H συννεφιά με βοηθά να κοιτάξω ψηλά χωρίς να με τυφλώνει ο ήλιος. Βλέπω τα σύννεφα, γκρίζα και λευκά, τα περίεργα και πολυποίκιλα σχήματά τους αλλά και τα κενά τους, που επιτρέπουν σε πινελιές γαλάζιου να ξεπετάγονται εδώ κι εκεί. Θα ήθελα πολύ το βλέμμα μου να έφτανε μακρύτερα. Να διαπερνούσε τα σύννεφα, να ξεπερνούσε και το γαλάζιο του ουρανού και να έφτανε στο σκοτεινό και παγωμένο κενό του διαστήματος. Εκεί που χορεύουν πλανήτες και ήλιοι, όπου νεφελώματα και γαλαξίες απλώνονται αρχοντικά ενώ μετεωρίτες και κομήτες περιπλανιούνται αιώνια. Οι κομήτες! Πόσο πολύ ζηλεύω τους κομήτες. Όλη τους η ζωή, όλη τους η ύπαρξη είναι μια ατελείωτη περιπλάνηση. Όχι ταξίδι. Το ταξίδι έχει αφετηρία και έχει και προορισμό κι επομένως όρια. Η περιπλάνηση όμως είναι η αφετηρία και είναι και ο προορισμός. Δε γίνεται για να πας από το σημείο Α στο σημείο Β. Γίνεται για να κινείσαι, να αλλάζεις, να εμπλουτίζεις το εσωτερικό σου ακόμα κι αν μένεις στο ίδιο σημείο. Για να υπόκεισαι σε αλλαγές εξωτερικές χωρίς να σου προκαλούν ταραχή. Εδώ και αρκετές γραμμές έχω σταματήσει να μιλάω για την περιπλάνηση των κομητών. Ή ίσως και όχι. Ποιος ξέρει; Ούτε εγώ. Άλλωστε και το γράψιμο ενός κειμένου μια περιπλάνηση κομήτη είναι. Το ίδιο το κείμενο είναι η ουσία του και όχι η αρχή του, η μέση και το τέλος όπως μαθαίναμε στο σχολείο. Ή τέλος πάντων, έτσι το βλέπω εγώ, κοιτώντας τον συννεφιασμένο ουρανό τούτο το μεσημέρι Παρασκευής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου