Οι Δευτέρες

 

Πρωί πρωί, γύρω στις 6.30 της Δευτέρας με ξύπνησαν οι δεκαοχτούρες και τα σπουργίτια που φώναζαν όσο μπορούσαν για να πάω να τα ταϊσω. Η ζέστη τα ξυπνά κι αυτά νωρίτερα. Η Δευτέρα, η κάθε Δευτέρα, κουβαλά συνεχώς πάνω της τη κατάρα της πρώτης ημέρας της εβδομάδας αν και είναι...η δεύτερη. Είναι όμως η πρώτη εργάσιμη. Εκτός κι αν είσαι παπάς, που συνήθως είναι μια μέρα πιο ήρεμη. Ανάλογα βέβαια και με την ενορία. Πάντως σίγουρα πιο ήρεμη από την Κυριακή. Αλλά για τον υπόλοιπο κόσμο η Δευτέρα πάντα θα κουβαλά το στίγμα της πρώτης μέρα στη δουλειά. Ή και στο σχολείο. Πραγματικά δε θα γυρνούσα ποτέ στα σχολικά χρόνια. Αν και καλός μαθητής, γύρω στο 17, το αντιπαθούσα. Θυμάμαι ότι μου έλεγαν ότι θα πιάσω δουλειά και θα παρακαλάω να γυρίσω πίσω στα σχολικά χρόνια. Ε, έπιασα δουλειά, κακοπληρωμένη κιόλας εκείνη, με ξύπνημα πολύ πολύ νωρίς, γύρω στις 4.30 τα ξημερώματα, αλλά ποτέ δε μου έλειψε το σχολείο. Το αντιπάθησα τόσο πολύ που δε μπορώ να διαβάσω έναν Έλληνα ποιητή η συγγραφέα που να έχω διδαχθεί. Είτε αρχαίο είτε νέο. Εκτός του Καβάφη. Είναι ο μόνος που κατάφερε να σπάσει αυτό το ψυχολογικό φράγμα. Πραγματικά το σχολείο κάνει ό,τι μπορεί (είτε σαν πρόγραμμα διδασκαλίας είτε σαν πρόσωπα οι καθηγητές) για να οδηγήσει τους μαθητές όσο πιο μακριά γίνεται από τη γνώση. Ναι, υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά δεν αρκούν προφανώς. Που να πάρει, πώς γίνεται να κάνεις την Αληθινή Ιστορία ή τους Νεκρικούς Διαλόγους του Λουκιανού βαρετά μαθήματα; Είτε τα διαβάσει κάποιος σαν απλές φανταστικές ιστορίες είτε εμβαθύνει στη σατιρική διάθεση του συγγραφέα είναι πολύ ενδιαφέροντα έργα. Ας επιστρέψω στο θέμα μου, το οποίο ανάθεμα κι αν ξέρω ποιο είναι...Η Δευτέρα είναι μια άχαρη ημέρα. Και δε νοστιμίζει κι εύκολα όσο κι αν προσπαθήσει κανείς. Είναι η πρώτη εργάσιμη ημέρα. Οπότε μάλλον το πρόβλημα δεν το έχει η ημέρα αλλά η εργασία. Η εργασία η οποία είναι συνήθως τόσο βαρετή όσο τα μαθήματα του σχολείου. Και αυτό είναι λογικό. Τις εργασίες τις όρισε ένα σύστημα και είπε στους ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι οι προνομιούχοι του συστήματος ότι αυτές τις δουλειές πρέπει να κάνουν αν θέλουν αν παίρνουν χρήματα ώστε να ζήσουν. Σε ποιον ανήκουν όμως αυτά τα χρήματα και ποιος του έδωσε την εξουσία να διανέμει αυτά τα χρήματα όπως και όπου νομίζει αλλά και να καρπώνεται μεγάλο μέρος αυτών; Από πού κι ως πού οι λίγοι ορίζουν πόσα χρήματα θα παίρνουν οι πολλοί και με ποια κριτήρια ορίζουν και πόσα είναι τα ελάχιστα χρήματα που χρειάζεται κάποιος για να ζει αξιοπρεπώς και τολμούν να υποδεικνύουν σε αυτούς που έτσι κι αλλιώς ζουν με λίγα ότι πρέπει να ζήσουνε με λιγότερα; Αλλά και τα συστήματα που υπόσχονται να μας απελευθερώσουν από αυτή τη δουλεία πάλι στο ίδιο δεν καταλήγουν; Κάποιοι λίγοι να ορίζουν τι είναι καλό για τους πολλούς. Κι ας κάνουν μια πιο δίκαιη μοιρασιά. Όπως κάνω κι εγώ με τα πουλιά. Κάθε μέρα τους δίνω μια ποσότητα που θεωρώ αρκετή. Όση κι αν είναι αυτή η ποσότητα πως ξέρω και γιατί θεωρώ πως αυτή είναι η σωστή; Κι αν ένα πουλί έχει μεγαλύτερο στομάχι. Θα πετάξει να βρει κι αλλού θα πει κάποιος. Ναι, τα πουλιά έχουν αυτή την ευκαιρία. Γιατί σε δουλειές οκτώ ορών και πάνω και με έξι(πλέον) και επτά(προσεχώς ίσως) ημέρες την εβδομάδα αυτή η ευκολία δεν είναι και τόσο εύκολη. Τελικά οι Δευτέρες δεν είναι το πρόβλημα...