Μια συζήτηση που γίνεται συχνά στα, ενδοεκκλησιαστικά στέκια, είναι για τους ιερείς που αποσχηματίζονται. Που πετάνε τα ράσα κατά την λαϊκή έκφραση, ω μον ντιε!
Οι συζητήσεις αυτές είναι εξαιρετικά αγαπητές. Βλέποντας την "κατάπτωση" του αδελφού αισθανόμαστε καλύτερα για του λόγου μας. Μπορεί να είμαστε κι εμείς σε μια αταξία, λέμε, αλλά δεν έχουμε φτάσει και σε τέτοιο σημείο. Επιπλέον είναι μια κουβέντα στην οποία βρίσκουμε την ευκαιρία να εκφράσουμε παράπονα, ανησυχίες, φόβους αλλά και ανακούφιση, ίσως και μια αυτοεπιβεβαίωση.
Δεν είναι όμως εύκολο θέμα αν θέλει κάποιος να ασχοληθεί σοβαρά. Από τη μία έχουμε το εξής απλό. Κάποιος έχε αναλάβει ένα έργο απέναντι σε Θεό και ανθρώπους, έχει δώσει μια υπόσχεση και αυτή την υπόσχεση, αυτόν τον όρκο αν θέλετε, τα αθετεί. Έχει λάβει κάποια δώρα από τον Θεό και τα επιστρέφει. Και, ναι, όλοι φανταζόμαστε καζάνια να ετοιμάζονται και φωτιές να ανάβουν και τρίαινες να τροχίζονται.
Από την άλλη, για κάποιο λόγο, διαφορετικό σε κάθε περίπτωση ή και κάποιους κοινούς, ένας κληρικός δεν καταφέρνει να σταθεί όπως πρέπει, όπου πρέπει και για όσο πρέπει. Εκεί, αντί να λειτουργήσει σαν ένα δημόσιος υπάλληλος που έχει την ασφάλεια του δημοσίου ή σαν ένας καριερίστας που δεν πετάει τα χρόνια που έχει στην "υπηρεσία" στα σκουπίδια, παίρνει μια δύσκολη απόφαση. Γιατί πάντα μια τέτοια αλλαγή είναι δύσκολη. Περικλείει όμως μια τιμιότητα αυτή η αθέτηση λόγου προς τον Θεό. Αναγνωρίζει κάποιος την αναξιότητα, την αδυναμία, την αστοχία του και προκειμένου να παίζει ένα ρόλο ή να κοροϊδεύει, παίρνει το καπελάκι του και φεύγει. Δεν είναι λίγο κι αυτό.
Και τελικά, το έχω γράψει και παλαιότερα, ίσως να είμαστε περισσότερο υπόλογοι εμείς που μένουμε παρά αυτοί που φεύγουν. Γιατί η ζημιά που κάνουμε προσπαθώντας να παραμείνουμε εκεί που ταχθήκαμε, είναι μεγαλύτερη από τον σκανδαλισμό που προκαλούν αυτοί που φεύγουν...
Το τραγικο δυστυχως ειναι οτι ο δαιμονες δε σε βασανιζουν στη μεταθανατο ζωη με τριαινες εαν και εκεινοι λογικα κραδαιναν καποτε ξιφη ως πρωην Αγιοι Αγγελοι αλλα βασανιζουν τη συνειδηση του καθε ανθρωπου στη παρουσα φαση της ζωης του! Στη μεταθανατο ζωη ειναι και εκεινοι που καιγονται απο το Ακτιστο Φως επειδη γουσταρανε να κινουν βουνα και να ελεγχουν κεραυνους και αστραπες! Και οσο και να φαινεται παραλογο και ακαταλογιστο σε καποιους αυτη η Φωτια ειναι και ΑΓΑΠΗ συναμα! Εμεις οι λαικοι που καθομαστε και κατακρινουμε τους Ιερεις που πεταξαν τα ρασα τους να κατσουμε και να σκεφτουμε καλυτερα οτι οι δαιμονες ειναι αρχαιοι πολεμιστες που σημαινει οτι κατεχουν πολυ καλα τη τεχνη του πολεμου! Στο πολεμο πρωτα επιτιθεσαι στους αξιωματικους και μετα στους στρατιωτες! Εαν πεσει ο αξιωματικος οι στρατιωτες η θα τρομοκρατηθουν η θα σκανδαλιστουν οταν θα θεωρησουν οτι δεν εχουν απο που να παρουν εντολες! Επομενως στο πολεμο αυτο ας θυμηθουμε τι καναν οι Σπαρτιατες οι οποιοι στηριζαν ο ενας την ασπιδα του αλλου εφωσον το λεω σωστα! Αυτο σημαινει ξεκαθαρα ενα πραγμα! Εχουμε καθηκον οι λαικοι οταν ακουμε οτι ο Ιερεας εδεχθει αμεση απειλη απο δαιμονα οτι θα του κουρεψει τα γενια η θα του πεταξει τα ρασα με το να του βαζει τετοιων ειδων λογισμους να προσευχομαστε ολοι οι λαικοι να μη συμβει κατι τετοιο! Καιρος να αναλογιστουμε οτι ειμαστε και εμεις ασκητες και πολεμιστες στον αορατο πολεμο και δε γινεται να ζηταμε απο τους Ιερεις και τους μοναχους να ειναι μπροσταρηδες στο πολεμο αλλα να ειμαστε διπλα τους! Επομενως Παπα-Κωστα το προβλημα δεν ειναι ουτε οσοι εφυγαν απο το ποστο τους μα ουτε οσοι και παρεμειναν στο καθηκον της μαχης αλλα το προβλημα ειμαστε ΕΜΕΙΣ οι λαικοι που θελαμε να περασουμε τη ζωη μας "ωραια" και "καλα" και στα παλια μας τα παπουτσια για το τι περναει ο διπλανος μας αλλα και ο πολεμος που βιωνει ο Ιερεας και ο μοναχος
ΑπάντησηΔιαγραφή