Στη σημερινή περικοπή, τέσσερις άντρες ξυλώνουν τη σκεπή του σπιτιού στο οποίο βρισκόταν και δίδασκε ο Ιησούς για να κατεβάσουν τον παράλυτο φίλο τους ώστε να τον θεραπεύσει ο Χριστός. Το έκαναν αυτό γιατί ήταν τόσο πολύς ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί που δεν μπορούσαν να περάσουν αλλιώς.
Διαβάζοντας αυτή την περικοπή σκέφτομαι καμιά φορά, πέρα από τα βαθιά θεολογικά, για τη φιλία. Για τη φιλία που ώθησε σε αυτή την αξιέπαινη πράξη αυτούς τους τέσσερις ανθρώπους. Και σκέφτομαι, υπάρχει πια τέτοια φιλία σήμερα;
Όταν κάνουμε τέτοιες σκέψεις, συνήθως τις συμπληρώνουμε με μια άλλη σκέψη. "Έχω εγώ τέτοιους φίλους;". Όμως δεν είναι η μοναδική σκέψη που θα έπρεπε να κάνουμε. Υπάρχει και μια άλλη που καλό θα είναι να γίνει πρώτα. "Είμαι εγώ τέτοιος φίλος;".
Το βλέπω και στην εξομολόγηση. Οι περισσότεροι αναρωτιόμαστε και έχουμε διάφορες αμφιβολίες στο πως θα αντιμετωπίζουμε τους εχθρούς μας, αυτούς που μες ενοχλούν, που μας διαβάλλουν, που κάνουν τη ζωή μας δυσκολότερη.
Δε γίνεται όμως να ασχοληθούμε με τη συμπεριφορά μας προς αυτούς αν πρώτα δεν ελέγξουμε τη συμπεριφορά μας προς τους φίλους μας, προς αυτούς που αγαπάμε και μας αγαπούν. Δεν έχει κανένα νόημα να επιδεικνύουμε μια ανοχή ή και συγχωρητικότητα, οι οποίες μπορεί εύκολα να είναι πλαστές, προς όσους μας αντιπαθούν και αντιπαθούμε, όταν πρώτα δεν είμαστε ή δεν προσπαθούμε να είμαστε σωστοί προς τους φίλους μας, προς αυτούς που έχουμε επιλέξει να στηρίζουμε και να στηριζόμαστε. Είναι σαν αν λυπόμαστε τους μακρινούς ανθρώπους που κακόπαθαν και να τους βοηθάμε με κάποιο τρόπο αλλά ταυτόχρονα να αγνοούμε την οικογένειά μας.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν. Θα το κάναμε; Θα ξηλώναμε ολόκληρη οροφή για χάρη ενός φίλου; Θα κάναμε κάποια, μικρή έστω, θυσία; Και μετά ας αναρωτηθούμε κι αν έχουμε κι εμείς τέτοιους φίλους και μετά ας ασχοληθούμε και με όσους μας ταλανίζουν. Ένα ένα τα βήματα πρέπει να γίνονται. Και με τη σειρά. Αλλιώς θα περδικλωθούμε και θα πέσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου