Βλέπω καμιά φορά τις επιλογές των καναλιών στις ταινίες που θα προβάλλουν. Είναι απίστευτη η έλλειψη φαντασίας που μας διακρίνει και σε αυτόν τον τομέα, αφού όλες οι ταινίες - και οι σειρές - είναι πανομοιότυπες, περιπέτειες αστυνομικές, έμποροι ναρκωτικών, καμιά πολεμική ίσως, μέχρι εκεί. Αυτές αποτελούν το 80% των ταινιών και το υπόλοιπο 15 κάποιες κωμωδίες, και όλα τα άλλα είδη στριμώχνονται στο υπόλοιπο 5% που απομένει. Φυσικά και οι ελληνικές σειρές που παράγονται μοιάζουν πολύ στη θεματολογία τους, με έμφαση στον αισθηματικό-κοινωνικό τομέα. Αυτό δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός αλλά μάλλον αποτέλεσμα της έλλειψης φαντασίας σε όλη τη κοινωνία. Αν ρίξουμε μια ματιά στη τέχνη, ζωγραφική, ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, όπου θέλετε, ή στις επαγγελματικές ευκαιρίες, αυτό που θα μας εντυπωσιάσει είναι η απίστευτη κοινοτοπία και πεζότητα στα όρια ενός απίστευτα δυσβάστακτου κυνισμού. Ακόμα και τα μικρά παιδιά φαίνεται να πάσχουν από την έλλειψη φαντασίας, αφού είτε ονειρεύονται(;) από μικρά μια καριέρα καλοπληρωμένου υπαλλήλου ή βιάζονται να πετάξουν τα παιχνίδια τους για να φτιάξουν λογαριασμούς στα κοινωνικά δίκτυα. Προφανώς οφείλεται στην από δεκαετίες εδραιωμένη αντίληψη ότι η φαντασία είναι είτε κατάλληλη για παιδιά μόνο και πρέπει γρήγορα να εξοβελιστεί ή αποτελεί σημάδι ανωριμότητας. Αλλά ένας λαός που αποκόπτει τη φαντασία από τον τρόπο σκέψη του πώς θα αντιμετωπίσει και πώς θα ανταπεξέλθει στις στις προκλήσεις του μέλλοντος; Είναι αδύνατον. Είναι ένας λαός που έχει ήδη βάλει τον εαυτό του στο χρονοντούλαπο της ιστορίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου