Όχι, η παρακάτω ανάρτηση δεν έχει σχέση με το ποδόσφαιρο τελικά. Το παρατηρώ παρακολουθώντας τις περιγραφές του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου και διαβάζοντας σχόλια σε διάφορες ιστοσελίδες αθλητικού(αυτό σηκώνει κουβέντα) περιεχομένου. Υπάρχει μεγάλη δίψα και μεγάλη προσμονή να δει το φιλοθεάμον κοινό -και αυτό καλλιεργούν και οι εκφωνητές- το μεγάλο ψάρι να φάει το μικρό. Ο Γολιάθ να τσακίσει τον μικρό Δαυίδ. Το μεγαθήριο να τσαλαπατήσει το μικρό ζωάκι που τόλμησε να σταθεί στο δρόμο του. Το είχε εντοπίσει πρώτος ο Εδουάρδο Γκαλεάνο πριν αρκετά χρόνια. Αυτό όμως δεν είναι η ομορφιά(η όποια ομορφιά έχει απομείνει) του ποδοσφαίρου αλλά και του αθλητισμού γενικότερα. Η ομορφιά κρύβεται στην έκπληξη. Στη σφεντόνα του μικρόσωμου Δαυίδ που θα πετύχει τον Γολιάθ στο σημείο εκείνο που θα τον αφήσει ξερό. Στην επιτυχία μιας ομάδας με άσημους σχετικά παίκτες(σε αυτό το επίπεδο δε μπορούμε να μιλάμε για άσημους παίκτες) απέναντι σε παίκτες που αξίζουν όσο ο προϋπολογισμός ενός μικρού κράτους. Πόσο τραγικό μοιάζει αυτό το τελευταίο. Να δίνονται τόσα χρήματα σε κάποιον που απλά κλωτσάει καλά μια μπάλα ενώ με τα ίδια χρήματα θα μπορούσε μια ολόκληρη χώρα να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα καλύτερο μέλλον για τους πολίτες της. Ξέρω, λαϊκίζω και ο νόμος της αγοράς αυτό προτάσσει. Και φυσικά ο ίδιος νόμος, το ίδιο σύστημα, αυτή τη νοοτροπία θέλει να καλλιεργήσει. Της ανισότητας. Του ισχυρού που πρέπει να τσαλαπατά τον αδύνατο. Γιατί έτσι, με αυτόν τον τρόπο, γίνονται αποδεκτά τέτοιου είδους φαινόμενα, ένας παίκτης ποδοσφαίρου να αξίζει όσο τα έξοδα μιας αφρικανικής ή ασιατικής ή λατινοαμερικάνικης χώρας. Έτσι θα εμπεδωθεί και η εισοδηματική ανισότητα. Και όσο κάποιοι λίγοι θα πλουτίζουν υπέρμετρα και οι περισσότεροι θα φτωχαίνουν, οι υπόλοιποι θα ευχαριστιόμαστε και θα είμαστε χαρούμενοι με τα υπολείμματα καταναλωτισμού και ευμάρειας που θα μας πετούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου