Τζιτζίκια και όνειρα

 

Τα τζιτζίκια φαίνονται να είναι τα μόνα πλάσματα που πραγματικά χαίρονται αυτόν τον καιρό, αυτή τη ζέστη, αν κρίνω από τον τρόπο που τραγουδάνε όλη μέρα κι όλη νύχτα. Παρά τη φοβερή φασαρία που κάνουν τα αγαπώ πολύ αυτά τα έντομα. Ποτέ μου δε χώνεψα τον μύθο του Αισώπου με τον μέρμυγκα, τον σπαγγοραμένο, που δε δίνει λίγη τροφή και στον τζίτζικα και πραγματικά οικτίρω έναν κόσμο στον οποίο αυτός ο μύθος θεωρείται απόσταγμα σοφίας. Έναν κόσμο που η τέχνη και τα όνειρα  θεωρούνται κατώτερα της εργασίας. Αυτού του ευφυέστατου κόλπου της άρχουσας τάξης για να υποδουλώσει τις κατώτερες και να καθοδηγήσει τους ανόητους επαναστάτες να τη θεωρήσουν δικαίωμα! Δικαίωμα είναι η πρόσβαση σε πόρους για να ζήσεις και όχι η κακοπληρωμένη, πάντα κακοπληρωμένη εργασία. Δικαίωμα είναι να ζεις τεμπέλικα και να κάνεις σχέδια και όνειρα. Α, τα όνειρα! Αυτές οι σταγόνες θεϊκού αίματος, του ζωοποιού, που μας χαρίζονται με φειδώ, την ώρα του ύπνου. Οι πύλες για κόσμους μακρινούς και χρόνους που ίσως ποτέ να μην έρθουν. Δεν είναι τυχαίο ότι και τα μεγαλόπνοα σχέδια του κάθε ανθρώπου λέγονται όνειρα. Αφού κι αυτά ίσως παραμείνουν σε τόπους μακρινούς και χρόνους που δεν θα έρθουν. Αλλά απρ' όλα αυτά και παρά τα όσα αυτός ο στερημένος από φαντασία και οράματα κόσμος θέλει να μας πείσει, τα όνειρα, όσο τα ονειρευόμαστε παραμένουν ζωντανά ακόμα κι αν ποτέ δε πραγματοποιηθούν. Άλλωστε η πραγματοποίηση των ονείρων πολλές φορές είναι στην πραγματικότητα και ο θάνατός τους. Και φυσικά, όποιοι ονειρεύονται δε σημαίνει πως δεν αγωνίζονται στη σκληρή καθημερινότητα ή ότι έχουν λυμένα τα βιοποριστικά τους, κάθε άλλο. Εκείνοι που ονειρεύονται δε γερνούν και δε πεθαίνουν αλλά απλά κάνουν μετάβαση κάπου αλλού. Αλίμονο σ' εκείνους τους πραγματιστές, του λογικούς, τους μέρμυγκες που αποθεώνει ο κόσμος που ζούμε. Εκείνους που νομίζουν πως το χρήμα τους δίνει αξία προσωπική. Αυτοί οι καημένοι πέθαναν τόσο, μα τόσο, νωρίς....