H αλήθεια είναι ότι μου αρέσουν οι καταιγίδες. Μου αρέσει η δυνατή βροχή, όχι αυτή η ήρεμη ποτιστική βροχή, οι αστραπές τα μπουμπουνητά, ο δυνατός αέρας, όλο το πακέτο μιας καθωσπρέπει καταιγίδας. Ο απειλητικός ουρανός που λες πως είναι έτοιμος να σκύψει και να καταπιεί ολόκληρη τη γη. Τα μπουμπουνητά που κάνουν τα τζάμια να τρίζουν. Όλη αυτή η δύναμη που εκδηλώνεται και η ενέργεια που εκλύεται, όλη αυτή η μεγαλοπρέπεια των φαινομενικά τουλάχιστον ανεξέλεγκτων δυνάμεων της φύσης. Η προσοχή που απαιτείται, ο φόβος που εμπνέει, η αδυναμία του ανθρώπου που φανερώνεται. Αλήθεια πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος μπροστά στη καταιγίδα που ξεσπά. Πόσο αδύναμος και πόσο εκτεθειμένος. Θυμάμαι μια φορά, στα Κύθηρα τότε, ένα βράδυ, ξέσπασε μια τρομερή καταιγίδα. Σηκώθηκα να αποσυνδέσω τις συσκευές, την τηλεόραση δεν την πρόλαβα και μας αποχαιρέτησε, και όταν τελείωσα, είδα έκπληκτος ότι το τηλέφωνο, το οποίο είχα βγάλει από τη πρίζα του συνέχισε να αναβοσβήνει! Η κλιματική αλλαγή των τελευταίων ετών έχει κάνει αυτά τα φαινόμενα να ξεσπούν με ακόμη μεγαλύτερη βιαιότητα, πιο εντυπωσιακά και πιο επικίνδυνα, θυμίζοντας μας τα όριά μας ακόμα και στις πόλεις πολλές φορές. Βέβαια, μη με περάσει κανείς για κανέναν μυαλωμένο και προσεκτικό άνθρωπο. Με το που θα ξεσπάσει καταιγίδα, ή έντονη χιονόπτωση, ή θυελλώδεις άνεμοι, ντύνομαι γρήγορα και παίρνω τους δρόμους. Περπατώ άσκοπα παρακολουθώντας τους υπόλοιπους ανθρώπους που προσπαθούν αν βρουν κάπου να καλυφθούν. Α, η μυστική δύναμη της φύσης! Αυτή που έδωσε ζωή και στο τέρας του Φρανκενστάιν! Παράξενο είναι που η ομορφιά, η αγριότητα και η επικινδυνότητα συνδυάζονται τόσο συχνά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου