Δουλοπρέπεια

Όποιος έχει ζήσει σε μικρές κοινωνίες, ακόμα κι αν ονομάζονται κατ' ευφημισμόν πόλεις, και δεν έγινε αφομοιώθηκε σε αυτές, δεν εκπλήσσεται από το περιστατικό όπου δήμαρχος επαρχιακής πόλης έριξε σφαλιάρα σε πολίτη και μετά ζήτησε συγγνώμη...ο πολίτης. Στις κοινωνίες αυτές συνδυάζονται δύο στοιχεία τα οποία μπορούν να βοηθήσουν όποιον ενδιαφέρεται να εξηγήσει πολλά από τα παράδοξα που συμβαίνουν εκεί. Συνδυάζονται λοιπόν η ελευθεριότητα των ηθών του δυτικού κόσμου(στη πραγματικότητα πάντα υπήρχε αλλά καλυπτόμενη από τόνους πουριτανισμού ανατολικής εκδοχής) και η δουλοπρέπεια της τουρκοκρατίας. Όσο πιο μικρή η κοινωνία τόσο πιο έντονα τα φαινόμενα αυτά. Ο δήμαρχος λοιπόν, χαίρει αυτής της δουλοπρεπούς αποδοχής ακόμα και από ανθρώπους που θεωρητικά μπορεί να δηλώνουν ιδεολογικοί και πολιτικοί του αντίπαλοι. Αυτά μπορεί να συμβαίνουν και με άλλους κλάδους, εκπρόσωποι των οποίων κάνουν χυδαία χρήση της "κοινωνικής θέσης" τους. Γιατί αυτό ακριβώς θεωρείται προσόν σε τούτες τις κοινωνίες. Η χυδαιότητα και η επίδειξη ισχύος είναι αυτά τα στοιχεία που αναδεικνύουν τους ηγέτες σε τέτοια σύνολα. Αν δε συνδυάζονται από την ύπαρξη μεγάλου χρηματικού κεφαλαίου τότε ο ηγέτης αυτός, θεωρείται αδιαφιλονίκητος. Αυτός είναι ο κανόνας στον οποίο φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις ευτυχώς. Αλλά κι όταν οι εξαιρέσεις επικρατούν, ακόμα και αν παράγουν έργο, σπάνια μπορούν αν διατηρήσουν τη θέση τους, την οποία χάνουν από άτομα που ανήκουν στον προαναφερθέντα κανόνα. Τέτοιου είδους φαινόμενα συναντώνται και σε μικροκοινωνίες στην μεγαλούπολη των Αθηνών, σε εργοστάσια, εταιρείες κλπ. Δε ξέρω αν μπορούν αυτά τα φαινόμενα να αποδοθούν στην Τουρκοκρατία ή στην Κατοχή, αλλά αν ναι, θεωρώ πως υποκρύπτουν ένα μεγαλύτερο πρόβλημα. Αυτό ενός ανώριμου πληθυσμού που δε μπορεί να ξεπεράσει το παρελθόν του και να λειτουργήσει χωρίς να τον επηρεάζει αυτό. 

Η επί του Όρους ομιλία

Είπε ο Κύριος: «Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να συμπεριφέρεστε κι εσείς σ’ αυτούς. Γιατί, αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Αφού και οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν. Κι αν κάνετε καλό σ’ αυτούς που σας κάνουν καλό, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν. Αν δανείζετε σ’ όσους ελπίζετε να σας τα επιστρέψουν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί δανείζουν στους ομοίους τους για να τα πάρουν πίσω. Αντίθετα, εσείς ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε το καλό και να δανείζετε, χωρίς να περιμένετε να πάρετε πίσω τίποτα. Έτσι, ο Θεός, που είναι καλός ακόμα και με τους αχάριστους και τους κακούς, θα σας ανταμείψει με το παραπάνω και θα σας κάνει παιδιά του. Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας».

Μια τόσο μικρή περικοπή όσο η σημερινή, μας εκπλήσσει με τα πολλά θέματα που θίγει και τις προεκτάσεις που έχει. Προεκτάσεις που δεν μπορούν να καλυφθούν όλες σε ένα ολιγόλεπτο κήρυγμα. Άλλωστε το κήρυγμα δεν έχει ως σκοπό τόσο να δίνει απαντήσεις και να μοιράζει βεβαιότητες, όσο να γεννά ερωτήσεις και να οδηγεί τον ακροατή αλλά και -γιατί όχί; - και τον ομιλητή σε γόνιμη έρευνα και αναζήτηση απαντήσεων.  

Δήμαρχος - διασώστης - πρόεδρος

 

Όλο αυτό το πανηγύρι  στο Βόλο με τον δήμαρχο- διασώστη - ποδοσφαιρικό παράγοντα Μπέο, μου θυμίζει την εποχή που είχαμε τις πυρκαγιές στα Κύθηρα. Το μισό νησί κάηκε και κατά τον τότε δήμαρχο έφταιγαν όλοι, κυβέρνηση, πυροσβεστική, οι γλάροι που πετούσαν πάνω από το νησί, εκτός από τον ίδιο. Είχα γράψει τότε ότι δε γίνεται να φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από το δήμο και το δήμαρχο. Προφανώς και για όλο αυτό το χάος είχε ευθύνη. Τότε διαμαρτυρήθηκαν από τον Δήμο, πήγαν και στο Δεσπότη(κάποιος αντιδήμαρχος, που μου έκοψε και την καλημέρα μετά, όχι ότι στεναχωρήθηκα), ο οποίος με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι "βρε παιδί μου, οι άνθρωποι ήταν εκεί στις φωτιές, μη τους τα σούρνεις κι από πάνω". Του εξήγησα ότι η δουλειά τους δεν είναι να πάρουν τη μάνικα και να ρίχνουν νερό. Αυτό είναι αποτέλεσμα και δείγμα ότι δεν έκαναν τη δουλειά που έπρεπε, τον καιρό που έπρεπε. Στις επόμενες εκλογές βγήκαν πανηγυρικά οι ίδιοι....

Ο μυστικός και ο κόσμος

O μυστικός στην Ορθόδοξη παράδοση(και όχι μόνο), δε φεύγει από τον κόσμο. Ενδιαφέρεται για την ανθρώπινη ιστορία και συμμετέχει σε αυτή. Έχοντας εμπειρίες από το υπερβατικό και θείο, φλεγόμενος από θείο έρωτα, θεωρεί την αγάπη ως μέσο και σκοπό για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Αν και ζει ουσιαστικά σε έναν υπέρλογο κόσμο εν τούτοις δε πέφτει ποτέ σε παραλογισμό και παρά τη βίωση του μυστηρίου του θείου έρωτα δεν ξεπέφτει ποτέ στον αποκρυφισμό. Δεν έρχεται να δώσει απαντήσεις και δε μοιράζει συνταγές βεβαιότητας αλλά βοηθά τον ενδιαφερόμενο να θέσει και να ερευνήσει τις δικές του ερωτήσεις. Η έρημος, είτε αυτή βρίσκεται στη Βόρεια Αφρική, είτε σε κάποιο όρος είτε στο δωμάτιο κάποιου διαμερίσματος δεν αποτελεί μέρος αποκοπής και διαφυγής από τον κόσμο αλλά αντίθετα το ορμητήριο για τον εναγκαλιασμό του κόσμου. Ο μυστικός ποτέ δε ζητά την τιμωρία ή τον σωφρονισμό του κόσμου από το Θεό αλλά την κίνηση του Θεού προς τον κόσμο και του κόσμου προς τον Θεό. 

Μυστικοί, ακόλουθοι των κανόνων, ζηλωτές

Ένας μυστικός μια οποιαδήποτε θρησκείας, χριστιανός, ινδουιστής, μουσουλμάνος, βουδιστής κλπ δε μπορεί παρά ελάχιστη σχέση να έχει είτε με έναν μελετητή των κανόνων και των κειμένων της θρησκείας αυτής είτε με έναν ζηλωτή της. Ενώ ο πρώτος καίγεται για την ένωση με τον Θεό, την εξερεύνηση αυτού που δε δύναται να εξερευνηθεί, τη βουτιά σε βάθη ωκεανού απύθμενου, ο δεύτερος ενδιαφέρεται περισσότερο να μη μολυνθεί με την οποιαδήποτε παράβαση ή επιμειξία ενώ ο τρίτος το μόνο που σκέφτεται είναι η με κάθε τρόπο εξάπλωση και επικράτηση της πίστης του. Και οι τρεις δρόμοι ενέχουν κινδύνους, όμως θεωρώ πως ο πρώτος είναι αυτός που αποδίδει καρπούς ανάλογους των κινδύνων του. Είναι και ο μόνος τρόπος να βιώσεις τη πίστη σου, ενώ η ασφάλεια των κανόνων και ο φανατισμός του ζηλωτισμού σε οδηγούν σε μια μάλλον άνυδρη πνευματική ζωή, η οποία ποτέ σχεδόν δε φτάνει να γίνει μυστική αλλά και πολλές φορές ξεπέφτει στον φτηνό μυστικισμό ή και φτάνει στον παραλογισμό. Οι θρησκείες στην κανονική τους μορφή δεν είναι ποτέ παράλογες αν και συχνά γίνονται υπέρλογες. Το υπέρλογο, η υπέρβαση της στενής λογικής, του υπάρχει ότι βλέπω, δεν έχει καμία σχέση με το παράλογο που αποτελεί απλά τη διαστρέβλωση της λογικής. Αυτόν τον τελευταίο διαχωρισμό ενώ οι μυστικοί τον κατανοούν εύκολα εντούτοις οι άλλες δυο κατηγορίες, σπάνια μπορούν να κάνουν τη διάκριση κι έτσι πέφτουν στον παραλογισμό και τελικά σε ένα ιδιότυπο θρησκευτικό αποκρυφισμό. Από την άλλη ο μυστικός οφείλει να είναι πολύ προσεκτικός αφού οι βουτιές σε πολύ βαθιά νερά, όπως γνωρίζει πολύ καλά ο σπουδαίος Ωριγένης κάνει συχνά την ανάβαση δύσκολη και οδηγεί στην απώλεια.

Το αθώο αίμα και η ένοχη σιωπή

 

H εκκωφαντική σιγή κατά τη διάρκεια της δεύτερης σφαγής των Αρμενίων από τους Τουρκο-Αζέρους στην Αρτσάχ(Ναγκόρνο Καραμπάχ) δείχνει και την πλήρη υποκρισία και ανηθικότητα της πολιτικής και των διεθνών οργανισμών. Η δε στάση της Ρωσίας, πέρα για πέρα προδοτική, όπως το συνηθίζει με τους συμμάχους της, είναι μια επίδειξη σύγχρονου γεωπολιτικού κυνισμού. Από εκεί και πέρα πιο άφωνοι και από τα ψάρια ου ακτιβιστές και οι ΜΚΟ στην Ελλάδα, αφού ουσιαστικά πληρώνονται από τους εισβολείς Αζέρους και Τούρκους και τους φίλους τους οι περισσότεροι, οι αριστεροί αμήχανοι αφού τρέμουν μη τους ξεφύγει καμιά...εθνικιστική λέξη σε κανένα κείμενο, ενώ και η λαλίστατη στου θέμα της Ουκρανίας κυβέρνηση αρκέστηκε σε μια απλή καταδίκη. Για τον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο, τα αναμενόμενα, όταν σφάζονται χριστιανοί ή γιεζίντι, ο ανθρωπισμός μένει στο συρτάρι. Αυτά για να ξέρουμε τι παίζει διεθνώς αλλά και εντός των συνόρων μας. Από την άλλη, να το πούμε κι αυτό, οι Αρμένιοι έσκαψαν τον λάκκο τους όταν έβγαλαν, τον ανεκδιήγητο πρόεδρο Πασινιάν, το κόμμα του ήταν κάτι σαν το αλήστου μνήμης δικό μας Ποτάμι, ο οποίος τα έκανε μαντάρα με μια εντελώς αφελή στροφή προς τη Δύση, χωρίς καμία εξασφάλιση. Η ουσία είναι μία. Ο μαρτυρικός Αρμένικος λαός είδε για άλλη μια φορά το αίμα του να σχηματίζει ποτάμια, τους νεκρούς του να ξεθάβονται, τις ζωές να καταστρέφονται και τις εστίες τους να μαγαρίζονται. Αλλά ας συνεχίσουμε το φαγητό μας τώρα και θα θυμηθούμε τον ανθρωπισμό μας όταν πάρουμε γραμμή από το κόμμα ή όταν θα πρέπει να ακολουθήσουμε το διεθνές ρεύμα, έτσι;

Περισσότερο από ποτέ συρρικνώθηκαν φέτος οι πάγοι στην Ανταρκτική

 

https://greenagenda.gr/%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%83%cf%8c%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%ad-%cf%83%cf%85%cf%81%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%bd%cf%8e%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b1%ce%bd-%cf%86/

Ο σχηματισμός πάγου στην Ανταρκτική έφθασε στο ανώτατο φετινό επίπεδο και η μέγιστη έκταση δεν ήταν τόσο μικρή από τότε που ξεκίνησαν επιστημονικές καταγραφές, ανακοίνωσε τη Δευτέρα το Εθνικό Κέντρο Δεδομένων Χιονιού και Πάγου (NSIDC) στις ΗΠΑ.

Οι θαλάσσιοι πάγοι λιώνουν το καλοκαίρι και οι σχηματισμοί τους ανακάμπτουν τον χειμώνα. Στις 10 Σεπτεμβρίου, η μέγιστη φετινή έκταση των πάγων στην Ανταρκτική υπολογίστηκε σε 16,96 εκατ. τετραγωνικά χιλιόμετρα, σύμφωνα με το NSIDC. Πρόκειται για αρνητικό ρεκόρ από το 1979, με μεγάλη διαφορά από το προηγούμενο, υπογραμμίζεται.

Η μέγιστη έκταση του στρώματος πάγου ήταν φέτος μικρότερη κατά 1,03 εκατ. τετραγωνικά χιλιόμετρα σε σύγκριση με το προηγούμενο αρνητικό ρεκόρ. Η απώλεια ισοδυναμεί με έκταση διπλάσια της Γαλλίας.

Το κλάμα του ουέντιγκο

 

Οι Ινδιάνοι της Βορείου Αμερικής έχουν έναν πολύ ενδιαφέροντα μύθο, αυτόν του ουέντιγκο(wendigo). Σύμφωνα με τον μύθο αυτόν, ένας άνθρωπος καταλαμβάνεται από ένα μοχθηρό πνεύμα το οποίο σιγά σιγά τον μετατρέπει σε κανίβαλο αρχικά και σε τερατόμορφο πλάσμα που τρέφεται από ανθρώπους τελικά, όταν αυτός είναι αδύναμος σωματικά ή πνευματικά και υποκύπτει στον πειρασμό της απληστίας εις βάρος της φυλής του. Δε ξέρω πόσο συμβολικός και πόσο πραγματικός είναι αυτός ο μύθος ή πόσο συνδυασμός και των δύο αλλά όπως κι αν τον πάρουμε νομίζω ότι με βάση αυτόν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί η κοινωνία μας έχει γεμίσει τέρατα και συνεχίζει να γεννάει πολλά τέτοια σχεδόν καθημερινά.

Η επίκληση των φιλοσόφων

 

Η αποδοχή μέρους της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας από την Εκκλησία σήμερα, σε αντίθεση με τα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, είναι αποτέλεσμα εθνικιστικής οπτικής και όχι ανάγκης γνώσεων όπως τότε. Οι Πατέρες της Εκκλησίας είδαν σε κομμάτια των έργων των Αρχαίων Ελλήνων πραγματικά και σπόρους της πίστεως αλλά και το μέσο για να μπορέσουν να εκφράσουν πολλές από της αλήθειες του Ευαγγελίου που δεν ήταν δυνατόν να εκφραστούν με χρήση μόνο της -κάπως τραχιάς- εβραϊκής σκέψης(η οποία είναι πολύ πολύ ενδιαφέρουσα παρεμπιπτόντως). Αν σήμερα η Εκκλησία συνέχιζε σε αυτό το δρόμο, θα όφειλε να αναγνωρίσει αυτές τις αλήθειες και σε άλλες φιλοσοφίες που απορρίπτει ασυζητητί, όπως για παράδειγμα την ταοϊστική, η οποία είναι πολύ κοντά με την ορθόδοξη θεολογία σε πολλά σημεία(μια σπουδαία δουλειά έχει κάνει ο π.Σεραφείμ Ρόουζ επί του θέματος). Επομένως η σημερινή επίκληση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος δε γίνεται για λόγους γνώσης και ερμηνείας θεολογικών αληθειών αλλά κυρίως για χάιδεμα και φούσκωμα μια εθνικής υπερηφάνειας που συνήθως αγνοεί το πνεύμα των Ελλήνων φιλοσόφων.

Το ερώτημα

 

Η ερώτηση τίθεται πάντα σχεδόν, με λάθος τρόπο. Και τίθεται λάθος και από τους πιστούς αλλά και από τους πνευματικούς. Δε νοείται να αναρωτιόμαστε αν θα μας δεχθεί ο Θεός. Ούτε μπορούμε να βάζουμε άλλους να αναρωτιούνται αν τους δέχεται ο Θεός. Είναι δεδομένο πως ο Θεός όλους μας δέχεται και όλους μας περιμένει μέχρι τη τελευταία στιγμή. "Καλούς" και "κακούς". όλοι έχουμε πάθη. Άλλοι τα καταφέρνουμε καλύτερα απέναντί τους και άλλοι όχι και τόσο καλά. Αλλά δεν είναι αυτό το ερώτημα τελικά. Το ερώτημα το πραγματικό είναι αν εμείς δεχόμαστε τον Θεό. Αν Τον αναζητούμε πραγματικά. Κι αν η απάντηση φαίνεται φαινομενικά αυτονόητη θα εκπλαγούμε αν ερευνήσουμε τις καρδιές των ανθρώπων. Και αυτών που εκκλησιάζονται και αυτών που δεν εκκλησιάζονται. Ο Παράδεισος θα μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις...

Η οφειλή στους Αρχαίους Αιγυπτίους

 

Αν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν είχαν αναπτύξει την θεολογία-μυθολογία τους για τη  μετά θάνατον και δεν την είχαν μεταλαμπαδεύσει στους Ισραηλίτες , τότε ο Χριστός δε θα μπορούσε να περπατήσει ανάμεσα στους Εβραίους και να τους διδάξει. Άλλωστε η διδασκαλία του Χριστού είχε δύο πυλώνες, την Αγάπη και την Ανάσταση. Οι Εβραίοι που είχαν κληρονομήσει την πίστη στον αληθινό Θεό και είχαν συνάψει μαζί Του συμφωνία, εν τούτοις σπάνια και λίγοι από αυτούς αντιλαμβάνονταν την ορθή διδασκαλία περί Θεού και τον ίδιο τον Θεό. Γι' αυτούς ο Θεός ήταν αποκλειστικά και μόνο δικός τους και το σχέδιο Του για τον ερχομό του Μεσσία και τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους περνούσε μόνο μέσα από τη δική τους κοσμική κυριαρχία. Και όσοι προφήτες προσπάθησαν αν τους διδάξουν την αλήθεια, κυνηγήθηκαν και/ή θανατώθηκαν. Χωρίς τις βάσεις που έθεσαν οι Αιγύπτιοι (και πιθανόν πέρασε στους Ισραηλίτες, σε κάποιους από αυτούς) δε θα είχαν δημιουργηθεί  οι κατάλληλες συνθήκες για την Ενανθρώπιση. Όσα λοιπόν χρωστάμε στους Εβραίους για τη γνώση του αληθινού Θεού, στους Έλληνες για τους φιλοσοφικούς όρους που εμπλούτισαν τη χριστιανική διδασκαλία και στους Ρωμαίους, ο κοσμοπολιτισμός των οποίων βοήθησε στην εξάπλωση του χριστιανισμού, άλλα τόσα χρωστάμε και στους Αιγύπτιους για τη πίστη τους στη μετά θάνατον ζωή και τη δυνατότητα που μας έδωσε να αντιληφθούμε την Ανάσταση ως τέτοια και όχι ώς μετενσάρκωση όπως οι ινδουιστές.

 

Μπορεί;

 

Μπορεί ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει κάτι πραγματικά καινούριο και να βρει λύσεις για τη χώρα; Προσωπικά, κρίνοντας από τον τρόπο που εμφανίστηκε και προωθήθηκε πολύ αμφιβάλλω. Αλλά αυτό δε σημαίνει κάτι. Αμφιβάλλω γενικότερα για το κατά πόσο το οποιοδήποτε κόμμα μπορεί να φέρει κάτι θετικό για τη χώρα και το λαό. Μπορεί φυσικά να κάνω λάθος. Από εκεί και πέρα και αφού περάσει τους πρώτους σκοπέλους, αυτοδιοικητικές εκλογές, που θα δείξουν μια πρώτη τάση, συνέδριο του κόμματος και τον πιθανό εμφύλιο που θα ακολουθήσει ή τις όποιες μάχες χαρακωμάτων για αρκετό καιρό μετά, θα μπορέσουμε να δούμε τι μέρος του λόγου είναι κι αυτός. Αν έχει σκοπό να προσφέρει καλώς όρισε, έτσι κι αλλιώς εμένα δε με ενδιαφέρει αν θα επικρατήσει η γνήσια Αριστερά ή πόσο αριστερός είναι ο τύπος, με ενδιαφέρει αν θα αγωνιστεί για το καλό του τόπου και των κατοίκων του. Δεν είναι η Αριστερά ο αυτοσκοπός, όσο συγκλονιστικό κι αν ακούγεται αυτό σε κάποιους, αλλά η προκοπή και η -επιτέλους- ανάπτυξη της χώρας. Η αντίπαλός του είχε συγκεκριμένες ιδέες και προτάσεις που παρουσίαζαν κάποιο ενδιαφέρον. Αυτός έχει μόνο το ότι είναι "άφθαρτος"(επίσης αμφιβάλλω), ότι είναι χαμογελαστός και λαμπερός και κάτι άλλα ανούσια. Αλλά θα δούμε τι θα του πουν αν πει και θα κρίνουμε τότε...

Το πολίτευμα

 

Οι χριστιανοί σπάνια ανταπεξήλθαν στον πειρασμό που τους έθεσε ο Άγιος Κωνσταντίνος( έγινε άγιος όχι επειδή ήταν καλός άνθρωπος αλλά επειδή απάντησε θετικά στο κάλεσμα του Θεού, έσωσε την Εκκλησία από τους διωγμούς και της έθεσε το πρόβλημα που θα γινόταν σημείο κρίσεως της από εδώ και πέρα). Από τη στιγμή που οι διωγμοί σταμάτησαν και ειδικά όταν αργότερα ο χριστιανισμός έγινε η θρησκεία της Αυτοκρατορίας, οι χριστιανοί πολύ συχνά γίνονται λιοντάρια και σπάνια αμνοί. Συνηθέστερα είναι έτοιμοι να σκοτώσουν για τον Χριστό και σπανιότατα να πεθάνουν γι' Αυτόν. Κυνηγούν τον οβολό της χήρας παρά δίνουν τον δικό τους όπως εκείνη. Όμως ο Χριστιανισμός θεωρήθηκε επικίνδυνος από Αυτοκρατορίες και καθεστώτα επειδή αγνόησε τον υλισμό τους. Αδιαφόρησε για την νομή της εξουσίας. Δε προσκύνησε Καίσαρα ή Πρόεδρο ή Γενικό Γραμματέα επειδή ο δικός μας Κύριος είναι πάνω και πέρα από αυτές τις καρικατούρες αρχόντων. Όταν ξεπέφτουμε στις μεθόδους αυτών, τότε όχι μόνο αποτυγχάνουμε στην αποστολή μας, όχι μόνο δεν είμαστε πια το αλάτι του κόσμου, αλλά αποτελούμε ντροπή για τον Θεό και Τον σταυρώνουμε ξανά, χειρότερα και από τους τότε Εβραίους και το ιερατείο τους. Όταν προσπαθούμε να επιβάλλουμε το ουράνιο πολίτευμα με κοσμικούς τρόπους, ακόμα κι αν φαινομενικά θριαμβεύουμε, στην πραγματικότητα γινόμαστε ευτελέστεροι και από τους εκπροσώπους των κοσμικών κακεκτύπων πολιτεύματος.

Το κόμμα

 

Ναι, γιατί όχι; Σε μια χώρα που η φωτιά σβήνει στη θάλασσα και οι βροχές πλημμυρίζουν ολόκληρα γεωγραφικά διαμερίσματα, ένας υποψήφιος εξ Αμερικής μπορεί να είναι η λύση. Αφού ο ρόλος του κόμματος, του κάθε κόμματος ένας είναι και μοναδικός. Η διαιώνιση της ύπαρξής του και η συνεχής αναπαραγωγή του. Η αδιάκοπη ενδυνάμωσή του και η αχόρταγη κατανάλωση εξουσίας. Ο,τιδήποτε και οποιοσδήποτε μπορεί αν βοηθήσει σε αυτή τη κατεύθυνση είναι φάρμακο αποδεκτό και μπορεί η παρουσία του να δικαιολογηθεί, να εκτιμηθεί και -γιατί όχι- να εορταστεί ακόμα. Αυτή είναι η προσφορά ενός κόμματος σήμερα. Και χθες πάλι αυτή ήταν. Η ύπαρξή του, η προπαγάνδα του στα μέλη του και η συγκέντρωση όσο το δυνατόν μεγαλύτερης κοινωνικής και οικονομικής δύναμης. Οπότε ναι, μπορούμε να αποδεχτούμε κάθε είδους φαινόμενο που θα ταΐσει αξιοπρεπώς το μικρό αυτό αδηφάγο πλάσμα.

Η ασχήμια της ζωής

 

Παιδί μου Τιμόθεε, συμπορεύτηκες μαζί μου στη διδασκαλία, στον τρόπο ζωής, στους σκοπούς, στην πίστη, στη μακροθυμία, στην αγάπη, στην υπομονή, στους διωγμούς, στα παθήματα σαν αυτά που υπέμεινα στην Αντιόχεια, στο Ικόνιο, στα Λύστρα. Τι διωγμούς υπέφερα! Κι απ’ όλα με γλίτωσε ο Κύριος. Κι όχι μόνο εγώ, αλλά και όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν με ευσέβεια, σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού, θα αντιμετωπίσουν διωγμούς. Μόνο οι πονηροί άνθρωποι και οι απατεώνες θα προκόβουν στο χειρότερο· θα εξαπατούν τους άλλους και οι άλλοι θα τους εξαπατούν. Εσύ όμως να μένεις σ’ αυτά που έμαθες και που για την αξιοπιστία τους έχεις τεκμήρια. Ξέρεις από ποιον τα έμαθες· και μη λησμονείς ότι από τη βρεφική σου ηλικία γνωρίζεις τη Γραφή, που μπορεί να σε κάνει σοφό οδηγώντας σε στη σωτηρία δια της πίστεως στον Ιησού Χριστό.

Λέει ο Παύλος στη σημερινή περικοπή πως "Κι όχι μόνο εγώ, αλλά και όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν με ευσέβεια, σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού, θα αντιμετωπίσουν διωγμούς. Μόνο οι πονηροί άνθρωποι και οι απατεώνες θα προκόβουν στο χειρότερο· θα εξαπατούν τους άλλους και οι άλλοι θα τους εξαπατούν." 

Το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί κομμάτι της επιστολής προς τον Τιμόθεο και την Πρωτομάρτυρα Θέκλα, τη μνήμη της οποίας γιορτάζουμε σήμερα, με σκοπό να τους στηρίξει απέναντι στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Όμως, όσον αφορά τον ψυχισμό του ανθρώπου, τα πράγματα δεν αλλάζουν. Όσο κι αν αλλάζουν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της ζωής μας, οι ρυθμοί, οι ανέσεις αλλά και οι δυσκολίες που εμφανίζονται, μέσα μας λίγες διαφορές έχουμε από τους ανθρώπους εκείνης της εποχής. Και η παραπάνω φράση του Αποστόλου Παύλου το αποδεικνύει περίτρανα. 

Οι κροκόδειλοι και ο σκύλος

 

Στην Ινδία ένας σκύλος αναζήτησε καταφύγιο μέσα σε ποτάμι επειδή τον κυνηγούσε μια αγέλη άγριων σκύλων, όμως αμέσως περικυκλώθηκε από τρεις κροκόδειλους. Ενώ όλοι περίμεναν ότι τα τεράστια ερπετά θα κατασπάραζαν τον σκύλο, εκείνα τον βοήθησαν να σωθεί. Αντί να κατασπαράξουν τον σκύλο, τον «οδήγησαν» μακριά από εκεί που τον περίμενε η αγέλη των άγριων ζώων.

Οι επιστήμονες προσπαθώντας να βρουν μια εξήγηση για το παράδοξο συμβάν, αμήχανοι όπως πάντα μπροστά σε καταστάσεις που ξεπερνούν τη λογική αμέσως έκαναν χρήση των πιο κοινότοπων θεωριών που είχαν πρόχειρες. Είπαν πως οι κροκόδειλοι ήταν χορτασμένοι ή ότι επέδειξαν συναισθηματική ενσυναίσθηση, κατάλαβαν δηλαδή το φόβο του σκύλου και συγκινήθηκαν. Άλλωστε τα αρπακτικά γενικά και οι κροκόδειλοι ειδικά είναι πολύ γνωστά για τον ευγενή τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον φόβο ενός πιθανού θηράματος. 

Black Sabbath - Behind the Wall of Sleep

 

Δικαιοσύνη

 

Αν ο Θεός είναι η πηγή της αγάπης, τότε οπωσδήποτε η δικαιοσύνη Του, η οποία είναι κατά πολύ διαφορετική αυτό που έχουν οι άνθρωποι στο μυαλό τους ως δικαιοσύνη, ξεπερνά το δίπτυχο παράβαση-τιμωρία ή και το συμμόρφωση-επιβράβευση αφού η δικαιοσύνη του Θεού είναι διαποτισμένη από την αγάπη, πηγή της οποίας είναι ο Θεός μια και ο Θεός είναι Αγάπη. Όσο κι αν κάποιοι περιμένουν εναγωνίως να δουν τους "εχθρούς" της πίστης τους(ή μήπως στη πραγματικότητα τους δικούς τους; ) να καίγονται σε καζάνια λάβας μάλλον είναι το δικό τους καζάνι που έχουν βάλει να σιγοβράζει. Ο Θεός δεν καταδικάζει, οι πράξεις και οι σκέψεις μας μας καταδικάζουν. Ο Χριστός που στο σταυρό επάνω συγχώρεσε αυτούς που τον σκότωσαν ποια σχέση μπορεί να έχει με αυτούς που στο όνομά Του κυνηγούν τους διώκτες τους; Και ποια καινούρια ζωή αποκαλύπτει μία Εκκλησία που χρησιμοποιεί τις μεθόδους του παλαιού τρόπου για να επικυρώσει(ή και να επιβάλλει) τα πιστεύω της; Άλλο η επίκληση της ιδιότητος του Ρωμαίου πολίτη και άλλο η προσφυγή στα ρωμαϊκά δικαστήρια όπως διαβάζουμε και στις επιστολές του Παύλου...

Ένα σημείωμα για την Έφη

 

Να με συγχωρείτε αλλά όλο αυτό το αφήγημα από τη προηγούμενη Κυριακή ότι η Αχτσιόγλου αντέδρασε άσχημα στα αποτελέσματα και θα έπρεπε να είναι πιο ευπρεπής και πιο ψύχραιμη δε το δέχομαι. Είναι μια νέα πολιτικός, έχει δουλέψει(όπως δουλεύουν οι πολιτικοί τέλος πάντων) για να φτάσει εκεί, έχει σχέδιο για το κόμμα και τη χώρα, έχει πάθος για τη δουλειά της και ξαφνικά έρχεται ένας βαλτός με μόνα προσόντα την επικοινωνία, το χρήμα και...ε, άντε ας μη συνεχίσω. Οπωσδήποτε θα εκνευριστεί και θα αντιδράσει άτσαλα λοιπόν. Δεν το δικαιολογώ, το απαιτώ αυτό. Αλλιώς δείχνει νερόβραστο άνθρωπο, έτοιμο για συμβιβασμούς πριν αναλάβει καν μια θέση.

Επαγγελματικός στρατός, γελοίες εξαγγελίες, άξιοι της μοίρας τους ψηφοφόροι

Επαγγελματικός στρατός σημαίνει, πως οι φτωχότεροι θα στελεχώσουν τον στρατό διότι αποτελεί μια κάποια λύση στην ανεργία και οι πλούσιοι θα απαλλάσσονται από αυτόν. Επιπλέον κατά πόσο θα μπορέσει αυτό να πραγματοποιηθεί αν υπολογίσουμε την υπογεννητικότητα που οδηγεί στη λειψανδρία μένει να (μη) μας το εξηγήσουν αυτοί που προτείνουν τέτοιες σαχλαμάρες, πιστεύοντας πως συνορεύουμε με την Ελβετία και το Βέλγιο και οι χαχόλοι που στο άκουσμα μιας τέτοιας "εξαγγελίας" θαυμάζουν τον προοδευτικό και ρηξικέλευθο λόγο...

Ο ένας χασκογελάει με τον φαταούλα Τούρκο και λέει για πρόοδο, ο άλλος μιλάει για τουρκικό κρατίδιο του Βορρά, η τρίτη λέει πως το Κυπριακό πρέπει να είναι το επίκεντρο των ελληνοτουρκικών συζητήσεων. Μαντέψτε ποιοι πήραν πάνω από 40% σε εθνικές και εσωκομματικές εκλογές και θα καταλάβετε τι μυαλά κουβαλάνε και οι ψηφοφόροι

Ο σπουδαιότερος πολιτισμός

Ο αρχαίος Αιγυπτιακός πολιτισμός, είναι ο σπουδαιότερος που εμφανίστηκε στη γη. Ο πρώτος και μοναδικός εκείνη την ομιχλώδη εποχή, που αντιλήφθηκε ότι ο θάνατος δεν μπορεί και δεν είναι το τέλος. Πρώτοι οι Αιγύπτιοι άνοιξαν πανιά για να μελετήσουν και να ανακαλύψουν, μάλλον όχι να ανακαλύψουν (αυτό δε θα ήταν δυνατό ούτε και για τον μεγαλύτερο των Φαραώ) να ψηλαφίσουν τη χώρα πέρα από τα νερά του Αχέροντα, της Στύγας, του Κωκυτού και του Πυριφλεγέθοντα. Αυτοί θεολόγησαν και φιλοσόφησαν για το θάνατο, για την κρίση της ψυχής, για την ύπαρξη της αιώνιας ζωής. Σε αυτούς χρωστούν οι Χριστιανοί και οι  Εβραίοι τη πεποίθηση για την μετά θάνατον ζωή. Καθόλου τυχαίο πως εκεί ο Μωυσής έλαβε τις Δέκα Εντολές και έγινε Θεόπτης, εκεί κατέφυγε ο Ιησούς με την οικογένειά Του για να γλυτώσουν το κυνήγι του Ηρώδη και τη σφαγή. Οι πυραμίδες και η Σφίγγα, φύλακας της Νεκρόπολης, ακόμα στέκουν σήμερα στην έρημο, υπενθύμιση ότι ο θάνατος δεν είναι τέλος αλλά πέρασμα σε μια νέα αρχή, ότι αυτά που κάνουμε σε τούτη τη ζωή μας ακολουθούν στην επόμενη, ότι αυτοί που το αισθάνθηκαν και το βίωσαν πρώτοι είναι αυτοί που δημιούργησαν ένα τεράστιο πολιτισμό στη περιοχή του μεγάλου Νείλου. 

Θηλιά

Οι δύο δυνάμεις που κινούν την ανθρωπότητα. Ο έρωτας και ο θάνατος. Το Άσμα Ασμάτων και ο Εκκλησιαστής. Η τέχνη και η φιλοσοφία από εκεί ξεκινούν και εκεί καταλήγουν. Η ίδια η ζωή από αυτές τις δύο δυνάμεις ορίζεται και περιορίζεται. Η ανικανότητα του σύγχρονου ανθρώπου να δοθεί ολοκληρωτικά στον έρωτα, μόνο τμηματικά και εγωιστικά δίνεται πλέον, και ο τρόμος του απέναντι στο θάνατο τον ώθησαν να δαγκώσει το νέο απαγορευμένο καρπό και να βροντοφωνάξει πως αντί για έρωτα διαλέγει την οικονομία και αντί για να αντιμετωπίσει τον θάνατο θα επιδιώξει δικαιώματα για τη ζωή. Και έτσι παρέλυσε τη τέχνη, σκότωσε το χιούμορ, μετέτρεψε τη φιλοσοφία σε κάτι το ανούσιο, η ομορφιά και η ασχήμια γίναν ένα. Τελικά ο έρωτας γίνεται παράνοια και ο θάνατος, κρυφός θριαμβευτής, σαρώνει κάθε έκφανση της εναπομείνασας ζωής. Εισέρχεται ως νέα κατάσταση η οποία γίνεται μόνιμη η παρακμή και ακολουθεί η απόγνωση. Μόνος του ο άνθρωπος ετοιμάζει το σκοινί για να δέσει στο λαιμό του.

Απεργία

Η απεργία θα έχει και πάλι την αναμενόμενη επιτυχία. Θα έχει τεράστια μαζική συμμετοχή, αγωνιστικό παλμό, θα στείλει μηνύματα στη κυβέρνηση και θα επιβεβαιώσει την αναγκαιότητα της ύπαρξης τόσων και τόσων φορέων που εξαρτώνται άμεσα και στενά από κάποια κόμματα. 

Από την άλλη το νομοσχέδιο θα περάσει, τα δικαιώματα των εργαζομένων θα περικοπούν περισσότερο και θα παρουσιαστούν ως ευεργέτημα. Η κυβέρνηση θα μιλήσει ως συνήθως για τη χώρα που απογειώνεται στο μέλλον σε πείσμα των οπισθοδρομικών δυνάμεων.

Οι πολίτες και κάτοικοι θα σκέφτονται με εκνευρισμό την ταλαιπωρία τους και δε θα δώσουν ούτε και τώρα δεκάρα τσακιστή για τα αιτήματα και τη σοβαρότητά τους. Θα μείνουν θεατές από τους τηλεοπτικούς δέκτες και τις οθόνες κινητών και τάμπλετ.

Σαμαρείτης

 

Είσαι γεννημένος(η) Σαμαρείτης(ή έστω έγινες στη πορεία). Αισθάνεσαι όμως πως σε εκμεταλλεύονται και σε κοροϊδεύουν οι πληγωμένοι Εβραίοι που βοηθάς. Ας είναι. Ο κόσμος τούτος στηρίζεται στους αφελείς που βοηθούν ακόμα και εις βάρος τους και όχι σε όσους φορτώνουν τα βάρη τους σε ξένες πλάτες. Και αφού η καρδιά σου σαν του Σαμαρείτη πάλλεται όταν βλέπεις κάποιον σε ανάγκη, μη προσπαθείς να της αλλάξεις τον χτύπο. Ακολούθησέ τη, μέσα από αυτή οι άγγελοι ψιθυρίζουν τους ψαλμούς τους. Ξέρω πως τα βάρη σε λυγάνε μερικές φορές. Ας είναι. Μη φοβάσαι να γονατίσεις. Να ξαποστάσεις αν χρειαστεί. Αλλά μη προσπαθήσεις να αλλάξεις. όχι για τη δόξα των ουρανών ή για τα εύσημα της γης. Επειδή εσύ δε θα το αντέξεις..

Ραχήλ...

 

Βλέπω μια χώρα να αισθάνεται περήφανη που ποτέ δε πεθαίνει. Μα θρηνεί κάθε τρεις και λίγο τα παιδιά της μα και τις τελευταίες σταγόνες πολιτισμού και δημιουργικής σκέψεις που τις απόμειναν από εποχές πολύ παλαιές πια. Βλέπω μια χώρα που δε γυρεύει την Ανάσταση να βρει και τρέχει να αποφύγει το Σταυρό με κάθε κόστος. Μια χώρα που ονειρεύεται πως τα αγαθά του Αβραάμ και του Ισαάκ τα καλά θα αποκτήσει μα δε βλέπει πως σαν τη Ραχήλ κλαίει και οδύρεται κάθε μέρα για τα παιδιά της

Πεθαίνοντας για τους "ξένους"

 

Ο θάνατος, όταν έρχεται έτσι απρόσμενα και χτυπά νέους ανθρώπους είναι πάντα τραγικός. Ακόμα πιο τραγικό τον κάνει το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί πήγαν να προσφέρουν βοήθεια σε μια ξένη χώρα, σε εντελώς αγνώστους, ίσως και εχθρικούς ακόμα, ανθρώπους που βρίσκονταν σε πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Καλός Σαμαρείτης όμως βοήθησε έναν Εβραίο, έναν άνθρωπο ξένο γι' αυτόν και εχθρικό. Και όσοι χάνουν τη ζωή τους ακολουθώντας τον δρόμο του Σαμαρείτη κερδίζουν πολλά σπουδαιότερα πράγματα αφού αυτοί περπατούν στα βήματα Αυτού που πέθανε για τη σωτηρία των ανθρώπων και αναστήθηκε από τους νεκρούς ελευθερώνοντας τους. Αλλά ακόμα κι αν ο θάνατος είναι το οριστικό τέλος και δεν υπάρχει τίποτα μετά από αυτόν, πράγμα που δεν το πιστεύω, αυτή σύντομη ζωή, που κόπηκε απότομα στη προσπάθεια προσφοράς σε ανθρώπους που βρίσκονταν σε θέση δεινή, τότε αυτή η σύντομη ζωή αξίζει περισσότερο από μια ζωή εκατό χρόνων φιλαυτίας και εγωισμού.

5 + 2

Τι είδαμε χθες στις εσωκομματικές του ΣΥΡΙΖΑ; Ένα. Τη γέννηση ενός ακόμα δεξιού κόμματος αφού στο δίλημμα "αριστερά ή κέντρο" οι ψηφοφόροι απάντησαν "στρίψτε λίγο πιο φιλελεύθερα". Δύο. Την απροθυμία του Έλληνα να ψηφίσει γυναίκα για αρχηγό. Τρία. Την ανυπαρξία πολιτικής σκέψης αφού προτιμήθηκε ένας ουρανοκατέβατος τύπος με ένα σωρό επικοινωνιακά κολπάκια και γενικολογίες συνθηματικού τύπου για να "σαγηνεύσει" τα πλήθη. Τέσσερα. Τη μικρή, ως ελάχιστη απήχηση των άλλων υποψήφιων αρχηγών, οι οποίοι είναι και στελέχη μεγάλα τρομάρα τους και τους εξαφάνισε μέσα σε λίγες εβδομάδες ο Γιάνκης. Πέντε. Την αναζήτηση ενός πόλου αντιπολίτευσης. Η μεγάλη συμμετοχή δείχνει ότι ο λαός θέλει μια κάποια αντιπολίτευση. Μήνυμα και στο ΠΑΣΟΚ αυτό αλλά και στη ΝΔ ότι δε θα αλωνίζει για καιρό. Έξι. Δεν έχει. 

ΥΓ1. Το τι προτιμήσεις έχει ο Κασσελάκης δεν είναι λόγος να καταψηφιστεί αλλά ούτε και για να ψηφιστεί. Και στις δύο περιπτώσεις χάνει η πολιτική

ΥΓ2. Πέρασα από τον τάφο του Αντρέα σήμερα. Θα μπορούσα να ορκιστώ ότι τον άκουσα να γελάει από μέσα και κάτι να λέει για σοσιαλισμό...

Η εξορία της φαντασίας

 

Βλέπω καμιά φορά τις επιλογές των καναλιών στις ταινίες που θα προβάλλουν. Είναι απίστευτη η έλλειψη φαντασίας που μας διακρίνει και σε αυτόν τον τομέα, αφού όλες οι ταινίες - και οι σειρές - είναι πανομοιότυπες, περιπέτειες αστυνομικές, έμποροι ναρκωτικών, καμιά πολεμική ίσως, μέχρι εκεί. Αυτές αποτελούν το 80% των ταινιών και το υπόλοιπο 15 κάποιες κωμωδίες, και όλα τα άλλα είδη στριμώχνονται στο υπόλοιπο 5% που απομένει. Φυσικά και οι ελληνικές σειρές που παράγονται μοιάζουν πολύ στη θεματολογία τους, με έμφαση στον αισθηματικό-κοινωνικό τομέα. Αυτό δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός αλλά μάλλον αποτέλεσμα της έλλειψης φαντασίας σε όλη τη κοινωνία. Αν ρίξουμε μια ματιά στη τέχνη, ζωγραφική, ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, όπου θέλετε, ή στις επαγγελματικές ευκαιρίες, αυτό που θα μας εντυπωσιάσει είναι η απίστευτη κοινοτοπία και πεζότητα στα όρια ενός απίστευτα δυσβάστακτου κυνισμού. Ακόμα και τα μικρά παιδιά φαίνεται να πάσχουν από την έλλειψη φαντασίας, αφού είτε ονειρεύονται(;) από μικρά μια καριέρα καλοπληρωμένου υπαλλήλου ή βιάζονται να πετάξουν τα παιχνίδια τους για να φτιάξουν λογαριασμούς στα κοινωνικά δίκτυα. Προφανώς οφείλεται στην από δεκαετίες εδραιωμένη αντίληψη ότι η φαντασία είναι είτε κατάλληλη για παιδιά μόνο και πρέπει γρήγορα να εξοβελιστεί ή αποτελεί σημάδι ανωριμότητας. Αλλά ένας λαός που αποκόπτει τη φαντασία από τον τρόπο σκέψη του πώς θα αντιμετωπίσει και πώς θα ανταπεξέλθει στις στις προκλήσεις του μέλλοντος; Είναι αδύνατον. Είναι ένας λαός που έχει ήδη βάλει τον εαυτό του στο χρονοντούλαπο της ιστορίας...

Τα λάθη

Δεν υπάρχει λόγος να βλέπουμε τα λάθη μας σαν εχθρούς ή σαν κάτι που αν θα είχαμε τη δυνατότητα να πάμε πίσω στο χρόνο θα το διορθώναμε. Τα λάθη, οι αποτυχίες, οι θλίψεις είναι μέρος της ζωής - και του εαυτού μας- όσο οι χαρές και οι επιτυχίες και τα επιτεύγματά μας. Είναι εμείς. Το να θέλουμε να σβήσουμε τα λάθη μας είναι σαν να θέλουμε να κόψουμε το χέρι μας ή να ξεριζώσουμε το συκώτι μας. Χωρίς αυτά δεν είμαστε πλήρεις.

Τα θαύματα

 

Κάποτε ένας νέος, αγαπούσε πολύ μια κοπέλα. Δεν περίμενε κάποιου είδους ανταπόδοση ή αντάλλαγμα, μα την αγαπούσε πολύ. Κάποτε, η κοπέλα αρρώστησε, έπαθε ένα είδος ίωσης, η οποία κολλούσε ανάμεσα στα άλλα και από το σάλιο ή από τη χρήση ίδιων αντικειμένων. Οδοντόβουρτσα, ποτήρι κλπ. Καθώς μιλούσαν, ο νεαρός δίψασε κι έπιασε να πιει νερό από το ποτήρι που έπινε η κοπελίτσα. Αμέσως αυτή του είπε να μην πιει γιατί θα κολλήσει. Ο νεαρός χαμογέλασε και ήπιε. Και δεύτερη και τρίτη φορά. Όλο το βράδυ μοιράστηκαν το ίδιο ποτήρι. Δεν κόλλησε.  Ο νεαρός θεωρούσε πως θα ήταν μεγάλη ευτυχία να μοιραστεί την ίδια ίωση με την κοπέλα που τόσο αγαπούσε αλλά ήταν και σίγουρος πως τίποτα κακό δε μπορούσε να πάθει που θα προερχόταν από αυτή. Αυτό θα μπορούσε να το πει κάποιος θαύμα αφού οι νόμοι της φύσης και της βιολογίας ανεστάλησαν. Η αγάπη, στην αγνή της μορφή, όσο αγνή μπορεί να είναι τέλος πάντων και όπως το εννοεί ο καθένας αυτό, είναι μια κινητήριος δύναμη που παράγει θαυμαστά σημεία, θαύματα. Μόνο υπό αυτό το πρίσμα μπορούν να ιδωθούν σωστά τα θαύματα και όχι σαν κάποια θεία παρέμβαση που θα διορθώσει τα κακά του κόσμου. Γιατί τότε θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι είδους σαδιστική διάνοια αφήνει τόσα κακά και διορθώνει κάποια λίγα ίσα για να μας δείξει ότι μπορεί αλλά δε θέλει. Η ιστορία του νέου είναι 100% αληθινή, εκεί ήμουν. Δεν είχε καμία μεγάλη σχέση με την Εκκλησία αλλά το σημείο έγινε, έστω κι αν το κατάλαβαν λίγοι και το θυμούνται ακόμα λιγότεροι σήμερα.

Κυριακή μετά του Σταυρού

 

Είπε ο Κύριος: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; Όποιος, ζώντας μέσα σ΄ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι΄ αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». Τους έλεγε ακόμη ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ΄ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού». 

Σήμερα θα μπορούσαμε να μην κάνουμε κανέναν κήρυγμα. Μια απλή μετάφραση της ευαγγελικής περικοπής θα ήταν αρκετή. Πρόκειται για μια περικοπή που μιλά τόσο ξεκάθαρα. Επειδή όμως ο διάβολος πάντα, ακόμα και στα πιο ξεκάθαρα λόγια, καταφέρνει να σπείρει είτε αμφιβολίες είτε παρανοήσεις και πετυχαίνει να γεννιούνται αιρετικές απόψεις ή και αιρέσεις, ας δούμε μερικά σημεία των λόγων του Χριστού. 

Μεμονωμένο περιστατικό

 

Άλλο ένα μεμονωμένο γεγονός συνέβη στον Πειραιά όπου ένας 68χρονος πυροβόλησε και σκότωσε έναν 39χρονο υπάλληλο πάρκινγκ πατέρα τριών παιδιών. Κάτι παρόμοιο είχε γίνει και με έναν 70+ παλιάνθρωπο που είχε σκοτώσει έναν υπάλληλο του Γερμανού αν θυμάμαι καλά. Και δεν είναι τα μόνα αυτά. Μπορούμε να προσθέσουμε τα μεμονωμένα περιστατικά ηλικιωμένων που οδηγούν χωρίς να βλέπουν και χωρίς να ξεχωρίζουν το γκάζι από το φρένο και παίρνουν παραμάζωμα ανθρώπους. Μπορούμε να προσθέσουμε τη δολοφονία του Αντώνη. Τα μεμονωμένα περιστατικά αντρών που σκοτώνουν τις γυναίκες τους και γυναικών που σκοτώνουν τους άντρες τους(αν και πολύ λιγότερα αυτά). Μπορούμε να προσθέσουμε τους μετανάστες παράτυπους, παράνομους, λαθραίους ναι, αλλά πάντως ανθρώπους, που πνίγονται στο Αιγαίο. Την καθημερινή εγκληματικότητα σε περιοχές που έχουν γίνει γκέτο. Τα ρατσιστικά εγκλήματα. Ούτε κι αυτά είναι λίγα. Μπορούμε σίγουρα να προσθέσουμε κι άλλα μεμονωμένα περιστατικά που μάλλον μου διαφεύγουν τούτη την ώρα. Ίσως να βάλουμε και τα εργατικά ατυχήματα. Κι αυτά μεμονωμένα. Ή τις μεμονωμένες πυρκαγιές και πλημμύρες. Γενικά, από την εποχή του μνημονίου όταν και έπεσε το φύλλο της ευμάρειας και παρουσιάστηκε γυμνή εντελώς η κοινωνία μας και οι πατροπαράδοτες αξίες της, η απλή και ήρεμη ζωή είναι αυτή που τείνει να γίνει μεμονωμένο περιστατικό...

Το μίσος

 

Όσοι στηρίζονται σε κάποιο είδος μίσους το οποίο συνήθως αποκαλούν δίκαιο, λες και μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο, είναι αυτοί που ήδη έχουν καταδικάσει τον σκοπό τους, τον όποιο σκοπό τους, όσο υψηλός και ιερός κι αν φαίνεται αυτός, σε πλήρη αποτυχία. Γιατί είτε πετύχουν είτε αποτύχουν έχουν ήδη χτίσει πάνω σε σαθρά θεμέλια, έχουν ήδη φυτέψει το σπόρο της πικρίας και της εκδίκησης και από αυτό το σπόρο θα δρέψουν αργά ή γρήγορα τον δηλητηριασμένο καρπό του. Έχουν χτίσει ένα χρυσό παλάτι μα σε κάθε δωμάτιο έχουν τοποθετήσει μια φωλιά έχιδνας που περιμένει να εκκολαφθούν τα αυγά της. Το μίσος δε μπορεί να είναι συστατικό κτισίματος ούτε λόγος για αγώνα γιατί είναι διαλυτικό από τη φύση του και μολυσματικό. Ό,τι χτιστεί με μίσος, από το μίσος θα διαλυθεί, όποιος αγώνας ξεκινήσει λόγω μίσους, θα οδηγήσει σε καταστροφή και διάψευση των προσδοκιών εξαιτίας του δηλητηρίου που θα διαχυθεί σε ολόκληρη τη κοινωνία κατά τη διάρκεια του αγώνα αυτού. Αυτό που ξεκινά με μίσος, καταλήγει στο μίσος, αφού αυτό είναι η αρχή, η μέση και το τέλος, το μέσο, ο σκοπός και το τελικό αποτέλεσμα, καθώς σαν παράσιτο μολύνει τον ξενιστή του εωσότου αναλάβει τον πλήρη έλεγχο και ο ξενιστής και το παράσιτο γίνουν ένα.

Σκέψεις...

 

Έχω δει αρκετά (αφήνω στην άκρη αυτά που έχω ακούσει από αξιόπιστους ανθρώπους) ώστε να ξέρω, μάλλον ώστε να είμαι σίγουρος, ότι υπάρχουν πράγματα που δε χωρούν σε επιστημονικά θεωρήματα και κανόνες, σε ιδεολογικές αναλύσεις, σε φιλοσοφικές αναζητήσεις. Είναι πιο εύκολο να με κάνει κάποιος να αμφιβάλλω για το αν ο Θεός που πιστεύω είναι ο αληθινός παρά παρά για το αν  υπάρχει Θεός. Δε με ενδιαφέρει να πείσω κανέναν για την ύπαρξη του Θεού ούτε και με ενοχλούν ιδιαίτερα αυτοί που δεν πιστεύουν. Πιο πολύ τους λυπάμαι παρά τους εχθρεύομαι. Ακόμα κι αυτούς που συχνά πυκνά διακωμωδούν και κοροϊδεύουν την πίστη μου. Είναι άνθρωποι που δεν κατανοούν κάποια πράγματα και αφού δεν έχουν τουλάχιστον τη σοφία να πουν πως δεν ξέρουν και γι' αυτό δυσπιστούν, έχουν την ανοησία να γελοιοποιούν αυτά που δεν καταλαβαίνουν. Δε θεωρώ πως υπάρχει κάποιος πόλεμος μεταξύ πίστης και απιστίας αφού στη πραγματικότητα όποια πλευρά κι αν επικρατήσει και όσο άγρια κι αν φερθεί στην άλλη, δε θα επιτύχει απολύτως τίποτα. Όσο κι αν τα κομμουνιστικά καθεστώτα καταπίεσαν το θρησκευτικό αίσθημα δε μπόρεσαν ποτέ να το  καταπνίξουν. Όσο κι αν τα θεοκρατικά καθεστώτα προσπάθησαν να επιβάλλουν την πίστη ποτέ δεν σταμάτησαν τα επερχόμενα κύματα απιστίας.

Ακρόαση

 

Όταν κάποιος υποφέρει, εκείνη την ώρα το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον ακούσεις. Να ακούσεις τον πόνο του, να σκουπίσεις το δάκρυ του, να κρατήσεις το χέρι του. Δε θέλει να του δώσεις λύσεις, ξέρει ότι δε μπορείς, δε θέλει να του πεις πως όλα θα πάνε καλά, δε θέλει να του μιλήσεις για υψηλές ιδέες και για υπερβατικούς θεούς. Εκείνη την ώρα θέλει να ξέρει πως τον ακούς και πως θα τον ακούσεις και αύριο και μεθαύριο και για όσο χρειαστεί μέχρι να μπορέσει να συνέλθει. Αν το κάνεις, σιωπώντας θα έχεις μιλήσει σοφότερα από τον μεγαλύτερο σοφό που περπάτησε στη γη και θα του έχεις φανερώσει τον Θεό όπως ποτέ άγιος άνθρωπος ή ιερή διδαχή δεν το έχει κάνει πριν. Μην υποτιμάς τη σιωπηλή συμπαράσταση. Αυτή που αντί να μιλάει, όπως συνηθίζεται στο δυτικό κόσμο, ακούει, όπως είναι το έθιμο της ανατολής. Αυτή που αντί να προτείνει λύσεις και ψεύτικες εμψυχώσεις, προσφέρει μια ανάπαυση και μια συμπαράσταση που στηρίζει σαν θεμέλιο τον οίκο του Θεού, το σώμα δηλαδή όπου μέσα του κατοικεί η ψυχή του ανθρώπου. Μην αναρωτιέσαι λοιπόν τι να πω σε αυτόν που υποφέρει, να αναρωτιέσαι αν μπορείς να τον ακούσεις όσο θα χρειαστεί.

Η Ύψωση του Σταυρού

 

Έφτασε και πάλι η μέρα που η Εκκλησία εορτάζει την ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Μια γιορτή τόσο σπουδαία που η Εκκλησία αποφάσισε να την τιμά με αυστηρή νηστεία. Μια γιορτή που μας προκαλεί να συλλογιστούμε πολλά και διάφορα πράγματα σε σχέση με τη πίστη μας. Και είναι ευκαιρία να δούμε σήμερα μερικά από αυτά. 

Ο Σταυρός είναι σημείο σωτηρίας. Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ήλθε και θυσιάστηκε για να πάρει τις αμαρτίες του κόσμο. Για να ανοίξει και πάλι τις πύλες του παραδείσου. Για να δώσει μια οδό, τη μόνη οδό σωτηρίας. Αυτός, ο μόνος πραγματικά αθώος που περπάτησε πάνω στη γη, δικάστηκε, ταπεινώθηκε, βασανίστηκε και θανατώθηκε με τρόπο σκληρό. Και ενώ μπορούσε να τα αποφύγει όλα αυτά δεν το έκανε. Μια πράξη αυτοθυσίας, μια έκφραση θυσιαστικής αγάπης είναι η σταύρωση του Κυρίου και αυτή σώζει τον κόσμο. Γιατί εμπνέει τους ανθρώπους να θυσιάζονται για το καλό όλων, γιατί αποκαλύπτει ότι μόνο η αγάπη μπορεί να βάλει τάξη στη χαοτική φύση της καθημερινής ζωής. 

“Η Ορθόδοξος Εκκλησία της Αλβανίας δεν τελεί υπό την επήρεια της Ρωσικής ή άλλης Εκκλησίας και δεν δέχεται κανενός είδους εξωτερική κηδεμονία”

 

https://www.orthodoxianewsagency.gr/aytokefales_ekklisies/ekklisia_albanias/ekklisia-tis-alvanias-me-dolia-psemata-yfainoun-mytheymata/

“Η Ορθόδοξος Εκκλησία της Αλβανίας δεν τελεί υπό την επήρεια της Ρωσικής ή άλλης Εκκλησίας και δεν δέχεται κανενός είδους εξωτερική κηδεμονία”. Αυτό υπογραμμίζει σε ανακοίνωση της με τίτλο: “Με δόλια ψέματα υφαίνουν μυθεύματα”, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Αλβανίας. 

Παράλληλα, με αφορμή δημοσιεύματα τα οποία έθεσαν στο στόχαστρο την Εκκλησία της Αλβανίας και τον Προκαθήμενο Αυτής, Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Αναστάσιο, η ανακοίνωση αναφέρει: “Ο τρόπος που στοχοποιούν εκείνους που έχουν μία διαφορετική θέση για το σοβαρό εκκλησιαστικό ζήτημα της Ουκρανίας δεν συνάδει με το ορθόδοξο ήθος ούτε με τη στοιχειώδη δεοντολογία οιουδήποτε διαλόγου Η νέα εκκλησιαστική αυτή τακτική είναι άμεσος ανάγκη να σταματήσει”.

Αναλυτικά η ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Αλβανίας: 

Οι Επίσκοποι οφείλουν να είναι “φτωχοί από υλικά αγαθά και πλούσιοι σε επικοινωνία με τους άλλους”.

 

https://anastasiosk.blogspot.com/2023/09/blog-post_907.html#more

Πάπας Φραγκίσκος

​Ο Πάπας απηύθυνε μία ομιλία σε 75 Επισκόπους των χωρών της Ιεραποστολής, οι οποίοι έλαβαν μέρος σε ένα σεμινάριο για τον Ευαγγελισμό των Λαών.

Πρόθυμοι πατέρες, όχι αφεντικά που διοικούν τους άλλους κρατώντας αποστάσεις. Αυτό είπε στους Επισκόπους, οι οποίοι, όπως και ως καλοί ποιμένες, πρέπει να φέρουν τον Ιησού ανάμεσα στους λαούς και να διακηρύξουν το ευαγγέλιο, έτοιμοι και πρόθυμοι για κάθε θυσία.

Ιδιαίτερη φροντίδα για τους περιθωριακούς

Πριν απ’ όλα ο Πάπας Φραγκίσκος υπενθύμισε ότι ο Επίσκοπος οφείλει να έχει συγκεκριμένο πρόγραμμα ενός Καλού Ποιμένα, δηλαδή ενός Ποιμένα που «δεν ζει για τον εαυτό του» αλλά συμπάσχει ιδιαίτερα με εκείνους που η κοινωνία έχει βάλει στο περιθώριο, για να αισθανθούν «την προτίμηση του Κυρίου».

Η προετοιμασία

 

Η κλιματική κρίση δεν έγινε από τη μία μέρα στην άλλη. Έχουμε κοντά μια δεκαετία που βλέπουμε τα καιρικά φαινόμενα στη χώρα μας να είναι ολοένα και πιο έντονα. Οι υψηλές θερμοκρασίες, οι έντονες βροχοπτώσεις, οι δυνατοί άνεμοι, οι παγετοί. Και αφού το βλέπαμε να έρχεται, θα έπρεπε να προετοιμαστούμε. Όχι ότι θα αποφεύγαμε τις καταστροφές. Αυτές είναι αναπόφευκτες από τη στιγμή που χτίσαμε μέσα σε δάση και κοντά σε ποταμούς και ακτές, δεν είναι τυχαίο ότι για αιώνες οι άνθρωποι δεν έχτιζαν τα σπίτια τους ούτε μέσα σε δάση, ούτε δίπλα σε ποτάμια, ούτε κάτω από βράχους στους πρόποδες ενός βουνού. Αυτό έχει να κάνει με την απώλεια της σύνδεσης με τη φύση από τότε που η επιστήμη αναπτύχθηκε και μας έδωσε τη ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας. Θα μπορούσε όμως να μην είναι τέτοιο το μέγεθος της τραγωδίας. Να μην είναι τόση η έκταση της καταστροφής. Είναι προφανές ότι δεν έγιναν τα απαιτούμενα. Είναι προφανές ότι αυτά που έγιναν δεν ήταν αρκετά. Αυτοί που είχαν την ευθύνη απέτυχαν, όπως απέτυχαν και αυτοί που τους εξέλεξαν. Κι δεν παραδειγματιστούμε και στις άλλες περιοχές της χώρα ή αν αυτά ξεχαστούν με την καταβολή των αποζημιώσεων τότε σύντομα θα ξαναζήσουμε τέτοιες καταστροφές με την ίδια ένταση και έκταση. 

ΥΓ. Επειδή, προεκλογική περίοδος βλέπετε, κάποιοι χειροκροτούν δημάρχους που συμμετέχουν στο μοίρασμα φαγητού και νερού ή ακόμα και στη διάσωση πολιτών και σε άλλες διάφορες δουλειές. Δεν είναι δουλειά τους και δεν τους κάνει καλούς δημάρχους. Καλοί δήμαρχοι θα ήταν αν είχαν φροντίσει να μη χρειαστεί να τα κάνουν όλα αυτά.

Πόνος

 

Η ζωή περιέχει πόνο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ζυμώνεται με πόνο και απαλλάσσεται από αυτόν μόνο με τον ερχομό του θανάτου, ο οποίος από μόνος του είναι ο απόλυτος πόνος, η μέγιστη οδύνη. Ακόμα και όσοι πιστεύουμε στη μετά θάνατον ζωή τρέμουμε μπροστά στο τράβηγμα του πέπλου, στο πέρασμα από το σκοτεινό αυτό κατώφλι. Δεν είναι όμως ο θάνατος το θέμα ετούτου του σύντομου σημειώματος. Είναι ο πόνος. Από πού έρχεται και ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξης του; Πώς αντιμετωπίζεται; Πολλοί θεολόγοι, φιλόσοφοι και επιστήμονες έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν τον πόνο, να παρουσιάσουν τα θετικά και τα αρνητικά του, να προτείνουν λύσεις αντιμετώπισης, ακόμα και εξάλειψής του. Αν ρωτάτε εμένα, χαμένος κόπος και χαμένος χρόνος είναι αυτά όλα. Ο πόνος, όπως και ο θάνατος κινείται χαοτικά. Χτυπάει κι αυτός στα τυφλά, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς σχέδιο. Μπορεί να λειάνει τη ψυχή και μπορεί να την εξαγριώσει. Δημιουργεί αγίους με την ίδια άνεση που δημιουργεί και δαίμονες. Δεν εξηγείται ο πόνος και δεν αντιμετωπίζεται. Δεν έχει νόημα να μελετηθεί. Είναι κι αυτός κομμάτι της ζωής. Είναι η ζωή. Δεν έχει νόημα να τον εκλογικεύσουμε ή να τον ερμηνεύσουμε. Απλά τον βιώνουμε. Γίνεται κι αυτός κομμάτι μας όπως όλα τα άλλα επιμέρους κομμάτια της ζωής. Μας διδάσκει, μας βελτιώνει, μας αγιάζει, μας παιδεύει, μας εξαθλιώνει, μας καταστρέφει. Το ποτήρι της ζωής έχει μέλι μα έχει και φαρμάκι. Δε μπορείς να τα διαχωρίσεις αφού είναι μαζί ζυμωμένα και αν το κάνεις αυτό που θα πιεις δε θα είναι πλήρες. Μπορεί να είναι γλυκερό μα κάποια στιγμή θα το αηδιάσουμε κι αυτό αφού δε θα αντέξουμε τη λιγωτική του γλύκα. Ας πιούμε το ποτήρι κι ας μεθύσουμε από αυτό απολαμβάνοντας τη φαρμακερή ζωτικότητα που μας δίνει.

Καπνός

Σκέφτομαι ανθρώπους που γνωρίζω που σκοτώνονται μεταξύ τους, πολλές φορές κυριολεκτικά, ενώ μπορεί να τους συνδέουν και οικογενειακές σχέσεις, για δέκα μέτρα γης, για ένα σπίτι, για το μοίρασμα της περιουσίας. Σκέφτομαι και ανθρώπους που αφιέρωσαν όλη τη ζωή τους να μαζεύουν, να αυξάνουν, να χτίζουν. Τόσο πολύ αφιερώθηκαν σε αυτό το σκοπό που άφησαν στο περιθώριο ακόμα και την οικογένειά τους, τα παιδιά τους. Και μετά βλέπω τόσες περιουσίες που εξαφανίστηκαν κυριολεκτικά από τη μία στιγμή στην άλλη. Και αναρωτιέμαι αν έχει νόημα όλη αυτή μανία μας με την περιουσία. Τώρα αυτά για τους ανθρώπους στη Θράκη, τη Θεσσαλία και τη Ρόδο ακούγονται ίσως εξοργιστικά. Και δικαίως. Εμείς όμως που είμαστε πιο μακριά από αυτές τις καταστάσεις ίσως θα μπορούσαμε να δούμε αλλιώς τα πράγματα και να ιεραρχήσουμε διαφορετικά τις προτεραιότητές μας. Και όχι μόνο σε αυτό το θέμα. Μπορούμε να σκεφτούμε πόσο γρήγορα γίνεσαι από νοικοκύρης άστεγος πλέον.  Ανεξαρτήτως αν φταίει η κλιματική αλλαγή, η πανδημία ή το ελλιπές κράτος. Το θέμα είναι ότι δίνουμε τελικά πολλή σημασία σε πράγματα που εξαφανίζονται πιο γρήγορα από τον καπνό στον αέρα.

Η επιλογή

 

Η επιλογή σήμερα δεν είναι πλέον μεταξύ βίας και μη βίας. Είναι μεταξύ μη βίας και μη ύπαρξης

Μ.Λ.Κινγκ - Έχω ένα όνειρο - εκδ ΚΟΑΝ

POWERWOLF - Fire & Forgive

 

Οι σπόροι

 

Στις στάχτες της Θράκης και τις λάσπες της Θεσσαλίας σήμερα φυτεύονται οι σπόροι του αύριο της Ελλάδας. Αυτοί οι σπόροι αύριο θα φυτρώσουν και θα δώσουν τους καρπούς τους. Και μέσα στη παράνοια που ζούμε εδώ και πέντε έξι μήνες ειδικά, από το τραγικό ατύχημα στα Τέμπη μέχρι τις τελευταίες φωτιές και πλημμύρες δε νομίζω ότι μπορούμε να αισιοδοξούμε για τη σοδειά αυτή. Το μίσος, η συνομωσιολογία, ο ανορθολογισμός είναι αυτά τα στοιχεία που κερδίζουν ολοένα και περισσότερο έδαφος στον καθημερινό λόγο, αν μπορούμε να αποκαλέσουμε λόγο όλο αυτόν τον όγκο των ψεμάτων, των συκοφαντιών και των υπερβολών που διακινούνται καθημερινά από τα καφενεία ως το διαδίκτυο. Οι ήρεμες φωνές ακούγονται όλο και λιγότερο ενώ οι έξαλλες φωνές βρίσκουν συνεχώς μεγαλύτερο ακροατήριο. Η εικόνα ενός κράτους διαλυμένου που έχει αφήσει τους πολίτες της χώρας στη τύχη τους και μιας κυβέρνησης αδιάφορης ενδιαφέρεται μόνο για την αναπαραγωγή του και τη διατήρηση των θέσεων και μιας αντιπολίτευσης ανίκανης ή απρόθυμης να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα του λαού τούτου δίνουν περισσότερη ορμή στις παραπάνω στρεβλώσεις. Η δε εξαρτημένη και κατευθυνόμενη δημοσιογραφία αφήνει πολύ χώρο στον καθένα να πείσει ότι η αλήθεια είναι πάντα κρυμμένη και μόνο αυτός τη βλέπει μέσα από τους δικούς του φακούς. Και είμαστε ακόμα στο Σεπτέμβριο...

Ένας νικητής

 

Υπάρχει ένας νικητής, μόνο ένας νικητής στον πόλεμο. Ο νικητής είναι ο ίδιος ο πόλεμος. Ούτε η αλήθεια, ούτε η δικαιοσύνη, ούτε η ελευθερία, ούτε η ηθική. Αυτές εξαφανίζονται.

Τόμας Μέρτον

Κυριακή προ της Υψώσεως

 

Είπε ο Κύριος: «Κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό παρά μόνο ο Υιός του Ανθρώπου, που κατέβηκε από τον ουρανό, και που είναι στον ουρανό. Όπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σ’ αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια. Γιατί, ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού».

Σήμερα, Κυριακή προ του Σταυρού, βρισκόμαστε να λειτουργούμε ανάμεσα στις δύο πρώτες μεγάλες γιορτές της νέας εκκλησιαστικής χρονιάς. Προχθές γιορτάσαμε το γενέθλιο της Θεοτόκου και σε λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε την ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Δύο γιορτές που εκ πρώτης όψεως δεν έχουν και πολλές ομοιότητες μεταξύ τους, παρ' όλα αυτά υπάρχει ένα λεπτό νήμα που τις συνδέει. 

Η οργή

 

H οργή, όσο δικαιολογημένη κι αν είναι, είναι κατάσταση που δείχνει ανωριμότητα. Κι αν κυριαρχεί για μεγάλο χρονικό διάστημα δείχνει προσωπικότητα που έμεινε ανολοκλήρωτη. Δεν αφήνει τον άνθρωπο να σκεφτεί σωστά και να πάρει τις κατάλληλες αποφάσεις. Τον οδηγεί σε κοντόφθαλμη θεώρηση των πραγμάτων, σε επιφανειακή αντιμετώπισή τους και έχει τη τάση όταν ξεχειλίζει να οδηγεί σε ξεσπάσματα άλογης βίας, τα οποία δείχνουν πλήρη ανικανότητα εκπόνησης μια στρατηγικής, πολλές φορές ούτε καν τακτικής, ενώ όταν ξεφουσκώνει συνήθως παίρνει μαζί της και όλα τα ερωτήματα τα οποία πρέπει να απαντηθούν, κάνει να ξεχνιούνται όλα τα προβλήματα που πρέπει να λυθούν ενώ θολώνει την θέα της ουσίας του θέματος που έχει προκύψει και που την έχει προκαλέσει εξαρχής. Επιπλέον κάνει τον άνθρωπο να είναι εύκολο θύμα σε διαφόρων ειδών εκμεταλλευτές που βρίσκουν την ευκαιρία να αποκτήσουν κοινό με ευήκοα ώτα στις ανοησίες που εκτοξεύουν. Ομοίως δρουν η αγανάκτηση και ο πανικός. Επειδή όμως αυτές οι  νοητικές καταστάσεις προκύπτουν από έκτακτες καταστάσεις όπου το θυμικό είναι αυτό που έχει το πάνω χέρι, δε μπορούν αν εξαλειφθούν πλήρως, μπορούν ωστόσο να ελεγχθούν και να διοχετευτούν σε πιο δημιουργικούς και αποτελεσματικούς δρόμους αντίστασης και διαμαρτυρίας. Αυτοί προκύπτουν από την ήρεμη σκέψη που προσφέρει η ψυχραιμία και την αποφασιστικότητα που τροφοδοτεί η, ελεγχόμενη και τιθασευμένη πλέον, οργή.

Μη φωνάζετε για τη βία

 

Μη φωνάζετε για τη βία γύρω μας. Μη καμώνεστε ότι σας τρομάζει, ότι σας ανησυχεί, ότι σας σοκάρει. Άλλωστε κι εσείς έχετε το μερτικό σας στη διάδοσή της. Κάθε φορά που όταν χρησιμοποιείται για σκοπούς που θεωρείται σωστούς, την καθαγιάζετε. Τι αλήθεια νομίζατε; Πως η βία όταν χρησιμοποιηθεί για σκοπό ιερό, για σκοπό της αρεσκείας σας, αποτελεί κάτι παραπάνω από νομιμοποίηση και δικαιολογία να τη χρησιμοποιήσουν και άλλοι άνθρωποι, και άλλες ομάδες, και άλλες φράξιες; Τι νομίζατε; Πώς κάθε φορά που γράφατε υπέρ της χρήσης βίας για την επικράτηση του καλού και του δικαίου, υπογράφατε κάτι παραπάνω από τον επιτάφιο λόγο και για τα δύο; Δε ξέρατε πως τη συγκατάθεση αυτή θα τη χρησιμοποιούσε και το κράτος, ο πιο δυνατός από τους παίκτες σε τούτο το παιχνίδι; Νομίζατε πως θα τη συγκρατούσατε; Πώς δε θα διαχεόταν σε κάθε έκφανση της ζωής μας σαν επιθετική μορφή καρκίνου; Ή νομίζατε πως το δηλητήριο της βίας μπορείτε να το χρησιμοποιείτε μοναχά όποτε θέλετε σαν φάρμακο για τις ασθένειες που εσείς μόνο θέλετε να θεραπεύσετε; Δε ξέρατε ότι κι άλλοι θα παρίσταναν τους γιατρούς σαν κι εσάς και θα θέλανε να γιατρέψουν άλλες ασθένειες; Αλήθεια, τόσο ανόητοι είσαστε που παίζετε με πράγματα που δε μπορείτε να αντιληφθείτε; Νομίζετε πως η ζωή διαβάζεται με τυφλοσούρτες που παρέδωσαν άνθρωποι σοφοί αιώνες πριν; Κοιτάξτε τη τώρα να ασκείται πάνω σε δικαίους και αδίκους και να επικροτείται πολλές φορές. Κοιτάξτε τη καθώς απλώνεται σε λιμάνια, δρόμους, σχολεία, πλατείες, μαγαζιά, κέντρα διασκέδασης. Μη ρίχνετε δάκρυα γι' αυτούς που φεύγουν. Γιατί αυτοί τουλάχιστον γλίτωσαν από τη κόλαση που φτιάξατε με τις καλές προθέσεις σας. Καλύτερα κλάψτε για το δημιούργημά σας, όσο θα ζείτε μέσα σ' αυτό.

Παρελθόν, παρόν, μέλλον

 

Καταλαβαίνω τη προσκόλληση κάποιων στο παρελθόν. Πραγματικά τη καταλαβαίνω και τους λυπάμαι. Μένουν εκεί κολλημένοι είτε επειδή στο παρελθόν ζήσαν τη νεότητά τους ενώ στο παρόν είναι πια γέροι και σιγά σιγά όλο και πιο φοβισμένοι ή επειδή δεν έχουν ζήσει το παρελθόν στο οποίο αναφέρονται και μένουν σε εξωραϊσμένες διηγήσεις και σε περιγραφές καταστάσεων που δεν υπήρξαν. Μπορούν επιπλέον αν στηρίξουν την πολεμική του εκεί, για ένα παρόν και πολύ περισσότερο για το διαφαινόμενο μέλλον, που τους αφήνουν πίσω τους αφού δε μπορούν ή δε θέλουν να ακολουθήσουν τις εξελίξεις. Κάθε φορά που κάποιος από αυτούς λέει ότι στην κατοχή υπήρχε πείνα και σκλαβιά αλλά οι άνθρωποι ενδιαφέρονταν ο ένας για τον άλλον, σκόπιμα ή από άγνοια διαγράφει τα ανταλλάγματα που ζητούσε ένας σε καλύτερη θέση θείος, για να δώσει ένα πιάτο φακή ε κάποιο ανίψι του. Κάθε φορά που κάποιος θυμάται τις ανοικτές πόρτες στα σπίτια στην αγνή επαρχία, ξεχνά τα νεογέννητα εξώγαμα π[ου γκρεμίστηκαν από γκρεμούς και βράχους. Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι το παρελθόν ήταν το ίδιο αποκρουστικό με το παρόν. Και πως και τα δύο θα έχουν τον συναγωνισμό του μέλλοντος σε ασχήμια. Γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Θεϊκή και τερατώδης ταυτόχρονα. Απλά το παρελθόν έχει ένα προτέρημα σε σχέση με το παρόν και το μέλλον. Ούτε το ζήσαμε ούτε θα το ζήσουμε. Και στο παρελθόν κάποιοι είχαν δυνάμεις που στο παρόν δεν έχουν.

Το τελευταίο καρφί

 

Δεν είναι σοκαριστική μόνο αυτή καθαυτή η πράξη της απώθησης ενός ανθρώπου, ο οποίος μέχρι και εισιτήριο είχε(όχι ότι κι αυτό έχει τόση σημασία), μέχρι που να πέσει στη θάλασσα. Μπορώ να δικαιολογήσω τον εκνευρισμό, τη λάθος αντίληψη περί ζήλου και καθήκοντος και πολλά άλλα. Είναι όμως η συνέχεια που προβληματίζει. Το παγωμένο βλέμμα πάνω σε έναν άνθρωπο που χτυπιέται στη θάλασσα από τα νερά του πλοίου, η αδιαφορία για έναν άνθρωπο του οποίου η ζωή κινδυνεύει άμεσα. Είναι η αναχώρηση -σαν να μη τρέχει τίποτα- του πλοίου για να μη χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος - και χρήμα- για την εταιρεία. Είναι η δικαιολογία περί απλού περιστατικού που καθυστέρησε την αναχώρηση. Είναι η πορεία του πλοίου για σχεδόν μία ώρα μέχρι να αναγκαστεί να γυρίσει πίσω. Είναι ότι κάποιοι συνάνθρωποί μας - σημειώστε το αυτό, είναι πολύ σημαντικό- δικαιολογούν το πλήρωμα και τον καπετάνιο για τις επιλογές τους. Είναι ότι η ζωή σαν αξία - και μάλιστα μετά από επιδημία που θέρισε χιλιάδες συμπολίτες μας- υποχωρεί κι άλλο, μπροστά σε τι; Σε κάποια νομιμότητα, σε κάποιο κέρδος, σε κάποια ομαλή λειτουργία; Και το πιο σοκαριστικό είναι ότι θα υπάρξουν πολλοί ανόητοι που θα βιαστούν να προσπεράσουν το γεγονός ως μια απλά λαθεμένη απόφαση εκείνης της στιγμής. Και αυτοί, αν είναι τόσοι πολλοί τελικά, θα βάλουν και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της -πάντα και εδώ και αιώνες -ετοιμοθάνατης κοινωνίας μας.

Εξουσία

 

Πάρε έναν άνθρωπο απλό, καθημερινό, δώσ' του λίγη εξουσία και δες πως θα φανερωθεί ο πραγματικός του χαρακτήρας. Κι έτσι θα καταλάβεις και τι συνέβη χθες στο λιμάνι του Πειραιά. Ο άνθρωπος είναι πλάσμα που κυνηγά, ονειρεύεται, ζει από την εξουσία που μπορεί να έχει. Και η εξουσία υπερνικά κάθε έννοια ανθρωπιάς ή λογικής. Είναι δύσκολο να ανταπεξέλθει κανείς στον πειρασμό αυτόν. Το χθεσινό δεν είχε και μεγάλη διαφορά από την εξουσία που δίνεις σε κάποιον υπάλληλο γραφείου να κάνει απολύσεις στο τμήμα του για παράδειγμα. Απλά αυτή η δεύτερη περίπτωση είναι πιο αναίμακτη φαινομενικά.

Σαφώς αναδεικνύονται και άλλα θέματα. Η νοοτροπία πληρωμάτων, καπετάνιων και πλοιοκτητών και οι οδηγίες που δίνονται. Η αίσθηση που τους γεννάται ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, ο ρόλος που παίζει το κέρδος και πολλά άλλα.

Σαφώς υπάρχει και θέμα κράτους και εδώ. Προφανώς δε θα σε μάθει το κράτος κοινή λογική στα 30-40-45 σου αλλά οφείλει να είναι εκεί για να διασφαλίσει ότι ο ηλίθιος δε θα το παρατραβήξει. Και χθες, το καράβι έφευγε αλλά λιμενικός δεν υπήρχε πουθενά.

Τέλος, δε μπορώ να μη το γράψω, διάβασα τα σχόλια σε δημοφιλή ιστοσελίδα ειδήσεων που αρχικά, πριν μαθευτεί ποιος ήταν το θύμα, μιλούσαν για λάθρο, Ρομά τζαμπατζήδες κλπ. Ε, κάτι πρέπει να γίνει με αυτά τα σχόλια που είναι σκέτο δηλητήριο ρε παιδιά. Καλά τα "κλικ" αλλά κάπου να μπει και όριο.

Οι γέφυρες και οι ρίζες

 

Το πρόβλημά μου, τώρα που κοιτάζω τα χρόνια που πέρασαν ήταν ή ότι βιαζόμουν να φύγω ή ότι έφευγα πολύ αργά. Με αποτέλεσμα πάντα να ξαναγυρνάω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Διέγραφα έτσι και διαγράφω ακόμα ατέρμονους κύκλους που οδηγούν στο ίδιο σημείο από το οποίο θέλω να φύγω. Αλλά αν και το είχα διαβάσει, στη Τέχνη του Πολέμου δε το έκανα ποτέ. Δεν έκαιγα τις γέφυρες πριν τη μάχη. Πάντα άφηνα ανοικτό ένα δρόμο διαφυγής. Οπότε έφευγα μόνο και μόνο για να ξαναγυρίσω. Οι γέφυρες και οι ρίζες μέχρι ένα ορισμένο σημείο βοηθούν στη μετακίνηση και στην ανάπτυξη. Από τη στιγμή που μετατρέπονται σε δεσμά και εμποδίζουν την απελευθέρωση, πρέπει να καίγονται και να σπάνε.