Βρέχει έξω τούτη την ώρα. Κάθομαι στο μπαλκόνι και μυρίζω τη βροχή, απολαμβάνοντας το δροσερό αεράκι, την μυρωδιά του νερού και τις λίγες ψιχάλες που ξεφεύγουν και πέφτουν πάνω μου. Στον υπολογιστή παίζει το Weather Systems των Anathema, αγγλικό μελαγχολικό progressive rock(ξεκίνησαν ως doom/death) συγκρότημα, πολύ ταιριαστό με τον καιρό. Σκέφτομαι του Σουμέριους. Δε ξέρω γιατί. Ο πρώτος πολιτισμός. Ο μεγαλύτερος πιθανότατα. Και δεν έμεινε ίχνος από εκείνους τους ανθρώπους. Εξαφανίστηκαν σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Δεν έμεινε κανείς να αναπολεί τα περασμένα μεγαλεία, να τα μεγαλοποιεί, να υπερβάλλει, να εξωραϊζει την καθημερινότητά τους και να θεοποιεί τους ανθρώπους που τα δημιούργησαν. Κανείς δε διεκδικεί την κληρονομιά τους. Άγνωστοι πια και μυστηριώδεις, σαν τα ζιγκουράτ τους που απέμειναν όρθια ακόμα και σαν τα λιγοστά κείμενα που έφτασαν στις ημέρες μας. Όλα τα άλλα τα σκέπασε η άμμος της ερήμου και χάθηκαν σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Στην ιστορία δεν υπάρχουν τα "αν" αλλά δε μπορώ παρά να σκέφτομαι τι θα είχε συμβεί αν εκείνος ο πολιτισμός, ο πρώτος δεν είχε καταρρεύσει. Αν υπήρχε μια κάποια συνέχεια ως τις ημέρες μας, πώς θα ήταν άραγε ο κόσμος; Όχι υποχρεωτικά καλύτερος, όχι απαραίτητα χειρότερος. Κοιτάζω πάλι έξω. Βλέπω τη βροχή να πέφτει. Είναι απαλή βροχή. Ποτιστική. Πώς να φαινόταν άραγε η βροχή, όταν έπεφτε στις πανάρχαιες πόλεις των Σουμερίων;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου