H οργή, όσο δικαιολογημένη κι αν είναι, είναι κατάσταση που δείχνει ανωριμότητα. Κι αν κυριαρχεί για μεγάλο χρονικό διάστημα δείχνει προσωπικότητα που έμεινε ανολοκλήρωτη. Δεν αφήνει τον άνθρωπο να σκεφτεί σωστά και να πάρει τις κατάλληλες αποφάσεις. Τον οδηγεί σε κοντόφθαλμη θεώρηση των πραγμάτων, σε επιφανειακή αντιμετώπισή τους και έχει τη τάση όταν ξεχειλίζει να οδηγεί σε ξεσπάσματα άλογης βίας, τα οποία δείχνουν πλήρη ανικανότητα εκπόνησης μια στρατηγικής, πολλές φορές ούτε καν τακτικής, ενώ όταν ξεφουσκώνει συνήθως παίρνει μαζί της και όλα τα ερωτήματα τα οποία πρέπει να απαντηθούν, κάνει να ξεχνιούνται όλα τα προβλήματα που πρέπει να λυθούν ενώ θολώνει την θέα της ουσίας του θέματος που έχει προκύψει και που την έχει προκαλέσει εξαρχής. Επιπλέον κάνει τον άνθρωπο να είναι εύκολο θύμα σε διαφόρων ειδών εκμεταλλευτές που βρίσκουν την ευκαιρία να αποκτήσουν κοινό με ευήκοα ώτα στις ανοησίες που εκτοξεύουν. Ομοίως δρουν η αγανάκτηση και ο πανικός. Επειδή όμως αυτές οι νοητικές καταστάσεις προκύπτουν από έκτακτες καταστάσεις όπου το θυμικό είναι αυτό που έχει το πάνω χέρι, δε μπορούν αν εξαλειφθούν πλήρως, μπορούν ωστόσο να ελεγχθούν και να διοχετευτούν σε πιο δημιουργικούς και αποτελεσματικούς δρόμους αντίστασης και διαμαρτυρίας. Αυτοί προκύπτουν από την ήρεμη σκέψη που προσφέρει η ψυχραιμία και την αποφασιστικότητα που τροφοδοτεί η, ελεγχόμενη και τιθασευμένη πλέον, οργή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου