Ο Χρόνος

araborthodoxy

Μητ. Εφραίμ (Κυριάκου)

Την  Πρωτοχρονιά, αγαπητοί, θα πρέπει και πάλι να σταθούμε και να συλλογιστούμε  το νόημα της ζωής μας, την ουσία της ύπαρξής μας, και το πώς ξοδεύουμε το χρόνο μας. Πρέπει να σταθούμε πάνω από την έννοια του χρόνου, πώς την  ζούμε και πώς πρέπει να τη ζούμε. 

Σε γενικές γραμμές, μπορούμε να διακρίνουμε τρεις πτυχές του χρόνου: το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Αν θέλουμε να προσεγγίσουμε το παρόν αντικειμενικά, θα είμαστε βέβαιοι ότι δεν είναι τίποτα άλλο από την πτυχή που επικαλύπτει ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Το παρόν είναι αυτή η μικροσκοπική πεπερασμένη στιγμή που δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε, αλλά η  οποία  χωρίζει το παρελθόν από το μέλλον. Η στιγμή του παρόντος είναι στην πραγματικότητα η μόνη που συμβαίνει, αλλά δεν μπορεί να αδραχθεί ή να πιαστεί, δεδομένου ότι υποχωρεί αμέσως στο παρελθόν. Ένα άτομο δεν ζει το χρόνο ως στιγμές που απομονώνονται η μία από την άλλη, αλλά ως μια ευρεία επέκταση που αγκαλιάζει το παρελθόν και το μέλλον. Το παρόν είναι αυτός ο σταθμός στον οποίο το παρελθόν και το μέλλον διασχίζονται, με την έννοια ότι διασχίζουν το χρόνο και συνδέονται με την αιωνιότητα. Σε αυτό ξεκινά η  προετοιμασία για την αιώνια ζωή. Ο χρόνος γίνεται μια ευκαιρία να αδράξουμε την αιωνιότητα. Το παρόν είναι η χρονική έκταση στην οποία ο άνθρωπος συναντά το Θεό, σύμφωνα με τον Γέροντα Σωφρόνιο. Οι μετάνοιες, υποκλίσεις  και εγέρσεις , εκφράζουν αυτή την κατάσταση: σηκωνόμαστε από τη γη για να αναζητήσουμε τον ουρανό, δένοντας το χρόνο της γης στην αιωνιότητα.O χρόνος, στην παρούσα στιγμή του, μπορεί να μετατραπεί σε στιγμές που ο άνθρωπος συναντά το Θεό. Ο χρόνος, μόνο στην παρούσα στιγμή του, μπορεί να αναμιχθεί με την αιωνιότητα. Έτσι μπορούμε να προσεγγίσουμε το χρόνο,τη σημασία του, την αξία του και το σκοπό του  στην παρούσα στιγμή του: χορηγεί στον άνθρωπο τη δυνατότητα πρόσβασης στην αιωνιότητα. 

Ο χρόνος είναι άρρηκτα δεμένος με τον κόσμο και με τις υποθέσεις του κόσμου. Είναι μπλεγμένος με τη ζωή και την οδηγεί στο θάνατο. Η θάλασσα είναι αυτή η εποχή, το σκάφος είναι κάθε μία από τις ζωές μας, οι άνθρωποι είναι οι επιβάτες, το πηδάλιο που καθοδηγεί το πλοίο είναι ο χρόνος και ο προορισμός είναι ο θάνατος. Έτσι θα ήταν η άγνοια από μέρους μας να πάμε στο θάνατο κοιμώμενοι. Η διάρκεια ζωής του ανθρώπου είναι ο χρόνος της ζωής που έχει περάσει και τελείωσε. Στα γενέθλιά μας χαιρόμαστε που έχουμε μεγαλώσει  και που έχουμε προσθέσει χρόνια στη διάρκεια της ζωής μας. Το  μέτρο μας είναι, δυστυχώς, αυτό που έχει φύγει και πέρασε. Το πέρασμα του χρόνου, δεν είναι το μέτρο του χρόνου της ζωής, αλλά το μέτρο του χρόνου του θανάτου. Αλλά πρέπει να είμαστε σοφότεροι και πιο επιφυλακτικοί επειδή πλησιάζουμε πιο κοντά στο θάνατο και δεν ξέρουμε πότε ο θάνατος θα ανοίξει τις πύλες του για μας. Ο Θεός που αγαπά την ανθρωπότητα έχει διατηρήσει άγνωστη την ώρα του θανάτου για τους ανθρώπους για να τους βάλει σε μια κατάσταση εγρήγορσης και μετάνοιας και σε μια κατάσταση προσδοκίας: "ας έχετε τη μέση σας ζωσμένη καλά  και η αναμμένα τα λυχνάρια σας," ειδικά όταν βλέπουν τον θάνατο να χτυπά την πόρτα για τους γύρω τους. Δυστυχώς, όμως, οι Χριστιανοί αντιμετωπίζουν πια  τον θάνατο με έναν αφηρημένο τρόπο, εφόσον αφορά τους ανθρώπους γύρω τους, αλλά όχι τους ίδιους. Η λογική του Χριστιανισμού είναι ο  Χριστιανός να γιορτάζει τον θρίαμβο της εισόδου του στη Βασιλεία, όχι την είσοδό του στη ζωή.Για το λόγο αυτό, η Εκκλησία ορίζει γενικά τις γιορτές των μαρτύρων και των δικαίων σχετικά με τις ημερομηνίες του μαρτυρίου και της κοιμήσεώς τους, όχι την ημέρα του ερχομού τους στη ζωή· κατά την ημέρα της εισόδου τους στη Βασιλεία, όχι την ημέρα της εισόδου τους στη ζωή. 

Αγαπητοί, πρέπει να κάνουμε την ημέρα αυτή ευκαιρία που αφιερώνουμε για να θυμόμαστε τον Θεό στο χρόνο  της προσωπικής μας ζωής. Πρέπει να την αφιερώσουμε στην προσευχή, τα καλά έργα και τις θυσίες. Ας γνωρίζουμε ότι όταν προσφέρουμε την παρούσα στιγμή μας στον Θεό, προσφέρουμε σε Αυτόν τη ζωή μας και ολόκληρη τη διάρκεια της  ζωής μας. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε πραγματικά να ζήσουμε τη ζωή μας ως αρωματικό θυμίαμα για τον Θεό, δική Του η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.