως ο Επίσκοπος «δεν απολαμβάνει την ευχαρίστηση», «δεν αισθάνεται σαν πρίγκιπας» αλλά «αγωνίζεται για τους άλλους»:

Ο Επίσκοπος δεν ζει στο γραφείο, σαν να ήταν διευθυντής μιας επιχείρησης, αλλά και μεταξύ των ανθρώπων στους δρόμους του κόσμου, όπως ο Ιησούς. Φέρνει τον Κύριο εκεί που δεν είναι γνωστός, εκεί που είναι παραμορφωμένος και διώκεται. Και βγαίνοντας από τον εαυτό του, επιστρέφει στον εαυτό του.

Προσοχή στην εξουσία και την κοσμικότητα

Ο Πάπας γνωρίζει πολύ καλά ότι «η αγγελία του Ευαγγελίου υφίσταται τους πειρασμούς της εξουσίας» και της «κοσμικότητας», ότι υπάρχει ο κίνδυνος να μεταμορφωθεί σε «ηθοποιία και όχι σε μαρτυρία» και να προτείνει «ένα Ευαγγέλιο χωρίς τον Ιησού εσταυρωμένο και αναστημένο». Αγγελία σημαίνει να δώσουμε τη ζωή μας, χωρίς μέτρο, έτοιμοι να δεχτούμε ακόμη και την ολοκληρωτική θυσία του εαυτού μας.

Ο Επίσκοπος πρέπει να είναι ένας «άνθρωπος της κοινωνίας», πρέπει να έχει «το χάρισμα του μαζί». Η Εκκλησία στην πραγματικότητα χρειάζεται κοινωνούς, όχι "σολίστες έξω από τη χορωδία ή ηγέτες προσωπικών αγώνων". Μην ξεχνάμε πως ο Ποιμένας είναι Επίσκοπος για τους πιστούς του, αλλά χριστιανός με τους πιστούς του:

Δεν πρέπει να αναζητά την είδηση για τον εαυτό του στις εφημερίδες, δεν αναζητά τη συγκατάθεση του κόσμου, δεν ενδιαφέρεται να προστατεύσει το καλό του όνομα, αλλά αγαπά να πλέκει το εγκώμιο των άλλων. Δεν υποφέρει επειδή δεν τον θεωρούν πρωταγωνιστή. Ζει ριζωμένος στην Εκκλησιαστική του επαρχία, απορρίπτοντας τον πειρασμό να απομακρύνεται συχνά από το ποίμνιό του – δεν πρέπει να είναι «Επίσκοπος του αεροδρομίου». Υπάρχουν δυστυχώς και εκείνοι που ο λαός αποκαλεί "Επισκόπους του αεροδρομίου", όχι;

Ο Επίσκοπος πρέπει να αποφεύγει την αναζήτηση της προσωπικής του δόξας. Αγαπά την επικοινωνία με το ποίμνιό του και δεν απομακρύνεται συχνά από την εκκλησιαστική του επαρχία. Δεν πρέπει να είναι περιπλανώμενος, αλλά ποιμένας του ποιμνίου του.

Όχι στον κληρικαλισμό και τον ελιτισμό

“Να αποφεύγετε τον κληρικαλισμό”: είναι η προτροπή του Πάπα που επιστρέφει σε ένα θέμα στο οποίο συχνά έχει αναφερθεί και έχει υπογραμμίσει. Πρόκειται για ένα «αντικανονικό τρόπο με τον οποίο μπορεί κάποιος να εννοήσει την εξουσία της Εκκλησίας, πολύ κοινό σε πολυάριθμες κοινότητες, στις οποίες, δυστυχώς, έχουν διαπιστωθεί συμπεριφορές κατάχρησης, εξουσίας, συνείδησης κλπ”. “ Το να πούμε όχι στην κατάχρηση τόσο στην εξουσία, όσο και σε κάθε μορφή κατάχρησης, σημαίνει να πούμε με δύναμη όχι σε κάθε μορφή κληρικαλισμού”. (από την επιστολή του προς το λαό της 20ης του περασμένου Αυγούστου):

«Ο λαός του Θεού, για τον οποίο χειροτονηθήκατε, σας αισθάνεται ως πατέρες, όχι αφεντικά, προσεκτικούς πατέρες: κανείς να μην αισθάνεται απέναντί σας υποτέλεια. Σε αυτή την ιστορική συγκυρία, ορισμένες συμπεριφορές «ηγετισμού» φαίνεται να αυξάνουν σε διάφορα μέρη και να συνοδεύονται από κάποιες τάσεις «ελιτισμού». Το να παρουσιαζόμαστε ως ισχυροί άνδρες, που διατηρούν αποστάσεις από τους άλλους και μόνο διατάζουν τους άλλους, μπορεί να φαίνεται άνετο και άκακο, αλλά δεν είναι ευαγγελικό.

Αυτή η στάση δημιουργεί «βλάβη και συχνά μάλιστα αδιόρθωτη, μη ξεχνούμε ότι ο Χριστός έδωσε από αγάπη για όλους τους ανθρώπους τη ζωή του”.

Οι Επίσκοποι οφείλουν να είναι “φτωχοί από υλικά αγαθά και πλούσιοι σε επικοινωνία με τους άλλους”.