Ο λόγος και η έμπνευση

Λίγα πράγματα παίρνω πλέον στα σοβαρά. Ακόμα λιγότερα με εκνευρίζουν πια. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Λίγους συμπαθώ, ακόμα λιγότερους αντιπαθώ. Ανάμεσα σε αυτά που με εκνευρίζουν είναι τα νερόβραστα κείμενα,  που δεν έχουν κανένα νεύρο, κανένα δυναμισμό. Που προσπαθούν μέσω μια γλυκερότητας περασμένων αιώνων να δημιουργήσουν στον αναγνώστη μια ανέφελη - και μάλλον και ανώφελη- καλή διάθεση. Αχ, κι αυτή η ανάγκη για αισιοδοξία. Ας γράψει κάποιος κάτι απαισιόδοξο και σίγουρα θα βρεθούν κάμποσοι να προσπαθήσουν αν τον επαναφέρουν στο σωστό δρόμο της αισιοδοξίας. σαν τη διαφήμιση χυμού παλιότερα με τη θετική σκέψη. Στα πλαίσια μιας γενικότερης πλύσης εγκεφάλου τότε για τη δύναμη της θετικής σκέψης. Γελοία πνευματικότητα της μετά 2000 εποχής. Ίχνος δυναμισμού, ίχνος αυτοθυσίας σε όλα αυτά. Και ο κόσμος, όσοι ζωντανοί έχουν απομείνει και δε βρίσκονται πεθαμένοι και θαμμένοι στο νεκροταφείο του καταναλωτισμού και της ευδαιμονίας, βρίσκουν καταφύγιο στα άκρα. Δεξιά , αριστερά, θρησκευτικά, επιστημονικά, ιδεολογικά. Ξημερώνει η εποχή του εξτρεμισμού; Ποιος ξέρει; Θα δούμε. Μια γροθιά κι ένα ματωμένο αυτί θα είναι το λάβαρο της νέας αυτής εποχής; Αναμένουμε...

-----

Πίνακας: William Blake - Albion Rose - from A Large Book of Designs 1793