Το ερώτημα

 

Και τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα; Τα κόμματα διεφθαρμένα ή -στην καλύτερη περίπτωση- κολλημένα σε ιδεοληψίες. Τα ΜΜΕ ξεπουλημένα, πειθήνια όργανα, στη πλειοψηφία τους, της κυβέρνησης. Οι θεσμοί άφωνοι ή ανύπαρκτοι, όσοι δεν έχουν βουτηχτεί κι αυτοί στη διαφθορά. Κι εμείς; Πώς να οργανωθούμε και πού; Αν φωνάξουμε ποιος θα μας ακούσει. Αυτά τα ερωτήματα ακούω πολλές φορές όταν λέω πως πρέπει να κάνουμε κάτι. Και είναι κάτι που κι εγώ το σκέφτομαι. 

Κι όμως το ερώτημα είναι λάθος. Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα. Έχουμε εκπαιδευτεί από πολύ μικρές ηλικίες να κυνηγάμε το αποτέλεσμα. Στο σχολείο τους βαθμούς, στη δουλειά τους στόχους της εταιρείας, στην Εκκλησία το "έργο" ανάθεμα κι αν κατάλαβα ποτέ τι είναι αυτό το έργο, συνήθως είναι να χτίζουμε ή να ανακαινίζουμε κάτι ώστε να "φαίνεται") κλπ κλπ. Έχουμε επηρεαστεί και από τις αμερικάνικες ταινίες όπου στο τέλος "πρέπει" να νικήσει ο καλός αλλιώς το έργο είναι αποτυχία. Επίσης έχουμε εκπαιδευτεί στον ατομικισμό, στον οικογενειοκρατισμό και σε άλλους -ισμούς που έχουν μετατραπεί σε καρκίνωμα της κοινωνίας. Η οποία δεν υπάρχει ούτε και υπήρξε ποτέ. 

Και το ερώτημα είναι λάθος διότι το σωστό ερώτημα, αυτό που πρέπει να κάνουμε το βράδυ πριν πέσουμε για ύπνο είναι: "τι έκανα εγώ;". Με τις λίγες μου δυνάμεις. Έκανα έστω το ελάχιστο; Μίλησα; Έγραψα; Συμπαραστάθηκα; Έκλαψα; Έκανα ο,τιδήποτε; Ή έμεινα να γκρινιάζω για το καταραμένο σύστημα μόνο εντός των τεσσάρων τοίχων του δωματίου μου ώστε να μη με βρει και κανένα κακό κι εμένα; 

Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα. Δεν έχει καμία σημασία. Σημασία είναι τι κάνει ο καθένας από εμάς. Σημασία έχει να σπείρεις, όχι να θερίσεις. Ας θερίσουν οι επόμενοι. Εμείς ρίξαμε έστω έναν μικρό σπόρο; Αυτό είναι το μόνο που μετράει. Τα υπόλοιπα, τα μεγάλα,  είναι του Θεού γιατί οι λαοί άγονται και φέρονται συνήθως