24

 

Κοιτάζω δυο δεκαοχτούρες που κόβουν βόλτες σε ένα καλώδιο της ΔΕΗ και πίσω τους φόντο, όσο φαίνεται ο καταγάλανος ουρανός και το φεγγάρι που φαίνεται παρ' ότι δεν έχει δύσει ο ήλιος ακόμη. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι και πολλά αυτές τις ημέρες. Έτσι κι αλλιώς τα περισσότερα που σκέφτομαι είναι πράγματα του παρελθόντος, δυσάρεστα μάλλον, και ανήκουν εκεί. Στο παρελθόν. Δεν αλλάζουν, δεν επηρεάζουν το σήμερα ούτε και το αύριο. Στην πραγματικότητα δεν έχουν απολύτως καμία αξία. Αλλά είναι μάλλον κάποιο παιχνίδι του μυαλού που τα ζωντανεύει ξανά και ξανά και με ένταση πολλές φορές. Πιάνω των εαυτό μου να οσφρίζεται ακόμα και τις μυρωδιές από συμβάντα είκοσι και τριάντα χρόνων πριν. Τέλος πάντων, αυτά έχουν περάσει. Το σήμερα λοιπόν. Δεν μπορώ παρά να μη παραδεχτώ, πως διαβάζοντας αυτά που γράφω πολλές φορές γελάω. Σπάνια συμφωνώ με ένα κείμενο που έγραψα μετά την παρέλευση εικοσιτεσσάρων ωρών. Μόλις περάσει αυτή η περίοδος, αν τύχει να διαβάσω ένα κείμενο, κάτι με οδηγεί να γράψω κάτι που να αντιτίθεται σε προηγούμενες απόψεις μου. Αν κάτσω να τα διαβάσω όλα τα κείμενα, θα πρέπει να περάσω κάμποσο καιρό γράφοντας τα ακριβώς αντίθετα απ' όσα έχω γράψει(αν και μερικά είναι ήδη αντίθετα με κάποια πιο παλιά κείμενα οπότε θα δυσκολευτώ να βρω σε ποια άποψη θα είμαι τώρα αντίθετος). Μάλλον με κάτι θέλω πάντα να είμαι αντίθετος και όταν δε βρίσκω κάτι αντιτίθεμαι στον εαυτό μου και έτσι κάπως ησυχάζω. Οι δεκαοχτούρες έχουν πετάξει μακριά εδώ και κάμποση ώρα. Καιρός να κλείσω κι αυτό το σημείωμα. Κάθε φορά που τελειώνω μία ανάρτηση λέω πως θα είναι και η τελευταία. Την επόμενη μέρα αναιρώ.  Η παρέλευση των είκοσι τεσσάρων ωρών βλέπετε...