Σήμερα, ἡ Χριστιανικὴ ἀγάπη ἔχει φοβερὰ διαστραφεῖ

https://xristianiki.gr/%ce%bc%ce%b1%ce%b6%ce%b9%ce%ba%e1%bd%b8%cf%82-%ce%be%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%b6%cf%89%ce%bc%e1%bd%b8%cf%82-%cf%84%e1%bf%b6%ce%bd-%e1%bc%80%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%8e%cf%80%cf%89%ce%bd-%ce%bd%e1%bd%b0/

τοῦ ΓΙΑΝΝΗ ΖΕΡΒΟΥ*

«Οἱ ἄνθρωποι κρίνονται ἀπὸ τὸν Χριστὸ μὲ βάση τὴν ἀνθρωπιά τους.», τονίζει σὲ ὁμιλία του στις 13 Φεβρουαρίου τοῦ 1972, ὁ Ἄντονι Μπλούμ, ἀναφερόμενος στὴν «Παραβολὴ τῆς μελλούσης Κρίσεως». (Στὸ φῶς τῆς κρίσης τοῦ Θεοῦ: Πορεία ἀπὸ τὸ Τριώδιο στὴν Ἀνάσταση, 1η ἔκδοση, ἐκδ. Ἐν πλῶ, Ἀθήνα, 2009)

«Πολλοὶ ἄνθρωποι συχνὰ θεωροῦν πὼς ἡ σπουδαιότερη πλευρὰ τῆς θρησκείας εἶναι οἱ τελετουργίες καὶ τὰ ἔθιμα, ἡ ὀμορφιὰ τῶν ἀκολουθιῶν, ἡ δυνατότητα συνάντησης μὲ τὴν ἱερότητα, τὸ οὐράνιο καὶ τὸ θεῖο. Ἡ παραβολὴ ὅμως τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴ Μέλλουσα Κρίση ἀποκαλύπτει πὼς ὅλα αὐτά, ἂν δὲ βασίζονται στὴν ἀγάπη καὶ ἂν δὲν κατευθύνονται πρὸς τὴν ἀγάπη, κάνουν τὴ θρησκεία ἄκαρπη, ἀχρείαστη, κενὴ καὶ πεθαμένη.», τονίζει ὁ π. Αλέξανδρος Σμέμαν. (Ἑορτολόγιο–Ἐτήσιος ἐκκλησιαστικὸς κύκλος, Ἀκρίτας, Ἀθήνα 2005)
«Τελικά, ἡ ἀγάπη θὰ εἶναι ὁ κριτής, συμπληρώνει. Ὄχι βέβαια ἡ ἀφηρημένη ἀγάπη γενικὰ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη γιὰ κάποιον ζωντανὸ καὶ συγκεκριμένο ἄνθρωπο.»

«Σήμερα, ἡ Χριστιανικὴ ἀγάπη ἔχει φοβερὰ διαστραφεῖ ἀπὸ μιὰ κοινωνία, ἡ ὁποία, στὸ ὄνομα τῆς ἀγάπης γιὰ μιὰ ἀφηρημένη ἀνθρωπότητα, δὲν μᾶς καλεῖ νὰ ἀγαπᾶμε, ἀλλὰ νὰ διώκουμε τοὺς ἄλλους, μᾶς διατάζει νὰ τοὺς θεωροῦμε ὡς ἐχθρούς, ὥστε ἀκόμη καὶ τὸ ἔλεος καὶ ἡ συμπάθεια πρὸς αὐτοὺς νὰ θεωρεῖται ἔγκλημα.»

«Τὰ ὄνειρα γιὰ τὴν εὐτυχία μιᾶς ἀφηρημένης ἀνθρωπότητας, ὄχι μόνο θὰ παραμείνουν ὄνειρα, ἀλλὰ θὰ μετατραποῦν σὲ ἐφιάλτες μίσους καὶ κτηνωδίας ἂν ἡ ἀγάπη καὶ ἡ φροντίδα μας δὲν ἀπευθύνονται κατ’ ἀρχὰς σὲ συγκεκριμένους ἀνθρώπους, ὄχι θεωρητικά, ἀλλὰ μὲ τὸν πιὸ συγκεκριμένο δυνατό τρόπο». Ο Χριστός λέει, «ἐπείνασα…, ἐδίψησα…, ἠσθένησα…, ἐν φυλακῇ ἤμην…,». Τί ἄλλο μπορεῖ αὐτὸ νὰ σημαίνει, ἂν ὄχι ὅτι ὁ Χριστὸς ἅπαξ διὰ παντὸς ταυτίστηκε μὲ τὸν κάθε ἄνθρωπο καὶ γι’ αὐτὸ ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ «ἡ ἀδύνατη δυνατότητα» τοῦ νὰ βλέπεις, νὰ ἀναγνωρίζεις, νὰ συναντᾶς τὸ Χριστὸ σὲ κάθε ἄνθρωπο.»
Αὐτοὶ οἱ φωτισμένοι καὶ διαχρονικοὶ λόγοι, παραπέμπουν στὸν προβληματισμὸ ποὺ δημιουργεῖ ἡ ὄξυνση τοῦ μεταναστευτικοῦ προβλήματος στὴν Ἑλλάδα τὸν τελευταῖο καιρό. Οἱ χειμαζόμενοι ἀδελφοί μας, συλλήβδην στοχοποιοῦνται ὡς ἐν δυνάμει ἐχθροί, οἱ ὁποῖοι δῆθεν μετακινοῦνται βάσει σχεδίου ἐξισλαμισμοῦ τῆς Ἑλλάδας. Στὸ πλαίσιο αὐτό, δὲν διστάζουν κάποιοι νὰ προτείνουν ἀκόμα καὶ ἐπαναπροωθήσεις ποὺ θέτουν σὲ κίνδυνο τὴν ἀνθρώπινη ζωή. Εἶναι γνωστὸ ὅτι λόγω τῆς ἐγγύτητας μὲ τὰ μικρασιατικὰ παράλια, οἱ πρόσφυγες καὶ μετανάστες χρησιμοποιοῦν φουσκωτὰ πλεούμενα, τὰ ὁποῖα ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ μποροῦν νὰ ἀνατραποῦν.
Ἀντικείμενο τοῦ μίσους, στόχος καὶ ἀποδιοπομπαῖος τράγος, ἀναλώσιμο προϊὸν γίνεται ὁ ἀδύναμος καὶ ὁ ἀδικημένος. Βολικὸς ἀποπροσανατολισμὸς ἀπὸ τὶς εὐθύνες τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου τούτου: Τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ποὺ μετατρέπει τὴ χώρα μας σὲ ἀποθήκη ψυχῶν, τῆς Διεθνοῦς Ὀλιγαρχίας ποὺ ἀπομυζᾶ τὶς χῶρες τοῦ Τρίτου Κόσμου καὶ ὑποκινεῖ πολέμους. Εὔκολη λύση ἡ «μαγκιὰ» πρὸς τοὺς ἀδύναμους, ἰδίως ὅταν συνδυάζεται μὲ τὶς «ὑποκλίσεις» στοὺς ἰσχυρούς.
Ἐμεῖς δὲν πρόκειται νὰ προσχωρήσουμε σ’ αὐτὴ τὴν πολλαπλῶς «προσκυνημένη» στάση. Ἡ ἀνθρωπιά μας εἶναι ἀδιαπραγμάτευτη βάση γιὰ κάθε πλαίσιο ἀντιμετώπισης καὶ λύσης τοῦ προβλήματος. Δεδομένο εἶναι ὅτι ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶναι ὁ προορισμὸς τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, ἀλλὰ πέρασμα. Στὴ βἀση αὐτὴ πρέπει νὰ γίνει ἡ ἐπεξεργασία τῶν λύσεων, ὥστε εἴτε νὰ μεταβοῦν στοὺς προορισμούς τους, εἴτε νὰ ἐπαναπατρισθοῦν. Τοῦτο θὰ γίνει μεθοδικὰ καὶ σταδιακά, μὲ τὴν ὀφειλόμενη πίεση πρὸς τοὺς πραγματικοὺς ὑπεύθυνους, τοὺς ἰσχυροὺς τοῦ κόσμου τούτου.
Γιὰ νὰ ὑπάρξει διεθνὴς ἀντιμετώπιση τῶν αἰτίων ποὺ προκαλοῦν μαζικὲς μετακινήσεις πληθυσμῶν σὲ ὅλο τὸν κόσμο: τῶν τοπικῶν πολέμων, τῆς κραυγαλέας ἀνισότητας, τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς. Γι’ αὐτὸ ξεριζώνονται μαζικὰ οἱ ἄνθρωποι, ἀπὸ ὑπέρτατη ἀνάγκη νὰ ἐπιβιώσουν, ὄχι καθ’ ὑπόδειξη ὀργανωτῶν πάσης φύσεως σχεδίων.
Γιὰ νὰ ἀναλάβουν ὅλες οἱ χῶρες τῆς Ε.Ε. τὸ μερίδιο τῆς εὐθύνης ποὺ τοὺς ἀναλογεῖ, μὲ τὴν ἰσοκατανομὴ τῶν προσφύγων.
Ἀπὸ τὸ 2016, ἡ Χ.Δ. ἔχει προτείνει συγκεκριμένους ἄξονες γιὰ τὴν ὑπεύθυνη ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος, ποὺ εἶναι προπανὸς πρόβλημα ἀνθρώπινο: Ἄμεση κατάργηση τῶν «χὸτ σπότ» τῶν νησιῶν, διασπορὰ στὴν ἐνδοχώρα μὲ τρόπο ὥστε νὰ μὴ διαταράσσεται ἡ ζωὴ τῶν τοπικῶν κοινωνιῶν, διαφύλαξη τῆς δημόσιας τάξης καὶ τῆς ἐθνικῆς ἀσφάλειας, ἀπὸ πρόσωπα ἐπικίνδυνα, τὰ ὁποῖα ἀπὸ κανέναν λαὸ καὶ πληθυσμὸ δὲν λείπουν. Ἔλεγχο τοῦ ρόλου τῶν ΜΚΟ, καταπολέμηση τῶν κυκλωμάτων τῶν διακινητῶν. Οἱ Κυβερνήσεις ἐπέλεξαν εἴτε τὴν ἀπραξία, εἴτε τὸν αὐταρχισμό, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν κατασκευὴ νέων κλειστῶν κέντρων ποὺ ἐπιβαρύνουν ἀκόμα περισσότερο τὰ νησιά. Ἐπέλεξαν καὶ τὴ συμμόρφωση μὲ τὴν Ε.Ε., ἀντὶ νὰ ἀσκήσουν πιέσεις γιὰ εὐρύτερες διεθνεῖς πρωτοβουλίες καὶ ἰδίως τὸν ἔλεγχο καὶ ταυτοποίηση τῶν προσφύγων στὸ τουρκικὸ ἔδαφος.
Κλείνουμε πάλι μὲ τὸν π. Ἀλέξανδρο Σμέμαν:
«Ξανὰ καὶ ξανὰ φθάνουμε στὸ σημεῖο νὰ ἀναγνωρίζουμε πὼς τὸ οὐσιαστικότερο καὶ πλέον χαρμόσυνο μυστήριο τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι τὸ μυστήριο τοῦ προσώπου, αὐτὸ ποὺ καθιστᾶ τὸν κάθε ἄνθρωπο τόσο ἀνεκτίμητο γιὰ τὸ Θεό, αὐτὸ ποὺ μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ ἀγαποῦμε στὸν ἄλλο. Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ μυστήριο ἔχει ἀπορρίψει ὁ κόσμος καὶ οἱ κυρίαρχες ἰδεολογίες του. Γιὰ τὸν κόσμο ὁ ἄνθρωπος ὁρίζεται ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ χαρακτηριστικά του: τάξη, φυλή, ἐθνικότητα, χρηστικὴ ἀξία, τί προσφέρει στὴ χώρα, ἢ ἀντίθετα ἀπὸ τὰ λάθη καὶ τὰ ἐγκλήματά του. (…)ὅλοι ἑνώνονται ἐναντίον κάποιου ἄλλου, καί τὸ κάθε τί κινεῖται ἀπὸ τὸ φόβο, τὴν καχυποψία καὶ τὸ μίσος.»
«Ὅλα αὐτὰ κρίθηκαν ἅπαξ διὰ παντὸς ἀπ’ Αὐτὸν ποὺ εἶπε, καὶ συνεχίζει καὶ λέει, ἔκ μέρους κάθε προσώπου: «ἐν φυλακῇ ἤμην…». Αὐτὸ τὸ «ἤμην» ἀρκεῖ σὲ μᾶς γιὰ νὰ γνωρίζουμε πὼς κάθε πρόσωπο εἶναι ἕνας ἀδελφὸς ἢ μιὰ ἀδελφή…ἀντικείμενο τῆς ἀποκάλυψης καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ».
Κάποιοι ἦρθαν νὰ μᾶς ποῦν ὅτι τὰ παραπάνω εἶναι γιὰ νὰ τὰ λέμε μόνο στὴν Ἐκκλησία καὶ στὰ πλαίσια τῆς ἀτομικῆς ἠθικῆς καὶ ὅτι εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ ζητοῦμε τὴν ἐφαρμογή τους ὡς πλαισίων ἀρχῶν βάσει τῶν ὁποίων πρέπει νὰ λειτουργεῖ ἡ Πολιτεία. Παλιὰ ἱστορία…Ἐμεῖς ἐμμένουμε, ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ Κινήματος καὶ τῆς ἐφημερίδας του: Τὸ κοινωνικὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου δὲν κλείνεται στοὺς τέσσερις τοίχους τοῦ ναοῦ.

*Πρωτοσέλιδο ἄρθρο τοῦ φύλλου 1051 τῆς “Χριστιανικῆς” (20 Φεβρουαρίου 2020)