Οι γλάροι...

Ότι έχω μια συμπάθεια στους γλάρους είναι νομίζω περιττό να αναφερθεί.Είναι παραπάνω από φανερό.

Η αλήθεια είναι ότι ένα χρόνο τώρα που γύρισα στα πάτρια εδάφη,έχω δει περισσότερους γλάρους απ' ό,τι είχα δει στα Κύθηρα τα τέσσερα χρόνια παραμονής μου εκεί.

Αξιοθαύμαστα πουλιά! Η άνεση που έχουν όταν πετούν υπό αντίξοες συνθήκες είναι καταπληκτικός.Ούτε από μποφόρ καταλαβαίνουν,ούτε η βροχή βαραίνει τα φτερά τους, ούτε η παγωνιά φαίνεται να τους ενοχλεί.Αυτοί εκεί.Περνούν κατά εκατοντάδες κάθε μέρα πάνω από το σπίτι μου στήνοντας ένα τρελό γλέντι με ιπτάμενους χορούς και ασταμάτητο,αν και αρκετά κακόφωνο οφείλω να ομολογήσω,τραγούδι.


Πίσω από όλα αυτά τα εντυπωσιακά και όμορφα, όμως, κρύβεται ένας σκοπός πολύ πολύ ταπεινός.Ξέρετε από αυτούς που κάνουν τους δήθεν προοδευτικούς ψηλομύτες αγροίκους, να αποστρέφουν με μια σχετική αηδία το βλέμμα τους.Βλέπετε το σπίτι μου βρίσκεται στην πορεία των γλάρων από τη θάλασσα προς τη χωματερή.Πηγαίνουν εκεί κάθε μέρα διότι εκεί βρίσκουν μπόλικη τροφή,χωρίς να κοπιάζουν ιδιαίτερα.Αυτά το πολύ προσαρμοστικά πουλιά κάνουν χρήση των πεταμένων τροφίμων των ανθρώπων.

Έτσι είναι.Πολλές φορές πίσω από κάτι όμορφο,ενδιαφέρον ή αξιοπρόσεκτο κρύβεται μια πολύ ταπεινή και απλή αιτία.Αλλά και πόσες φορές όταν προβάλλεται ένας μεγαλειώδης σκοπός, μια ανώτερη αιτία, ένας ευγενής λόγος,δεν έχουμε ένα πλήρως αποκρουστικό αποτέλεσμα;