Πόνος

 

Η ζωή περιέχει πόνο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ζυμώνεται με πόνο και απαλλάσσεται από αυτόν μόνο με τον ερχομό του θανάτου, ο οποίος από μόνος του είναι ο απόλυτος πόνος, η μέγιστη οδύνη. Ακόμα και όσοι πιστεύουμε στη μετά θάνατον ζωή τρέμουμε μπροστά στο τράβηγμα του πέπλου, στο πέρασμα από το σκοτεινό αυτό κατώφλι. Δεν είναι όμως ο θάνατος το θέμα ετούτου του σύντομου σημειώματος. Είναι ο πόνος. Από πού έρχεται και ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξης του; Πώς αντιμετωπίζεται; Πολλοί θεολόγοι, φιλόσοφοι και επιστήμονες έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν τον πόνο, να παρουσιάσουν τα θετικά και τα αρνητικά του, να προτείνουν λύσεις αντιμετώπισης, ακόμα και εξάλειψής του. Αν ρωτάτε εμένα, χαμένος κόπος και χαμένος χρόνος είναι αυτά όλα. Ο πόνος, όπως και ο θάνατος κινείται χαοτικά. Χτυπάει κι αυτός στα τυφλά, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς σχέδιο. Μπορεί να λειάνει τη ψυχή και μπορεί να την εξαγριώσει. Δημιουργεί αγίους με την ίδια άνεση που δημιουργεί και δαίμονες. Δεν εξηγείται ο πόνος και δεν αντιμετωπίζεται. Δεν έχει νόημα να μελετηθεί. Είναι κι αυτός κομμάτι της ζωής. Είναι η ζωή. Δεν έχει νόημα να τον εκλογικεύσουμε ή να τον ερμηνεύσουμε. Απλά τον βιώνουμε. Γίνεται κι αυτός κομμάτι μας όπως όλα τα άλλα επιμέρους κομμάτια της ζωής. Μας διδάσκει, μας βελτιώνει, μας αγιάζει, μας παιδεύει, μας εξαθλιώνει, μας καταστρέφει. Το ποτήρι της ζωής έχει μέλι μα έχει και φαρμάκι. Δε μπορείς να τα διαχωρίσεις αφού είναι μαζί ζυμωμένα και αν το κάνεις αυτό που θα πιεις δε θα είναι πλήρες. Μπορεί να είναι γλυκερό μα κάποια στιγμή θα το αηδιάσουμε κι αυτό αφού δε θα αντέξουμε τη λιγωτική του γλύκα. Ας πιούμε το ποτήρι κι ας μεθύσουμε από αυτό απολαμβάνοντας τη φαρμακερή ζωτικότητα που μας δίνει.