Θα ήθελα να γράψω εξομολογήσεις ανθρώπων,ηλικιωμένων σήμερα,από την κατοχή,όταν ήταν μικρά παιδιά,αλλά και από τις δεκαετίες του '50,του '60 και του '70 .Έτσι θα διαλυθούν εντελώς οι ψευδαισθήσεις που καλλιεργούν κάποιοι κύκλοι στη χώρα μας για τις παλιές,καλές εποχές,με τους αγνούς ανθρώπους και την αλληλοβοήθεια.Τόση αθλιότητα δε νομίζω να υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα όσο εκείνες τις εποχές.Όλα μουλωχτά,όλα κρυφά αλλά απίστευτα κτηνώδη.
Θα ήταν ενδιαφέρον να το κάνεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου θυμίζεις μια παλιά συνέντευξη του Αντώνη Πανούτσου, που είχα διαβάσει και στην οποία έλεγε πως η εικόνα που έχουμε για τις παρελθούσες δεκαετίες είναι εντελώς εξωραισμένη. Τα παιδιά της γειτονιάς μου, ανέφερε χαρακτηριστικά, διασκέδαζαν καίγοντας γατιά, δεν υπήρχε καμία αγνότητα..
Μόνο στη φαντασία κάποιων υπήρχε αγνότητα
ΔιαγραφήΑν άλλαζε ο άνθρωπος έτσι απλά λόγω αλλαγής περιτυλίγματος της ζωής τότε θα είμασταν μια κοινωνία πρότυπο. Η κάθε εποχή έχει τις δυσκολίες της και ο άνθρωπος με τα ίδια πάθη πορεύεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην κατοχή στο διπλανό σπίτι απο αυτο του πατερα μου κάπου στην Ν.Ιωνία τρώγανε πατάτες που τους τις φέρνανε σε τσουβάλια οι Γερμανοί, όταν ο απέναντι γείτονας(θεος σχωρεστον κι αυτον και όλους) παρακάλεσε να του δώσουν μια δυο για να ταίσει τα παιδιά του διότι δεν είχαν να φάνε τίποτα ποιος ξέρει απο ποτε, του πετάξανε στο δρόμο τις φλούδες απο μια πατάτα. Πάλι καλά θα μου πεις. Πόσα τέτοια περιστατικά κι άλλα πολύ χειρότερα. Όλοι αυτοί εν τω μεταξύ στη γειτονιά μας, γνωρίζονταν απο πριν και μετά για χρόνια αφού έμεναν στον ίδιο δρόμο απο πριν τον πολεμο ως σήμερα που ακόμα ζουν οι απόγονοι τους στα ίδια σπίτια, μέχρι λίγα χρονια πριν ίσως ζουσαν κανα δυο παλιοί απο τοτε τώρα δεν ξέρω.
Όταν μεγάλωσα λίγο που καταλαβαινα και μου είπαν τι έκανε ο συγκεκριμένος γέρος στην κατοχή ο οποίος έμενε ακριβώς δίπλα μας, τις υποχθόνιες συναλλαγές του κλπ, εξεπλάγην που ενώ όλοι στην γειτονιά γνωρίζονταν και έζησαν αυτες τις εποχές μαζί, δεν φαινόταν να δείχνουν κάτι μεταξύ τους, σαν να τα είχαν ξεπεράσει ή σαν να προτιμούσαν να ξεχάσουν για κάποιο λόγο. Το σίγουρο βέβαια ήταν ότι σε μια τέτοια μικρή κοινότητα, ένας δρομάκος όλος κι όλος, όλοι τους είχαν πολλά μυστικά, το κάθε σπίτι ήταν προφανές ότι ήταν μια ιστορία απο μόνο του και μάλλον πικρή. Το ένιωθα ως παιδί τότε πολύ χωρίς να ξέρω πολλά, τώρα βεβαίως δεν έχω ερωτήματα διότι ξέρω τα δραματα.
Η σύγκριση πάντως εποχών κατα αυτη την έννοια δεν έχει κανένα νόημα πιστεύω. Τι να συγκρίνεις αφού όλα είναι αλλιώς, άλλες προκλήσεις, άλλοι κίνδυνοι, άλλα ήθη. Αυτό που δεν αλλάζει είναι ο άνθρωπος, τα πάθη του, οι αρετές του, οι τάσεις του και η συμπεριφορά του ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες. Αυτή είναι και η δοκιμασία του καθενός απο μας.
Η ζωή ήταν και θα είναι ένα θέατρο, μια παράσταση, μόνο που το σενάριο γράφεται επι τόπου την κάθε στιγμή και η κάθε επιλογή, κάθε σκέψη, κάθε ατάκα έχει συνέπειες για την πορεία του έργου που είμαστε όλοι πρωταγωνιστές.
Π
Δεν έχω βρεθεί σε παρέα εκκλησιαστικού περιβάλλοντος που να μην ακούω για τις παλιές αγνές εποχές με τους απλούς και καλούς ανθρώπους.
ΔιαγραφήΑυτά που γράφεις είναι και ήπια...